tip

owhja, en over authenticiteit

Happy Feet

zeker zien

te authentiek

Vandaag naar de culturele zondagen geweest, 1 van mijn favoriete dingen in mijn mooie stad utrecht. "Gluren bij de buren": in eigen woonkamers van kunstzinnige utrechters kon je genieten van hun meesterwerken: film, zang of theater. Dat je een kijkje mag nemen in het huis van een ander, je nieuwsgierigheid ongeneerd kunt laten gaan en lekker is helemaal iets voor mij, genieten...
Laatste stuk was in een studentenhuis, 'n bandje met de naam durk attaturk. 2 jongens die overduidelijk vol zaten met creativiteit en potentiele meesterwerken. Helemaal gaven wat ze hadden, op zijn meest kwetbaarst. Heel authentiek.
Ok, hier is dus wel durf voor nodig. Maar mooi? Helaas!
Met een groep van ongeveer 20 hebben we zitten luisteren. We keken elkaar aan, soms kort, soms langer. "Vind jij het wel mooi?" dacht ik te lezen in de ogen van mijn buurman. Euhh, nee, niet echt.
Wél gaaf. Dat ze er durven staan. Dat ze iets in elkaar draaien wat ze zelf zichtbaar het mooist vinden en het lef hebben dat in eigen huis aan ons, Utrechters, te laten zien. Op z'n rauwst.
Dus dan maar verduren. En steunen. En: duimen voor een beetje melodie...

Nummer is down te loaden op http://www.durkattaturk.com/

Vrouwen die niet lijden... maar leiden!

blackberrygesprek tussen collega danielle en mijzelf

Liever niet zeuren over mannen maar je eigen talent sturen
Daan, de conferentie over vrouwen en leiderschap was leuk. De nare smaak die ik er aan heb overgehouden komt, denk ik, door de argumenten over wat mannen fout doen, glazen plafonds en het 'old boys network'. Een, in mijn ogen, verouderde manier om naar seksen te kijken. Ik voel me niet aangesproken, misschien omdat ik bij een andere generatie hoor? Ik voel me vrouw maar ik voel me vooral talentvol en dat staat los van mijn sekse en (Griekse) nationaliteit. Als ik daar geen waardering voor krijg of niet in staat ben om dat zichtbaar te maken, ga ik gewoon ergens anders naar toe. Ja, mijn generatie is pragmatisch en/of verwend en ik zou willen dat vrouwen wat pragmatischer waren over dit issue. Als er geen goede opvang is voor kinderen dan zoek je toch een andere oplossing? Dat is pas leiderschap! Ik ben benieuwd naar wat jij ervan vindt...
Iro

Beperkingen zitten in je hoofd
Tja Iro, je maakt daar wel een punt. Zelf heb ik nu een paar keer ervaren dat vrouwen in gesprek over leiderschap en ambities snel belanden in hun beperkende omstandigheden. Persoonlijk percipieer ik mijn (werkbare) leven niet op deze manier. Ik ben in Nederland geboren, heb een kleurtje, een andere culturele achtergrond en als je ook vrouw bent daalt je kans van slagen in deze mannenwereld! Noem mij een paard met oogkleppen maar als ik besluit dat ik de wereld wil veroveren, geen man die mij daarvan weerhoudt! Ik moet denken aan een spreekster. Een, voor mij, zeer inspirerende dame die als eerste vrouw in Marokko verkozen is tot burgemeester: Asma Chaabi. Al vroeg in het leven heeft zij ervaren dat de echte beperkingen in je hoofd zitten! Maar waar had het dan wel over moeten gaan volgens jou?
Daan

Wat wil je als vrouw eigenlijk bereiken?
Ik vind haar ook erg inspirerend; geloof in jezelf en de rest kun je overwinnen. Dit brengt mij op een andere spreekster: Thorunn Sveinbjarnardottir, parlementslid in IJsland. Een land met 300.000 inwoners en een werkweek van gemiddeld 60 uren. Zij stelt de vraag: wil je eigenlijk wel leiding geven en op die toppositie terechtkomen? Of vind je het wel makkelijk dat iemand anders er al 5000 jaar lang verantwoordelijk voor is en zit je wel lekker onder dat zogenaamde glazen plafond? Dus wat mij betreft moet het meer gaan over wat je als vrouw écht wilt bereiken en hoe je daar voor wilt staan. Over overtuigingen, inspireren van jezelf en anderen en juist over de beperkingen in je hoofd, want ik denk dat we het inmiddels met elkaar eens zijn dat alle andere beperkingen te overwinnen zijn! Dat brengt mij op het volgende: hoe overwin jij jouw eigen en andere beperkingen?
Iro

Kiezen om een ander pad te bewandelen
Door met jou dit professionele gesprek aan te gaan! Door mij open te stellen voor een andere kijk op de werkelijkheid en door jou toe te laten in mijn gedachtewereld. Ik realiseer mij nu dat wij als relatief jonge vrouwen wellicht te weinig invoelend zijn naar de vorige generatie vrouwen. Wellicht dat de huidige -zo genoemde- derde golf een fundamenteel andere levenshouding van vrouwen verlangt die niet elke vrouw (nog) kan opbrengen. Met andere woorden: de zo geprezen emancipatie heeft ook een keerzijde. Misschien is dit ook de reden waarom vrouwen de behoefte hebben om de belemmeringen steeds weer met elkaar te bespreken. Als wij een betere weg zien, hoe kunnen wij hen dan inspireren een ander pad te bewandelen? Ik vind het lastig!
Daan

Elkaar inspireren
Daar zeg je iets en ik vind het ook lastig. Belemmeringen zijn er zeker geweest en daar moet ook erkenning voor zijn. Alleen denk ik wel dat blijven hangen in belemmeringen niet verder zal helpen. Eerder bespraken wij je eigen cirkel van invloed. De mannen of de cultuur de schuld blijven geven helpt niet, gewoonweg omdat je daar geen invloed op hebt. Hoe je er zelf in staat daarentegen wel! Van elkaar leren en elkaar inspireren, dat is denk ik de weg die we met elkaar moeten bewandelen. Ons verhaal vertellen, over hoe het wel kan en dat het mogelijk is om alles te bereiken als je er maar in gelooft en laten zien wat de mogelijkheden zijn. Ik denk dat ik daarin wel een rol voor mezelf zie weggelegd, in die -al dan niet bestaande- derde golf van emancipatie. Maar wat is leren van elkaar, elkaar inspireren en hoe kun je dat concreet doen, heb jij suggesties?
Iro

Leren van elkaar begint bij jezelf!
Iro, vanuit mijn visie maak ik een onderscheid tussen individueel en groepsleren. Voor groepsleren is interactie een absolute voorwaarde. Als wij als collega's met elkaar beelden uitwisselen, is de kans groot dat wij samen tot nieuwe inzichten komen. Samen groeien. Wanneer het individu in de groep een andere mening is toegedaan, kan de groep alleen door de wereld door elkaars bril waar te nemen met elkaar in gesprek blijven en hopelijk leren. Maar wat maakt dan dat iemand van jou wil leren? Wederzijdse aantrekkelijkheid! Ik denk dat leren van elkaar bij jezelf begint. Doordat jij je openstelt voor de ideeën en beleving van anderen maak je jezelf aantrekkelijk, zodat een ander ook naar jou wil luisteren. Denk zelf eens aan die mensen die jou inspireren. Voor mij geld dat het allemaal figuren zijn die tegen de stroming in durven te zwemmen. Daarom denk ik dus dat je de derde emancipatiegolf een handje helpt door tegen de stroming in te zwemmen terwijl je open blijft voor de ideeën en meningen van anderen. Maar dan blijft er altijd nog een stukje eigen verantwoordelijkheid bij je publiek om zelf de beweging voort te zetten.
Daan

Getalenteerde moeder

Bij deze meldt ik me ook aan bij de generatie jong talent. Ik ben ambitieus, heb een leuke baan, een groot netwerk, woon in Amsterdam, eet in hippe restaurants, bel op de fiets en ben moeder. Moeder…?

Ja, moeder. Op mijn 24ste, een fase in je leven waarin je tegenwoordig écht denkt dat je alles zelf bepaalt, bepaalde het lot dat ik zwanger werd. Ik hoefde er niet over na te denken, ik hoefde er geen beslissing over te nemen en ik hoefde niet heel hard mijn best te doen ‘to make it happen’. Een keer niét zelf mogen kiezen, wat een rust. Mijn buik groeide vanzelf en het kind kwam vanzelf (nou ja, niet helemaal).
Het aantal vragen dat ik over ‘mijn situatie’ krijg, is immens. Vriendinnen en vriendinnen van vriendinnen vragen mij de oren van het lijf over ‘hoe ik dat nou doe’. Als je op je 24ste zwanger wordt, zijn er duidelijk een aantal fasen te onderscheiden waarin je drie keer per dag dezelfde vraag krijgt:
Van de 3de tot 8de maand van je zwangerschap is het overduidelijk wat iedereen wil weten: “Was het gepland?” met daarin een impliciete overtuiging dat het antwoord vast “nee” is. Klopt. Omdat je echter op een gegeven moment stompzinnig wordt van de vraag of het gepland was, evolueert het antwoord naarmate de maanden verstrijken. In het begin draai je er een beetje omheen. Omdat dit alleen maar meer vragen als gevolg heeft, wordt het antwoord toch maar doodgewoon: “Nee, het was niet gepland”. Gezien het feit dat die Nee gaat irriteren omdat het impliceert dat de zwangerschap niet gewenst is (dit is namelijk waar de meeste mensen dan van uitgaan) verandert het antwoord via: “Ik heb altijd al jong moeder willen worden”, naar: “Zulke dingen kun je niet plannen”. Dit laatste antwoord riep nogal eens wat verbaasde blikken op: daar zijn tegenwoordig toch allerlei handige apparaten voor? Er is zelfs een mobiele telefoon waarmee vrouwen die zwanger willen raken hun menstruele cyclus kunnen volgen en gewaarschuwd worden wanneer het meest vruchtbare moment van de cyclus bereikt is (helaas dames, nog niet te koop in Nederland).
Zo vlak na de bevalling is de vraag "Deed het pijn?" erg populair, en zo’n twee maanden na de bevalling komt het thema seks steeds vaker voor in de vragen: Heb je alweer seks? Doet het pijn? Vaak gevolgd door een angstig en vies gezicht. En nu wachten jullie op het antwoord J.
Is mijn generatie bang om kinderen te krijgen? Bang om zich te committeren? Bang om niet genoeg tijd meer voor zichzelf te hebben? Bang voor de bevalling? Bang dat hun eigen ontwikkeling stil zal staan? ….. toch, het is eng, maar ook mooier dan een droom.
Jonah

Lean Mean Hokjesmachine

Op Volksrantbanen staat een Kamerledentabel. Je kunt kamerleden indelen naar leeftijd, sekse, opleiding etc. De tabel biedt je de mogelijkheid (dag CBS) om zelf de verschillende 'soorten' kamerleden zelf in te delen en de verhoudingen te bestuderen.
Zo zie je bijvoorbeeld dat er maar 12 allochtonen in de huidige Tweede Kamer zitten. De vraag die de site, terecht, poneert is: is de Tweede Kamer wel een goede afspiegeling van de maatschappij?

Als we nou toch bezig zijn met hokjeslabelen, laten we het dan ook nuttig doen: ik pleit voor een kopje Talent. Een kopje waarin je los van sekse, leeftijd, cultuur, scholing, of een ander hokje, kunt bekijken hoeveel Kamerleden er nou goed zijn voor de taak die (door ons) aan ze toegewezen is. En ze daarop te mogen indelen.

geen woorden voor

zelfs ik kan hier geen commentaar op vinden ;)

Geluk nr 2

Geluk.
Dat stukje heeft voor veel reacties gezorgd hier en daar.
Blijkbaar iets wat meer mensen bezig houdt.
Interessant vind ik hoe we (ik, jij, ze) vandaag met geluk omgaan.
Het lijkt wel alsof geluk ook in het "Rijtje van de Dingen die je Moet Zijn"
thuis is komen te horen.
Een soort hebbe-ding in plaats van een staat van zijn.
Iets wat we:
-proberen te kopen
-willen bereiken met die leidinggevende functie
-nastreven met die ene leukste, meest bijzondere vakantie
-eruit (of erin, ligt eraan hoe je het bekijkt) proberen te sporten op de lopende band in de meest hippe sportschool
-zoeken in die nieuwe coole eettent waar je dat laatste tafeltje heb weten te reserveren
-denken te vinden in de zoveelste film over De Amerikaanse Droom
- projecteren op onze kinderen door ze via allerlei activiteiten ook 'geluk' te laten nastreven
-waarover we collectief aan werken en met politici over debatteren, met als voorbeeld de stad Rotterdam

Terwijl dat toch echt niet lijkt te kunnen. Al heeeeeeeeeeel lang niet. Als ik moraalfilosoof Frederik Audenaert mag geloven, dan.
Hij citeert onder andere Marcus Aurelius: “Het geluk in uw leven hangt af van de aard uwer gedachten”. Na, simpel dus.
Alles droppen en anders gaan denken. Net voor niets een eigen huis gekocht ;)

Stil staan

In mijn trainingen met 20ers, professionals en managers, hoor ik ze vaak zoeken naar rust, stilte, stilstaan. Leren bezinnen, leren reflecteren in een wereld die erg snel gaat.
Herkenbaar. Ik sta ook met moeite stil. Er is altijd zo veel leuks te doen en te beleven. Ik kan het allemaal niet missen, toch? Stel dat er iets aan me voorbij gaat!
Ik wil wel leren stil staan. Terugblikken en vooruitblikken, over mezelf nadenken. Ik wil rust kunnen nemen. Want als ik het doe, levert het me best wat op: helderheid in denken, creatieve ideeen, relativisme.
Maar veel doen en veel beleven is ook erg lekker. Tonnen energie denk ik te krijgen van alle dingen die ik doe. Totdat ik even stil blijf staan. Dan ben ik vaak, ineens, heel erg moe.
Maar... ik stop alleen maar als mijn grens bereikt is, of sterker nog, ik er overheen ben. Of ertoe gedwongen wordt.

En dat gebeurt sinds een paar dagen. Ineens ben ik namelijk weer openbaar-vervoer-reiziger. Voor een maand. In mijn nieuwe huis, naast centraal station, moet ik namelijk nog even wachten op een parkeervergunning. Tot die tijd reis met trein, bus en tram het land af. Iedereen zegt dat ik gek ben geworden, OV is immers écht vermoeiend. Overstappen, aansluiting halen of missen, wachten bij de halte in de regen.
Gek geworden, hoezo? Het is heerlijk. Eindelijk tijd. Om om me heen te kijken. Mensen te observeren. Gebouwen te zien. Het stel naast me af te luisteren. Te hangen in de stationsrestauratie met een spits of metro die ik oppervlakkig doorscan.
Ik weet het, ik weet het. Het is een truc. Een truc die over zal gaan of die weg zal vagen, geen effect meer zal hebben.
Maar ik geniet er nu even van. En ik hoop ervan te leren.
Om misshien écht te leren stil staan.

Carriere uit?

Metro. Gister. Uit onderzoek van Manpower blijkt dat carriere uit is bij twintigers. Ze vragen te veel, zijn verwend. Ze willen alles en werken er ook liever niet hard voor*: flexibel zijn, alles mooi en goed doen, een leuke bak, niet lang bij dezelfde baan hoeven blijven, de beste vakantie, de leukste feesten, de meest interessante netwerken, lekker op ideeen broeden.
Volgens de onderzoeker moeten ze oppassen. Want werken is niet leuk, zij zullen snel hun kop stoten. Die jeugd van tegenwoordig...!

What's new?
"De jeugd van tegenwoordig heeft lak aan ouders, is geobsedeerd door seks en verslingerd aan moderne muziek en dans. Ze hangen op pleinen rond en (…) op school is geen aandacht meer voor normen en waarden’’ volgens Aristophanes, een Griekse schrijver uit 400 voor Christus.

Of: de tekst "Vroeger.....was alles anders" klinkt ook niet nieuw in de oren. Of wel?

Dus wat is er anders? Waarom zo veel meningen over hoe twintigers zich gedragen? Waarom zo veel oordeel over hoe ze / we het doen? En waarom mag werken niet leuk zijn? En waarom mag ik niet alles uit het leven halen zonder dat ik constant te horen krijg dat ik op mijn gezicht zal gaan?

Leren, dat wil ik heel graag. Hulp en begeleiding ook. Want, ook al wil ik het liefst alles, ik ben best onzeker. En het feit dat ik de laatste tijd alleen maar hoor dat ik het niet zo goed doe als twintiger, helpt niet kan ik je vertellen...

* overigens willen we best hard werken, alleen zien we de mogelijkheid om het anders aan te pakken, bijvoorbeeld door flexibele uren te maken. Dat heet vernieuwing, dacht ik... Of was het innovatie?
Is dat ook hard werken of telt dat niet mee?

Generatiekwaal

Wij 20ers zijn opgegroeid met het idee dat geluk maakbaar is. Onze ouders moesten hard vechten voor hun vrijheid. Hun behoefte om zichzelf te mogen zijn hebben ze liefdevol op ons geprojecteerd: "Kind, doe wat JIJ wilt, kies voor wat JIJ belangrijk vind, wees vrij, kies voor jezelf". En hebben ons massaal verantwoordelijk gemaakt voor ons eigen geluk. Hebben ons laten geloven dat geluk maakbaar is. "Alles kan als je maar wilt" is een van de kernovertuigingen die ik heb meegenomen uit mijn jeugd. Tot en met gister geloofde ik daar heilig in.
Ik moest een hypotheek, binnen 4 weken. Eitje, zei de een. Niet haalbaar, de ander. Vanuit mijn overtuiging dat alles kan en daarmee ook mijn geluk (in dit geval geminimaliseerd tot een hypotheek) te beinvloeden is, ging ik aan de slag. Binnen no time had ik alles wat nodig was. Stukken van banken, rapporten, verklaringen. You name it, ik had het geregeld!
Helaas. Ik heb het niet gered.
Eerst lag het systeem eruit bij de bank. Sorry, mevrouw, onmacht noemen we dat. Onmacht? Dat woord komt helaas niet voor in mijn Mixersvocabulaire.
Toen bleek bij de laatste controle een stuk niet te kloppen (had iemand dat misschien wat eerder kunnen melden??). Ik in de auto, naar de bank, 20 minuten later had ik het stuk in mijn handen. Mag ik nu tekenen dan? Ja mevrouw, alles is rond. We sturen het op.
Einde van de dag bleek dat de stukken naar de verkeerde notaris waren opgestuurd en daarmee wederom niet op tijd waren (de bank is Belgisch, by the way). Weer een dag verder.
Nog een dag wachten op mijn geluk...

"Wees slechts betrokken bij de dingen waar je invloed op hebt" zegt wijze man Covey.
Hij schreef dit in 1989.
Toen was ik, Mixer, 9 jaar oud.

Zinboek

Van de week presenteerde een collega zijn boek. ZIN heet het.
Ik mag die collega, ik vind dat hij waardvolle dingen zegt. Dus ZIN om te gaan had ik sowieso wel. Verassingen verwachte ik niet echt, het boek zou mooi zijn, ZINvol.
Maar toch... Mijn collega is vijftiger. Vijftigers (pijnlijk maar waar) slagen er niet altijd in iets te maken wat voor twintigers interessant is. Dat is een (voor)oordeel dat ik heb en elke keer dat ik het tot nu heb getoetst, blijkt het te kloppen. Tot van de week.

Het ZINboek is namelijk alles wat bij mijn generatie past:
- niet rechtlijnig, maar fragmentarisch, chaotisch
- niet al helemaal ingevuld, maar ook door mij te schrijven
- niet ellenlange vage teksten, maar concreet, simpel
- niet pretentieus, maar uit het hart geschreven
- niet alleen te koop, maar online te lezen, te delen, te verspreiden, te geven

Ik ben blij verrast. Omdat ik een vooroordeel weg kan gooien. Omdat mijn behoefte als fragmentarisch, graag zelf bepalende boekenlezer, als MIXER, begrepen is.

www.zinboek.nl

Botte Eerlijkheid

Nuance?
Water bij de wijn. Grijs gebied. Net niet. Tussen wal en schip. Polder. Heb er niks mee. Iets uit je hart vertellen kent geen nuance. En is daarmee echter, mooier en raker. Vind ik.
Maar ongenuanceerde tekst is niet altijd leuk om te horen. Daarom zoek ik zelf toch de nuance op als ik bang ben dat anderen wat ik te zeggen heb niet zullen waarderen. En bang ben dat ze me niet aardig zullen vinden. Wat ik toch wel erg belangrijk vind, hoe graag ik dat ook wat minder belangrijk zou vinden. Ik maak dan een grapje, of draai er even lekker omheen. Want graag wil ik wel aardig gevonden worden. Als het even kan.
Waarom eigenlijk? Welke Grote Uitvinder (lees: wij, de maatschappij) heeft ooit bedacht dat 'genuanceerd zijn' positieve waarde heeft? Als resultaat daarvan zijn we nu massaal op onze tenen getrapt als we niet met een genuanceerde handschoen behandeld worden. Wat als alles anders was gelopen? Als de Grote Uitvinder in plaats van de Nuance juist de Botte Eerlijkheid zou hebben uitgevonden? En daar de Meest Waardevolle Norm van had gemaakt? Zou het leven dan niet een stuk makkelijker zijn?
(Maar dan wel écht, want vaak genoeg hoor ik mezelf en anderen tegen elkaar zeggen dat we eerlijk zijn érg belangrijk vinden en tegelijkertijd sturen we in grote getalen té eerlijke mensen naar sensitiviteitscursussen om zich "te leren inleven in de gevoelens van anderen". Gelukkig verdienen zowel de Baak als ik hier een groot deel van ons geld mee, dus zo erg vind ik het niet, maar tóch...)

Té talentvolle vrouw

De jonge talentvolle vrouw. Ze kan tegenwoordig alles. Voelt alles, weet alles, onthoudt alles. Ze is harder geworden en gaan staan voor haar zaak. Ze leert onderhandelen en verdient steeds vaker evenveel en soms zelfs meer dan haar partner(s). De jonge vrouw pakt gewoon wat ze wil, op alle mogelijke fronten. En kiest ook vaker voor een 'zwakkere man' , als ik Jean-Pierre van de Ven* mag geloven. Én, groot voordeel, ze kan multitasken**, dus het lukt haar allemaal ook nog eens.
Arme jonge man. Vrouwen hebben al langer de touwtjes in handen, alleen was het 'vroeger' wat subtieler. De touwtjes zijn vervangen door een zweep, en niet zo'n kleine ook. Voorbeelden ten overvloed tussen mijn eigen vrienden. Vrouwen die hard gaan voor cariérre, vliegend door het leven gaan, weten wat ze willen. En mannen die het op een andere tour gooien. Die niet zo veel haast hebben, minder drammen, stil staan bij zich zelf. De talentvolle vrouw kijkt over hun schouder mee, geeft advies, wil helpen, wil controle uitoefen, want ze weet erg goed hoe ze het wil. Maar of de man daar klaar voor is? "Nee, jij weet er niks van." "Nee, dat gaat tegen mijn principes in." "Nee, je denkt alleen maar in bedreigingen, niet in kansen." "Nee, je snapt het niet, eerst moet ik nog............!" Weerstand, hoezo?
Er valt nog terrein te winnen voor de jonge vrouw, denk ik. Of juist terrein te verliezen? Want, álles zelf kunnen is misschien toch niet zo heel erg leuk.

Checklist te leren dingen voor jonge talentvolle vrouw:
- mezelf laten aanvullen
- hulp kunnen ontvangen
- niet altijd alles perfect hoeven doen
- niet altijd alles onder controle hoeven hebben

Okeee, okee, mij lukt het ook niet altijd even goed, ik geef het toe. Maar waar ik wel achter kom is dat het best relaxed kan zijn. En leuk. En liefdevol.
Voor beide partijen...

* co-auteur boek Ruzie met je vrouw en oud columnist van de Volkskrant
** zie onder post over multitasken

Individualistisch

Doordat er weer verkiezingen komen, is wederom de Strijd der Mensen die het het Beste Weten gestart. Op welke partij ga je stemmen, vroeg een collega me laatst. Op welke partij?
Ik heb niks met partijen. Het zijn groepen mensen die op een congres met elkaar bepalen wat wel en wat niet moet gebeuren in de maatschappij. Via 'democratische' systemen keuren ze plannen goed of af. Resultaat is een gedragen, besproken, overwogen concensus. En iedereen kan zich ergens wel in vinden. Ik als stemmer vast ook wel.
Maar over wat er daadwerkelijk gaat gebeuren na de verkiezingen, zegt dat mij persoonlijk helemaal niets. Ik geloof namelijk meer in het individu dan in een groep politieke figuren die via polderen met elkaar hebben besloten de wereld te veranderen. In de concessie van hun beslissingen ligt namelijk het fundament van de onzekerheid van hun succes. Vind ik.
Ik wil best een stemwijzer invullen. Het helpt mij onderzoeken wat ik van dingen vind, waar ik het wel en waar niet mee eens ben. Maar of het een garantie is voor resultaat? Dat vraag ik me af... Stemmen op een individu waarin ik geloof (om welke reden dan ook) geeft me het gevoel dat ik qua resultaat op een betere weg ben.
Want ik ben nu eenmaal pragmatisch en ook redelijk institutieloos. Ik heb geen behoefte aan gezamenlijke idealen, in een kader gepropte ideeen. Ik ben opgegroeid, net als veel anderen van mijn leeftijd, met kreten zoals: "als je zelf maar gelukkig bent" en "doe wat jíj wilt in het leven, dat is het meest belangrijke". Mijn ouders moesten zich vrijvechten, ik kreeg de vrijheid in mijn schoot gedumpt. En werd daarmee als individu er verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes.
Dus vind ik het ook lastig om me te identificeren met een politieke partij, net zoals met een kerk, een set regels, procedures etc. Nieuw, Individualistisch, Pragmatisch idealisme?
Ja, en proud of it ook. Dan gebeurt er misschien eens een keer wat... :)

Tijd voor geluk...

Geluk zit in kleine dingen, dat heb ik als kind al geleerd. En dat Geluk een moment is. Een moment dat je even bekruipt daar waar je er niet mee bezig was.
Ik vraag me af wat geluk eigenlijk betekent voor mensen van mijn generatie. Ik observeer ons weleens. In de trein, auto, in de trainingen die ik geef op de Baak. In de kroeg, supermarkt, videotheek, sportschool, museum, bioscoop, op vakantie. Op al die plekken waar we allemaal altijd zijn. En waar we altijd bezig zijn met van alles en nog wat: aan het doen. Alles achter elkaar of juist vaak ook tegelijk en alles heel snel, vaak en goed. Meer, nog meer, beter, álles het liefst. En dan vraag ik me weleens af of dingen nog tot ons doordringen. Of dat we zo bezig zijn met alles te bereiken wat we willen of misschien: alles te doen wat op ons afkomt. Want of we het allemaal wíllen, daar ben ik niet zo zeker van.
Geluk? Waar dan?
Ik ben 26. Ik heb een appartement gekocht in een maand tijd. Een hypotheek afgesloten. Al het andere gedaan wat erbij hoort. Vrijwel eigenhandig. Ik ben er wel blij mee. Het is mooi én het is gelukt. Maar pas echt gelukkig voelde ik me vorige week: ik stond in de badkamer van mijn nieuwste bezit. En ik bedacht me ineens dat ik mijn wasrek (wat nu altijd midden in mijn studio staat) voortaan misschien net in mijn badkamer zou passen. En ineens voelde ik me intens Gelukkig. Zomaar, ineens, zo simpel. Niet in de zin van materialisme. Ook niet in de zin van praktisch gemak. Maar gewoon: omdat dat stomme wasrek niet meer midden in mijn kamer zou staan. Ik ben even blijven staan en ik heb tijd genomen. Om mijn kleine geluk te voelen. En ik heb me voorgenomen om tijd te blijven maken. Voor stomme, simpele dingen. Hoeveel andere dingen ik ook van mezelf moet...

Multitasken: talent van generatie Mix

Sinds tijd en wijlen staat de vrouw bekend als talentvolle multitasker, de man als unitasker die met moeite twee dingen tegelijk kan. Ieder zijn kracht, zeg ik maar. Sinds kort verschijnen er ook dingen in de media over dit fenomeen maar dan als talent van een specifieke generatie: de generatie mix, mijn generatie.
Herkenbaar vanuit beide perspectieven. Een voorbeeld: ik kom net terug van eten bij een vriendje van me. Goed gesprek gehad, glas wijn erbij, gesproken over onze uitdgagingen in het leven (voor het geval dat iemand nog steeds de indruk heeft dat wij mixers heel erg oppervlakkig en vluchtig zijn). In de lift gaat mijn telefoon, ik plug mijn headset in, zwaai naar boven waar hetzelfde vriendje achter een raam staat. Ik stap al pratend in, toeter onderweg naar twee fietsers die ik bijna omver rijd, parkeer mijn auto, til laptop, tas en 4 stoelen die achter in mijn auto staan eruit (ja, dat kan ik allemaal tillen met mijn zwakke geslacht), leg aan mijn gesprekpartner uit wat ik aan het doen ben, want doordat ik mijn sleutelbos met mijn tanden vasthou verstaat hij met niet goed en zwaai naar Buurman die net uit zijn auto stapt. Ik worstel de deur open en overweeg zelfs in mijn langslopen ook mijn post mee te nemen. Ik ben binnen, zet alles neer. Ik heb het gered, alles in één keer, heel erg effectief!!! Waar talent.

Ik ga nu even uithijgen op de bank.

Leren door feedback...

Feedback. Vast onderdeel van mijn werk. Ik begeleid namelijk jonge, ambitieuze talenten in hun persoonlijke ontwikkeling. Ze (we) willen dolgraag weten of ze (we) het wel goed doen, hoe ze (we) overkomen op anderen, wat ze nog te leren hebben. Feedback krijgen van anderen is daarvoor een middel, een manier om je talenten verder te ontwikkelen.
Ik besteed er in training veel aandacht aan: wanneer feedback effectief is, hoe je feedback 'veilig' kan geven, wanneer feedback constructief is, aan welke regels moet feedback voldoen zodat mensen er ook daadwerleijk wat van leren. Ook is er veel materie over beschikbaar. Een snelle google-actie levert 2.520.000 op voor "feedback regels" en 604 voor "feedbackregels". Allemaal manieren om (goed) feedback te geven en krijgen.
Totdat, in een klein en onverwacht hoekje, een goede vriend mij duidelijke, heldere feedback gaf op mijn eigen werk. Míjn werk! Zonder regels te gebruiken, zonder restricties en ook zonder dat ik erom gevraagd had. Au! Het kwam binnen.
Ik vermoed dat dit stukje feedback, zo recht uit het hart, zo eerlijk, zo onverwacht, een schot in de roos is. Ik vermoed dat het aanleiding gaat worden voor (talent) ontwikkeling bij mij.
En dat zonder feedbackregels.

Solidariteit tussen generaties

Zondagmiddag, 15.00 uur, met de auto utrecht-amsterdam, terwijl ik me toch echt had voorgenomen nooit meer met de auto naar amsterdam te gaan. Eigenwijs zijn is ook een talent :)
File dus, werkzaamheden op de s114 en de halve stad staat vol. Okeeee, tijd om mijn richtingsgevoel in te zetten en een andere oplossing te bedenken... links, rechts, links, rechts: en wonderbaarlijk genoeg: jonge vrouw in auto heeft de weg naar de nieuwe keizersgracht gevonden. 5 voor 4, snel een parkeerplek en een kaartje trekken (zondag vrij parkeren hebben ze kennelijk nog nooit van gehoord in de grote hoofdstad??) en ja hoor: apparaat dat alleen met chipknip werkt...
%^&%%GHDJTU^Y^%&^%^&%: en ik ben nog wel van de technology-smart-generation. 1 apparaat verder lukt het wel, net genoeg kleingeld om misschien net geen boete te krijgen :) we zullen het zien.
Ren ren naar de Rode Hoed, naar het debat over solidariteit tussen generaties. Pieter Broertjes als debatleider, Mark Rutte en Jan Marijnissen in debat. En een panel van 3: Femke van der Laan (van de AVV), Marcel van Dam (van zichzelf) en een derde jonge heer, die kennelijk nu even aan mij ontschoten is.
Erg vermakelijk was het, maar van debat geen sprake. Mark en Jan schudde elkaar flink de hand tijdens deze uitvoering en waren het vooral met elkaar eens. Het panel was weinig te horen, los van Marcel dan natuurlijk.
Ook van solidariteit was niet echt sprake. Het ging met name om de bedragen die al dan niet in het zorgstelsel gestopt moesten worden en ook over wie er voor de AOW moet betalen, de jongeren of de ouderen. En over waar welke partij stond daarin en hoe slecht Wouter Bos het allemaal niet aanpakte (lekker makkelijk als hij er niet bij is). Is dat wat solidariteit geworden is in de wereld van vandaag? Bedragen op een AOW regeling?
Later op het terras, heb ik een biertje gedronken met twee collega's: een dertiger en een vijftiger, en de nicht en neef van een van deze collega's. Ook vijftigers schat ik. We hebben nagepraat over het 'debat' en genoten van een van de laatste warme dagen van de zomer. En ze waren bereid naar me te luisteren, naar mij de twintiger, die net komt kijken. Toen, heel even, op dat terras voelde ik me solidair met de oudere generatie(s)...