onduidelijk

Per 1 januari stop ik bij de Baak. Elke keer dat ik vertel dat ik ga stoppen krijg ik de vraag: wat ga je doen dan?
Tja, en dat weet ik dus niet. Of ten minste, dat weet ik wel, maar dat is niet in een woord te vatten, een beroepsnaam of een titel ofzo.
Want deze beslissing komt voort uit de existentiele reis die ik sinds de afgelopen jaren aan het maken ben. Het is namelijk tijd om het patroon waar ik al 3.5 jaar in zit (wellicht nog langer) te doorbreken. Het is tijd voor ruimte, en rust. En het is tijd om meer mijn eigen weg te gaan. Om vanuit plezier, vanuit overtuiging, vanuit persoonlijke en maatschappelijke zingeving te werken.
Vaag he? Maar voor mij niet dus. Ik weet precies wat daar binnen valt en wat daarbuiten. De vlinder in mijn buik kan haarscherp aangeven wat ik wel wil en wat niet. In het moment, niet van tevoren. Ook nog eng dus. Want, van te voren niet weten wat je allemaal gaat doen het komende jaar, is niet iets wat ik gewend ben. Laten we zeggen dat ik eerder gewend ben aan controle, planning, gestage groei, prestatie (daar waar verwacht) en doelmatige handelingen. Meer, meer, meer.
Ook niks mis mee. Alleen dit voelt veel beter. Zeker weten dat het goed gaat komen wat er ook gaat komen. Zeker weten dat ik zal kunnen kiezen, wat er ook langs komt.
Alleen, ik kan het dus niet goed uitleggen. En dat zorgt voor verwarring bij anderen. En soms, heel even, brengt met dat in twijfel. Maar niet lang genoeg. Ik blijf overtuigd. En blijf zien dat de verwarring niet van mij is, maar van de ander(en).

Misschien, heel misschien, is dit juist de les.....

Verleiding

Mijn verleiding is prestatie.
Elke keer, en ook echt élke keer, dat de mogelijkheid tot presteren zich voordoet, gaat er ergens heel diep in mij een lampje branden. Dat gloeiende lampje activeert mijn meest aanwezige behoefte: die om het goed te doen en daarmee ook graag om goed gevonden te worden door anderen.
Het is wel een handig lampje in zekere zin. Het helpt mij om de behoefte te bevredigen (wat wil je nog meer?) en in wezen aan een tevreden, voldaan gevoel. Wel fijn.
Ware het niet dat ik onlangs heb besloten wat minder te willen presteren. En heb gekozen om daarvoor in de plaats wat meer naar een paar van mijn andere lampjes te gaan luisteren. Die van ontspanning en die van plezier, bijvoorbeeld.
Arme prestatielampje. Die snapt er natuurlijk helemaal niet van. En blijft om de haverklap niet alleen aangaan, maar bij geen gehoor ook nog eens gloeiend rood te worden. Het schreeuwt; luister naar mij, luister naar mij!!! Maar ik wil niet luisteren. Dus doe ik mijn best om liefdevol te glimlachen naar mijn lampje en, met geduld, uit te leggen dat ik niet ga reageren de komende tijd. En dat het niet aan hem ligt, maar aan mij. En dat ik nog steeds van hem hou.
Het is verre van makkelijk. Want mijn lampje gaat erg ver. Het smeekt en huilt en begrijpt helemaal niet waarom ik niet meer bereid ben naar om te luisteren naar al die jaren trouwe dienst.
Maar ik weet het zeker.Voorlopig zal ik nee blijven zeggen. Hoe zwaar me dat ook valt. Want ik hou van mijn lampje. En zal het ook altijd blijven koesteren. In de hoop dat mijn lampje langzaam zal wennen aan al dit nieuws. En op een dag zal begrijpen waarom ik voor een ander lampje moest kiezen.

keuzes

Vijf weken geleden, zat ik met mezelf op een terras in Barcelona. Ik was net klaar met les en zat met een (spaans) boek op schoot, woordeboek ernaast, mijn nieuw verworven kennis toe te passen. Eigenlijk, zoals ik zo vaak doe op reis, was ik niet echt aan het lezen. Ik was aan het kijken naar de eindeloze passanten. Ik was aan het mijmeren over hun levensstijl, hun dromen, hun bezigheden. Volledig ontspannen. Ik moest niks, ik wilde niks, niks anders dan ik op dat moment aan het doen was.
En ineens dacht ik: ik kan alles. Het is allemaal mogelijk, als ik er maar voor kies. Punt.
Tuurlijk, zul je zeggen, tuurlijk kan alles als je maar wilt.
Maar dit zeggen is 1 ding, en het geloven is een heel ander. En op dat moment, geloofde ik het. Met heel mijn hart.
Daaruit voort, komen ineens allerlei soorten beslissingen rollen. Als vanzelf.
En ze zijn duidelijker dan ooit. Dit wil ik wel, dit niet. Het is helder. Voor mij, degene die het meeste eruit wi halen, degene die het liefst de beste keuze en beslissing maakt, een volledig nieuwe ervaring. Een verassende. Want eigenlijk is het heel makkelijk om te volgen wat je echt wilt. Het recept voor mij blijkt ontspanning, 'losmaking' van dagelijkse verantwoordelijkheden, andere impulsen en andere, nieuwe mensen. Simpel. Hoewel?
Ik vergeet de meest belangrijke: het mezelf gunnen om mijn gevoel te volgen. Daar heb ik geen recept voor...

je thuis voelen

Thuis voelen.
Voor iemand zoals ik, is dat een breed begrip. Ik heb immers meerdere "thuizen". In meer dan een land. Dus thuis, voor mij, is niet persé een vaste fysieke plek. Met vaste spullen en vertrouwde omgeving. Ik weet dit natuurlijk al langer, aangezien ik al 9 jaar geleden van het ene thuis naar het andere thuis ben verhuisd.
Maar de afgelopen paar maanden is me nog duidelijker geworden waar ik me thuis voel. Want zelfs wanneer ik me in een totaal andere ruimte, natuurlijke context, andere Standard Time Zone, andere temperatuur, kleding, luchtvochtigheid, kruiden in mijn eten, geur op straat, taal, normen en regels, snelheid van leven, kan ik me vanaf het eerste moment helemaal thuis voelen. Of niet.
Want de afgelopen paar dagen, mijn eerste paar dagen in Nederland, voelde ik me helemaal niet thuis. En dát had ik niet zien aankomen. Want het hangt toch immers niet samen met kou, regen, donker? Ik wordt toch niet beinvloedt door al die externe omstandigheden? Ja, tuurlijk ben ik blij om in mijn huis te zijn. En oh zo dankbaar dat ik mijn vrienden en familie (hier) weer mag beetpakken. En vind ik het zeer fijn om in mijn lieve Utrecht door de stad te lopen.
Maar toch, thuis voel ik me niet. Wat is er aan de hand?
Gisteravond kwam ik erachter. Ik had namelijk besloten dat ik de aanblik van mijn handen en nagels na 5 weken Azie niet meer kon aanzien. Ik stapte naar binnen bij een snelmanicurist, op Utrecht centraal. Er werken slechts Thaise meisjes, flinterdun en klein van formaat. Zodra ik binnenloop wordt me, na enig gekibbel (weet ik niet, ik versta het namelijk niet) verteld dat ik over 5 minuten aan de beurt ben. Geen wachtlijst waar alles netjes op wordt geschreven, geen afspraak, niks.
15 minuten later wordt ik op een soort extra, in een hoekje staande stoel gezet,om vast mijn handen te laten weken. Nog 10 minuten later ben ik aan de beurt. Een moeder met twee dochters die na mij aan het wachten waren, zijn inmiddels geirriteerd vertrokken.
De manicuristes kibbelen vrolijk door, onverstaanbaar voor en onverstoorbaar door hun klanten. Zodra mijn manicuriste plaats neemt probeer ik haar uit te leggen wat ik wil met mijn nagels. Ze kijkt me met grote ogen aan. "No English" zegt ze zachtjes, een beetje beschaamd. In een reflex verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Ik lach blijkbaar zo breed dat ze ook moet lachen. Eindelijk, eindelijk voel ik me thuis. Hier, tussen de kwebbelende Thaise manicuristes. Ik krijg tranen in mijn ogen. Mijn manicuriste krijgt me vragend aan. "French manicure?" vraagt ze met een glimlach. Ik kan nog net toestemmend knikken voordat ze aan de slag gaat.
Ik was vergeten dat thuis iets is wat ik zelf maak. Of het nou fysiek of emotioneel is. Warm of koud. In Europa of Azie.
Thuis zit blijkbaar in me.

acceptatie

Hoewel deze reis (na het Grote Bagage Fiasco)als gesmeerd lijkt te lopen (treinen zitten vol; ik heb wel een lastminute kaartje, ben eenzaam; iemand spreekt me aan, hotel niet goed? ; ernaast blijkt er een te zitten die beter is) blijft acceptatie een thema. Je bent immers in de wereld van anderen. Zij hebben andere waarden, normen en gebruikszaanwijzingen. Ik? Ik ben te gast, dus hanteer ik de overtuiging dat IK moet accepteren en niet ZIJ.
Het lukt wel aardig. Daar waar het niet lukt om dingen van mezelf te accepteren, lukt het wel om andermans "fouten" te pikken. Waarom eigenlijk? Is dat niet gewoon meten met twee maten? Als anderen er mogen zijn zoals ze zijn, hoe komt het dan eigenlijk dat ik mezelf wel op mijn kop geef als ik iets minder goed heb gedaan?
Hoe kan het dat ik van een tandloze indiaer kan accepteren dat hij naast me zit te rochelen terwijl ik van mezelf niet iets "verkeerd" mag doen bij het boeken van mijn treinreis?
Ik weet wel dat ik graag alles goed doe. Ik ben daarmee aan het werk. En dat werk is lang nog niet gedaan, dat weet ik. En dat heb ik ook geaccepteerd. IK weet ook dat ik vind dat ik beter moet weten. En dat ik de indiaer (blijkbaar; uhg wat een vreselijk over mezelf) mvergeef, omdat hij niet beter weet. En dat ik blijkbaar vind dat ik het beter weet te opzichte van hem? Ik ben er niet helemaal uit. Dit is een verse ontdekkig. Dus het verhaaltje is deze keer niet rond. Gewoon vast wat reflecties. Wellicht een vervolg ;) en heel misschien een conclusie?

waarden

Deze reis van inmiddels 9 weken heeft me veel opgeleverd, meer dan ik ooit had verwacht. Een van de mooie dingen die uit al deze nieuwe contexten is gekomen, is dat mijn persoonlijke waarden nog scherper zijn geworden. Ik weet duidelijker wat ik wil en kan daar nog beter voor kiezen. Hoewel ik echt begin te vermoeden dat het maken van mijn eigen keuzes en niet het maken van keuzes uit angst om anderen te kwetsen, mijn levensthema zal blijven kom ik elke keer een stukje dichterbij. En zo ook nu.
Maar hoe duidelijk het allemaal ook lijkt te zijn, wordt er hier in India (mijn laaste stop voordat ik terug naar huis ga) constant aan appel op mij gedaan. Om snel te kiezen wat ik ga doen en het liefst op basis van wat ik goed vind.
Zo heb ik bijvoorbeeld de norm om geen geld te geven aan kinderen die bedelen. Duidelijk , toch? Maar vanochtend hing er voor de zoveelste keer een meisje aan mijn been. Ze was vies en mooi en ze sprak (bijna)perfect engels. Na een heel gesprek en mij hele handige woorden in het indiaas te hebben geleerd (ga weg=cheloo in het indiaas en nogal een bruikbaar woord voor allenreizende vrouwen in India) vertelde ze over hoe slecht haar familie het heeft en met tranen in haar ogen vroeg ze of ik wat meel voor haar wilde kopen zodat haar moeder chiapati (heerlijk indiaas brood, geen naan) voor haar kon maken. Toen ik nee zei, vroeg ze waarom.
Tja, leg dat maar eens uit.
Verderop, bij een groentekraam heb ik een kilo mandarijnen gekocht, op een moment dat ze het niet meer zag aankomen. Haar ogen straalden toen ze het kreeg.
Of het goed is? Wist ik niet meer.
Maar blijkbaar staat "mens zijn" staat nog altijd iets hoger op mijn lijstje.

professionele jeuk

Daar zit ik dan. Na 8 weken zonder te werken, op de top van een nepalese heuvel(heuvel is trouwens het woord dat nepalezen gebruiken voor bergen waar geen sneeuw op ligt; een heuvel kan dus in nepal prima 3200 m hoog zijn), in een soort commerciele ashram, zonder tv, telefoon, e-mail of wat dan ook. Ik houd met de hele dag bezig met afwisselend yoga, meditatie, bidden en/ of thee drinken met mijn groepsgenoten. Je zou kunnen zeggen dat ik echt afgekickt ben van mijn werk inmiddels. Helaas. Mijn sensitieviteit voor mesenlijke ontwikkeling, voor vastgelopen zielen en voor groepsdynamiek zit volgens mij wel heel diep. En hoe kan het ook anders? De groep hier blijkt zeer rijp voor "leren".
Onder ons bevinden zich:
- 2 to-be-trainers die proberen af te kicken van mensen en processen en zo veel mogelijk hun best doen om juist NIET in hele levensvragen-achtige-gesprekken te komen en daardoor een beetje een antisociale houding hebben ontwikkeld.
- 1 klassieke indiaganger van een jaar of 24 die geen woord zegt " in de groep"
- 1 overal allergisch voor ik-heb-mijn-leven-opgegeven-voor-een-gelukkig-leven in de ayurvedische wereld vrouw
- 1 australische jong meid, inmiddels al 2 maanden op reis, die de hele dag haar zonnebril op heeft en, terwijl ze met pijn een moeite de berg afkomt (ja, ik ben niet zo van het trekken)wel 5 boeken in haar rugzak meesjouwt (al 2 maanden) exclusief de lonely planet, dag- en leesboek
- 1 aandachtgrage (misschien zelfs wel liegenede) italiaan die al 25 jaar zijn heil zoekt in een kiboets in israel en inmiddels toe is aan zijn derder vrouw
- 1 spaanse trekster die na 3 maanden trekken met haar vriend daniel "even een dagje voor mezelf" pakt
Na de ochtendmeditatie en de eerste thee ronde vind het volgende gesprek plaats tussen de 2 to-be-trainers.
"Jeetje, ik erger me echt dood aan aan die Itialaan" zegt de een.
"Ja, dat doet echt wat me de dynamiek in de groep, vind je niet?" antwoord de ander.
Afgekickt na 8 weken?
Nee, helaas.
Maar ik ben wel blij.
Het werk wat ik doen zit blijkbaar in mij en niet andersom.

in mijn rugzak

meest voorkomende zin in gesprekken tussen roos en mij:
ja, dat heb ik wel, alleen het zit.... IN MIJN RUGZAK!

de persoonlijke engel

0800 uur delhi vliegveld

Roos en ik zijn onze bagage kwijt. Eigenlijk zagen we dit al aankomen. Onze bagage was namelijk in amsterdam al doorge"labeled" naar Delhi. Echter, bij aankomst werd ons verteld dat we onze bagage toch moesten ophalen en opnieuw moesten incheken. Er werd ons ook verteld dat onze bagage zeker weten doorgestuurd werd. Het eerste was niet halbaar. Het tweede was waar.
Vanaf mijn 4e jaar reis ik (semi-)zelfstandig met het vliegtuig. In Athene (waar ik tot mijn 18e woonde) werd ik op het vliegveld door mijn moeder overgeleverd aan een stewardess, die mij met een glimlach naar een KLM vliegtuig bracht. In Nederland gaf diezefdfe stewardess met altijd netjes af bij mijn opa, die me meestal bij de gate al stond op te wachten (dat mag, als je een minderjarige op komt halen ;)). Ik kreeg toen altijd een zakje om mijn nek met mijn paspoort en mijn ticket erin. Zodat ik het niet kwijt zou raken. Vanaf mijn 14e mocht ik het alleen doen. Blijkbaar ben je dan verantwoordelijk genoeg om je paspoort en ticket bij je te houden.
Nu, 13 jaar later, blijkt niets minder waar. Is het door de 5 weken onstpanning die ik achter de rug heb? Of misschien doordat ik net definitief heb besloten dat ik zo zorgeloos mogelijk door het leven wil gaan? Ik weet niet het niet. Maakt eigenlijk ook niet uit. Want het ongeloofelijke feit dat ik mijn TICKET Delhi-KaThMandu in mijn ingecheckte bagage had laten zitten, blijft helaas gewoon staan. En die bagage staat nu dus nog in Moscow. Ik voel me weer tien en wordt overvallen door het besef dat ik misschien toch weer een stewardessenhand nodig heb. Want, hoe hard ik ook smeek bij het kantoor van Royal Nepal Airlines, hoe groot mijn naam ook op hun lijst staat van reserveringen, ik kom er niet in zonder ticket. " No maam, you HAVE to buy a new ticket."
Mijn laaste boek was weer eens een oude van Coelho, " Valkyries". Hij beschrijft vrij uitvoerig zijn zoektocht naar zijn persoonlijke engel. In zijn verhaal noemt hij meerdere keren dat alles wat in het leven tegen lijkt te zitten, een poging van je persoonlijke engel is, om je ergens voor te behoeden / van te beschermen.
Ik geloof 'm graag. Anders zou ik moeten aannenemen dat ik weer een stewardessenhand nodig heb, wat ik als volwassen onafhankelijke vrouw niet helemaal aankan. Liever geloof ik Coelho.

PS: foto's zijn helaas niet beschikbaar. Kabletje zit in mijn rugzak, die nog steeds ergens tussen moscow, kathmandu en delhi rondzwerft.

alleen?

Tijdens mijn reis naar Barcelona heb ik me best weleens alleen gevoeld. Hoewel ik, onafhankelijke en zelfstandige vrouw dat (ik vind dat) ik ben, mezelf prima kan vermaken, maakte ik toch momenten van alleenheid mee (ik gebruik bewust niet het woord eenzaamheid, want eenzaam heb ik me niet gevoeld). Een van de meest heftige was tijdens de priomusical van de Mercé, het slotspektakel van het feest van Barcelona. Mensen uit mijn Spaanse klas gingen liever thuis hangen en mensen die ik daar had leren kennen waren te moe om nog te gaan. Toen kwam er natuurlijk een beslissingsmoment: ga ik alleen of conformeer ik me? Het was al snel duidelijk dat ik me niet zou conformeren. Het spektakel wilde ik niet missen en dus zou ik gaan. En alleen op stap om 23.00 uur savonds door Barcelona? Dat moest toch echt geen probleem zijn voor een zelfstandige, onafhankelijke vrouw zoals ik? En dat was het ook niet. Het was heel erg mooi en ik had op dat moment nergens liever willen zijn dan tussen de meer dan 1 miljoen catalanen, peruvianen, brazilianen, colombianen en natuurlijk toeristen. Geen moment voelde ik me alleen, totdat de show over was. Want toen gebeurde het: overal om mij heen gingen mensen elkaar opzoeken. Wie gaat er met wie mee nog wat drinken? En waar staat die? Hier, hier staan we! (Helaas moest het jongetje van 10 waarmee ik kennis had gemaakt van zijn moeder naar bed, dus dat was geen optie ;).) Ineens, in een heel kort moment, gebeurde het: had ik dan geen vrienden? Ik was helemaal alleen, hoe stom was dat? Zoveel mensen om mij heen, had ik niet iemand kunnen leren kennen ofzo? Ik was toch niet de enige die hier ALLEEN was? Met ede menigte liep ik mee naar het metro station om 'maar' richting huis te gaan. Al lopend keek ik nogmaals om mij heen en betrapte mezelf op de volgende gedachte: "wat zouden anderen niet van mij vinden nu ik hier helemaal alleen rond aan het lopen ben? ze zullen me vast zielig vinden...!". En realiseerde me ter plekke dat precies dít de enige reden was waarom ik me zo voelde zoals ik me voelde. Ik had het namelijk prima naar mijn zin gehad, totdat ik me gingen aantrekken wat mensen om mijn heen deden en hadden, waar ik geen deel van uit kon maken. Je eigen gedachten zijn de enige echte belemmering in je leven, schrijft Tolle. Ik ga hem gelijk geven, voor nu.

eindelijk weer een beetje thuis

De afgelopen twee weken heb ik in Spanje gezeten voor Spaanse lessen. Na de verkiezingen was er echt weinig te doen en dus heb ik gekozen voor een investering in mijzelf: lessen Spaans en veel cultuur snuiven!
Mijn beschikking tot internet was minimaal. Of, als ik heel eerlijk ben was mijn prioriteit voor internet minmiaal. Op 'dode' momenten (momenten dat ik écht niet meer kon lopen of dat ik me net even ging vervelen) zocht ik met mijn laptop een stukje onbeveleigd WIFI op, waarmee ik op het nippertje een e-mail naar familie en vrienden kon versturen! En daar bleef het bij.
Natuurlij: Barcelona zit vól internet-cafés! Maar daar had ik, bleek, toch geen prioriteit voor. De mensen, de stad, het eten, de cafés, het feest, de muziek, de musea en de berg gingen voor. Tijd genoeg dus, slechts weinig prioriTIJD.
Maar, ik beken: nu ik thuis weer rustig achter mijn laptop zit, met een stabiele verbidingen naar vrienden en de rest van de wereld voel ik me wel weer wat rust terugkeren, wat stabiliteit.
Eindelijk weer een beetje thuis, via het Wereld Wijde Web....

Politiek 2

De aanwezigheid van mijn vader in de Griekse politieke arena gaat gewoon door. Als “dochter van”, in dit patriarchale land, heb ik een cruciale rol. Aan zijn zijde staan, vertellen dat ik met verlof ben om hem te steunen, is soms al voldoende. Gek, daar waar je gewend ben om als professional een inhoudelijke rol te vervullen, ben je ineens tot slechts vorm geworden: het is voldoende om te staan en te stralen.
Mijn systeem went hier niet zomaar aan. Tijdens politieke speeches zit ik druk te pennen. Bijvoorbeeld zoals bij de vrouw op de foto, die tot twee weken geleden minister van toerisme was, in Griekenland een vrij belangrijke post. En met alle branden die heel veel schade heb gebracht aan mens, dier, natuur en toerisme heeft ze flink in the spotlight gestaan. En ook goed werk verricht. In relatie tot de orde van deze ramp zijn er weinig tot geen annuleringen, toeristen in de buurt van rampgebieden zijn zeer goed opgevangen en hebben bijna alle toeristische activiteiten doorgang gevonden.
Tijdens haar speech weet ze hier goed op in te spelen. Ze refereert constant aan alle mensen die hun huizen hebben verloren, de schade die is aangericht en wat er gedaan is om alles op te vangen. Ze laat zichtbaar zien dat ze gechoqueerd is, ze leeft met het volk mee. “Ons land is zo mooi, wie haalt het in zijn hoofd om zoiets te doen?” zegt ze afsluitend. Ze rept met geen woord over de toekomst. Geen inhoud te bekennen. Alles speelt zich of op interactie- emotie niveau.
En ik? Ik zit op mijn stoel druk aantekeningen te maken. Wat later op de avond geef ik mijn vader wat dingen terug over de speech en rest van de dag. Waar de inhoud nou bleef vraag ik hem, wat hij er allemaal van vind. Ik pak mijn notities erbij en stel wat inhoudelijke vragen. Verbaast en ook een beetje verdrietig kijkt hij me aan. “En daarom wilde ik zo graag de politiek in, juist daarom. Je ziet zelf toch ook dat het hier niet draait om de inhoud, maar alleen maar om de vorm?”
'Back in Nederland' spendeer ik een heel groot deel van mijn tijd in trainingen aan communicatie. De ‘regel’ die ik vaak instel is dat deelnemers meer gebruik moeten leren maken van de vorm in hun communicatie. In Nederland zijn we namelijk geneigd om de inhoud centraal te stellen, zodat we de vorm vaak vergeten. En dat terwijl de impact van de vorm van communicatie ongeveer 80-90% en de inhoud, in het slechtste geval maar 10%.
Het lijkt alsof de Grieken de ‘regel’ allang begrepen hebben.

Druppels

Na een hele lange en droge periode in de regio Attika (waar Athene zich bevindt) en in de regio’s van de branden, komt vandaag eindelijk een paar donkere wolken langs drijven. De buurman hier riep laatst naar me dat het hoog tijd was, hij had in 2 maanden geen wolk gezien, laat staan een paar druppels regen. Ik wens ook met al mijn hart dat het eens flink gaat regenen, dat bakken uit de hemel elk klein of groter brandje helemaal af mogen komen blussen. Naast de wolken, komt nu ook een koel briesje. Meteen zet ik alle ramen van mijn ouderlijk huis open, zodat het kan afkoelen in huis. Heerlijk, we zullen goed slapen vannacht. En begint het te donderen en te bliksemen. In de verte aan zee, ziet het er prachtig uit. Ik ga even op het balkon zitten om ervan te genieten, totdat de echte regen gaat beginnen.
Ik heb daar heel lang gezeten. Na een paar druppels (misschien waren het er tien) waait alles weer over. Geen regen, geen koelte, geen wolken. Alles is weg…
Ik ben atheïst, als sinds ik zelfstandig na kon denken over het geloof. Dit soort momenten bevestigen mijn standpunt.

politiek 1

een paar vuistregels van de Griekse politiek

- Ga naar de omgeving waar je stemmen zitten, in dit geval het eiland Tenos
- Bezoek daar de plekken met de meest invloedrijke personen (in dit geval de cafés waar de oude mannetjes tavli zitten te spelen)
- Ga met ze zitten en haal de geschiedenis aan van het eiland, noem namen van invloedrijke figuren die je gekend hebt
- Ga naar een niet-professionele (wel mooie) culturele bijeenkomst in het meest onbereikbare en verlaten dorp van het eiland
- Laat je vooraan plaatsen omdat je inmiddels ‘belangrijk’ bent
- Zorg dat je dochter aan je ene zijde en je vrouw aan je andere zijde zit
- Stel na afloop je dochter voor aan iedereen die langskomt, zodat ze allemaal ‘ftou’ (gebaar waarmee ze zogenaamd op je spugen, ter voorkoming van matiasma) kunnen zeggen
- Laat je uit eten nemen (na keraso*) door de meest ‘handige’ persoon en zorg dat je gaat eten bij het drukst bezochte tavernatje op het eiland
- Haal de geschiedenis aan (zie boven)
- Stel je vrouw en dochter voor aan iedereen die langskomt

Wat lijkt politiek soms simpel….


* "Na keraso?" Betekent letterlijk mag ik voor je betalen en is een gebaar van gastvrijheid.

vaderliefde

Donderdagavond, bijna een week geleden. Mijn vader staat op de lijst van de partij.

Hij was onderweg om te tekenen toen hij gebeld werd: hij zat er toch niet bij. Bij nader inzien. Ze wilden graag nog 1 plaats vrijhouden, iemand anders (wat?) moest (ook) mogelijk nog op de lijst geplaatst worden. Het speet hun, maar het lag allemaal heel ingewikkeld en gevoelig binnen de partij.
Huh? Wat?

Griekse politiek: inderdaad ietwat ingewikkeld en ook nog eens zeer overgevoelig.Het beste kan ze vergeleken worden met de liefde. Tot op het állerlaatst worden beloftes gemaakt of verbroken. Óf je wordt ondergedompeld in liefde en meteen bemind tot aan de dood, óf je wordt met je hoofd ondergeduwd in een tijl met ijsblokken en al druipend alleen achtergelaten in je eigen misere. In griekse politiek is alles geoorloofd, ook dit.

Vrijdagnacht. Ik kom in Griekenland aan.

Zaterdagochtend. Ik ontmoet (eindelijk) mijn vader.
Ik heb hem beetgepakt (zie ook foto's: mijn vader is dus 1.60 meter lang en daarmee een kop kleiner dan ik, heeft een buikje en zeer griekse snor, dus dat vastpakken ziet er altijd best grappig en klungelig uit voor buitenstaanders). Toen ik hem losliet keek hij me aan en zei: "ik ben aan de camper aan het klussen". Ik knikte en heb het hele weekend zitten kijken naar zijn geklus. Strohoed op, beetje hier, beetje daar. 37 graden en hij bikkelde maar door. Soms is het even nodig om het verstand op nul te zetten.

Zondagavond. Eindelijk kan hij zjn gedachten ordenen.
Mijn wijze vader heeft besloten dat zijn afgelopen jaar zeker niet voor niets is geweest. Hij heeft veel geleerd, veel opgebouwd. Nee, dat verdwijnt niet. En hij wil graag door met 'zijn werk' (een aantal commissariaten en een aantal adviserende functies staan hem (mogelijk, tja alles is een beetje wankel nu) te wachten). Mijn vader, die ik altijd al als degelijk en idealistisch heb gekend, heeft dus al klussend besloten dat hij gewoon van middel moet veranderen. Is het niet als parlamentslid, dan als wat anders. Het werk gaat door en er zijn meer ballen waarmee gescoord kan worden. Op dat moment kan ik alleen maar respectvol naar hem kijken. Het schiet door mijn hoofd dat je misschien eerst 60 moet worden om zo wijs te kunnen spreken. Ik voel namelijk niet met hem mee. Zelf ben ik boos en verwijtend. Roet in het eten, een zak snoep die je ineens bij thuiskomst met je broers en zussen moet delen. En hoe durven ze eigenlijk? Wie denken ze wel dat ze zijn? Het is allemaal voor niets geweest, zelfs mijn aftocht naar dit land van de duizend temperamenten. Ik hoef toch immers niet heel hard te werken, campagne te voeren? Ik hoef niet meer van eiland naar eiland te racen, posters te plakken, flyers te verdelen, handjes te schudden en mijn vaders rug af en toe te rechten?
Tot laat op de avond praten we door over zijn dromen. Over het boek wat hij wil schrijven, het dorpje van zijn ouders waar hij altijd nog graag een klein huisje zou willen. Over ecotourisme, over de partij, over zijn reizen tot nu toe. Het nare gevoel van de hele afgelopen week weg begint zachter te worden. De verscheurde droom van de campagne, die verdwenen hoop op een intense en bijzondere samenwerking met mijn vader worden behapbaarder.

Zondagavond laat.
Gelukkig blijkt er nog genoeg te doen te zijn. Alleen is mijn bijdrage nu even gereduceerd tot slechts 1 component: dochterliefde.

oude patronen

Tijdens mijn intervisie groep, op een van mijn laatste dagen in NL, bespraken we het fenomeen "doorbreken van patronen". Volgens de methodiek die we hebben geleerd tijdens de opleiding die we gezamenlijk hebben gevolgd is kort samengevat het volgende nodig:

de betreffende mens (dbm)heeft de wil om het anders te gaan doen
dbm krijgt inzicht in zijn/haar (niet-)effectieve gedrag
dbm krijgt zich op zijn/haar belemmerende overtuigingen die het niet effectieve gedrag in stand houden (op momenten dat het spannend is)
dbm krijgt zicht op de angst die het niet-effectief gedrag (al jaren) in stand houdt
dbm krijgt zicht op zijn/haar verlangen
dbm krijgt zicht op de mogelijkheid van nieuw gedrag en formuleert verruimende overtuigingen
dbm leert hoe hij/zij steun kan creëren in de interactie met anderen, door middel van dialoog, om zo de omgeving te mobiliseren in het helpen met doorbreken van patronen

Mijn afgelopen trainingen hebben er vol van gezeten. En zijn succesvol gebleken (laatste puntje moet nog blijken). Ik heb de verruimende overtuiging dat meerdere deelnemers die ik tegen kom wat hebben aan en kunnen leren van deze methodiek.

Gisteravond kwam ik thuis bij mijn ouders. Ik werd opgehaald door mijn moeder. Ik zat vol verruimende overtuigingen en voornemens tot dialoog om met haar het patroon te doorbreken. Binnen 2 uur hadden we ruzie. Hm. Waar bleven aan mijn voornemens? De dialoog? Foetsie. Samen werden we in ons eigen, oude systeem gezogen.
Logisch ook. Een patroon doorbreek je niet de eerste keer. Het heet niet voor niets een patroon. En het gaat niet voor niets al jaren zoals het gaat.
Dat is precies wat ik altijd aan al mijn deelnemers vertel: verwacht niet dat het meteen lukt, leren kan soms even duren en is niet altijd even makkelijk.

Nu ik nog.

gelukkig heb je altijd nog collega's om je van de stress af te helpen ;)

echte stress

Volgens mij ervaar ik dit voor het eerst op deze manier... Echte stress. Ik bedoel moeder worden (vandaag nog de hoogzwangere collega gesproken), een naaste verliezen, heel erg ziek zijn is veel erger.
Maar hier, in mijn wereldje, ervaar ik voor het eerst zo veel stress over triviale dingen. Hoe dat zo is gekomen?

Naja, zomaar ineens besloot ik te stoppen met werken voor een tijdje. Al mijn zekerheden laat ik los. Ik ga campagne voeren voor mijn vader, nadenken over mezelf en ook nog eens trekken in nepal. Stressss...

Ik ben heel blij met mijn besluit. Alleen vanavond kwam alles bij elkaar:

-in een afsluitend gesprek met mijn baas vertelde ik hem dat ik misschien liever een wereldreis zou makendan dat ik terugkom in het werk (hoewel ik hier zelf zeker nog niet uit ben trouwens). Stress...
-een paar kwartieren later liep ik het terrein af van de Baak. Het voelde echt als afscheid, het deed gewoon pijn. Kom ik wel terug? Stress...
-een paar minuten later belde mijn vader me. Helemaal kalm was ie, tegelijkertijd en snijdende teleurstelling in zijn stem. De lijst was bekend gemaakt. Hij staat er niet op. Er is nog een plek over en het is niet zeker of hij er op komt.

Au. Het is even te veel om te bevatten. De man in mijn leven vindt dat ik verdring. Hij heeft gelijk. Dit soort stress is me echt even te veel.

vis en mijn vriendinnen

Gisteravond zat ik aan tafel met mijn tapasvriendinnen. Normaal zijn met een club van 6, nu wegens zomervakanties gereduceerd tot 4. We maken altijd samen eten: iedereen kookt een hap(je) of wat en neemt die mee. Een paar flessen wijn erbij en mijn vriendinnen en ik zitten uren te kletsen, eten en drinken. Onderwerp van gesprek? Solliciteren, salarissen, ambities, mannen, huizen,theater, persoonlijke belevenissen en lessen en natuurlijk: reizen.
Want meesten van ons zijn niet echt wereldvreemd: een kwam net terug uit Portugal, de ander gaat over 1 week naar Athene, en daarna naar Kathmandu en Delhi, de 3rde gaat in september naar Canada voor een maand, de 4de is net terug uit Frankrijk (3 dagen Montpellier, 3 dagen camping en 3 dagen retraite in een Frans klooster) en gaat in oktober voor ruim 2 weken naar Bonaire. Nee, niet wereldvreemd, dat kan je ons niet noemen. Of wel?



Want gister kreeg ik, onder veel ander eten, ook visjes voorgeschoteld. Ze waren heerlijk. Toen ik vroeg wat het was, kwam er wat gegiegel terug. Euhmmm, tja dat weten we dus niet, antwoorden vriendin 3 en 4. Ze hadden die ochtend op de markt gestaan, een vis aangewezen aan de visboer (met als criterium dat die vis er leuk uitzag) gevraagd wat het was, het anwtoord niet verstaan en vervolgens de vis gewoon mee naar huis genomen. En heerlijk klaargemaakt, hoewel dus voor ons 4-en compleet onduidelijk wat we voorgeschoteld kregen. Een stukje wereldkennis dat duidelijk ontbreekt aan ons repertoire, global burgers die we zijn. De hele wereld reizen we over, (laat staan dat we alle 4 wijsneuzerig werk doen: 2 trainers, 1 adviseur en 1 orthopedagoog), maar wat voor visje we aan het oppeuzelen waren? Geen idee.

Misschien lees je dit en denk je bij jezelf: dat kan toch écht niet?
Misschien niet. Misschien wel.
Mij maakt het weinig uit.
Het smaakte erg goed.
En voor mij is dat talent: op de markt een vis aanwijzen, deze kopen en, niet-wetend wat voor vis het is, 'm vislekker klaarmaken! Heerlijk!!

Talent via een hersenscan

Een test die bepaald voor je of talent hebt. Wat een droombeeld. Waar of niet, ik draaf even door op het fantasiebeeld wat ik ter plekke bij kreeg:

- geen onzekerheid meer of je iets nou wel of niet kan
- geen feedback van je leidingende? no worries, niet meer nodig namelijk
- nooit meer nadenken over of je wel op de goede plek zit, het is al duidelijk
- loopbaancoaches? weg ermee!
- intermediair? niet meer nodig
- gesprekken bij recruiters die denken dat ze het wel weten voor je? nooit meer!
- discussies over salaris? het is duidelijk dat ik talent heb, hoezo geen verhoging?
- projectteam samenstellen? even de scan erbij pakken
- ontslaan? niet nodig, iedereen zit op zijn plaats
- burnout? niet aan de orde, iedereen wordt net voldoende uitgedaagd
- training? doen we niet meer aan, iedereen weet en kan wat ie moet kunnen
- coach die een spiegel voorhoudt? nee, hoor ik heb mijn scan toch...

Ik kan er nog heel veel verzinnen. Half nederland zouden we kunnen opdoeken als ik nog even doorga. De manager, adviseur, coach en trainer kunnen de deur uit; wat een droombeeld. Ik stop, voordat ik té plotseling wakker wordt.

2 weken

ja, nu gaat het echt gebeuren. eerst duurde het heel erg lang, ik kon nog genoeg doen. nu ineens, is het nog maar 2 weken. of ál twee weken?

tijdens het klaarmaken van mijn huis voor mijn onderhuurstder, werd ik een beetje verdietig. mijn appartement, met al zijn onvolmaaktheden (trap nóg niet af), plinten nóg niet geverfd, rolgordijn nóg niet opgehangen, die ene lamp nog steeds niet gekocht, is nu ineens, door deze melancholische bril van mij, hét paleis geworden. mijn paleis. waar iemand anders 10 weken in gaat zitten.

ik kan geen moment focussen op het mooie weer in griekenland, het weerzien van mijn familie of het tibetaanse klooster in kathmandu. ik verzuip een beetje in het hier en nu. gek, want normaal kan ik dat helemaal niet (lees vooral wat meer stukjes in dit weblog). nu de kans me geboden wordt, zal ik maar even stil staan. bij mijn melancholie, hier, nu.

grootste talent

Volgens mij heb ik mijn grootste talent nog steeds niet bekend gemaakt. Na vanavond kom ik er niet meer onderuit. Hoe zeer ik me ook schaam voor deze eigenschap, ik moet het nu prijs gaan geven: ik heb namelijk veel talent in Grootse Chaos. Voor het geval dat niemand dat gemerkt had.
Geef mij een tas met meer dan 1 vakjes (en nogmaals voor de kenners: ik heb dus meer dan 1 tas met meer dan 1 vakje) en ik zal een aantal keren per dag graaiend in mijn tas staan zoeken, naar of mij portomonee of mijn telefoon.
Tja, eigenlijk ben ik altijd wel dingen kwijt. Vaak ook belangrijke dingen. Daar komt bij dat ik het ook nog eens niet kan UIT staan! En dat ik heel erg gefrusteerd raak. Ik ga dan uren zoeken naar het gemiste voorwerp en wordt heel erg boos op mezelf en op anderen(hier zullen trouwens vermoedelijk al mijn X-en over mee kunnen praten!).
Want....... ik wil niet zo zijn!!! En toch lijk ik in deze weinig te kunnen leren.
Het komt gewoon omdat mijn aandacht er niet uit zichzelf bij is. Voordat ik het met een klaar ben, ben ik alweer met het ander bezig. En heb ik minder aandacht voor datgene waar ik mee bezig was. Als ik mijn best doe lukt het wel. Dan leer ik 'het' mezelf gewoon aan. Bijvoorbeeld het wegleggen van mijn sleutels op een vaste plek:

-eerst kies ik een makkelijke, zichtbare plaats

-dan verzin ik een mantra, iets zoals: "zodra ik mijn voordeur open doe, moet ik altijd mijn sleutel eerst wegleggen"

- deze herhaal ik heel vaak, totdat ik het gewenste gedrag ga vertonen

Deze oefening kost me ongeveer 6-8 maanden. Zoals je misschien begrijpt heb ik niet genoeg tijd om alles in mijn leven op soortgelijke manier aan te pakken...

De meeste moeite heb ik met eenmalige of nieuwe dingen, dan gaat het snel mis. Zo ben ik in staat om: kaartjes voor een concert per ongeluk weg te gooien met het oud papier, te vergeten de beschermhoes (tegen kleine kattennagels) over mijn gloednieuwe bank te hangen als ik met vakantie ga, mijn rekeningen van eneco niet op tijd te betalen de eerste paar maanden (kost 10 euro meer per aanmaning), mijn autopapieren kwijt te raken op het moment van verkoop (tja, za lagen niet meer in de auto, ter bescherming ;)) en vanavond mijn gloednieuwe camera op het, door de vakantieperiode verlaten terrein van mijn werk, in het zicht van alle boswandelaars van de omgeving, te vergeten!

Hoe zeer ik me ook voorneem het anders te gaan doen, het blijft. Ze (Ben Tiggelaar, Arno Ramakers) zeggen dat je pas echt verandert als de nood hoog is, als het "pijn" doet.

Geloof me, in dit geval echt niet...

op onze manier

Na mijn grote campagneavontuur ga ik een tijdje op reis. Niet zomaar.Maar naar de Anapurna, naar de geboorteplaats van Siddharta, naar de plek met de meeste overlevende eenhoornige rhinos. Waar hindoeisme en boeddhisme elkaar ontmoeten, waar KC staat voor "gemengde caste", daar bij de wenkbrauw van de oceaan. Mijn reisgenote en ik, beide twintigers, pakken de voorbereiden van onze reis als volgt aan.

LP* nepal op tafel, twee lege flesjes bier en twee koppen thee.
"Nah, we moeten maar even kijken wie wat gaat doen, toch?"
"Ja, goed plan."
" Wat hebben we nodig?"
"Even kijken, hier staat een lijst".
"Ok, even opschrijven hoor"
"Als jij de antibiotica regelt, koop ik de waterzuiveringstabletten".
"Owja, en ook nog de prikken."
"Owja."
Ze (mijn reisgenote) loopt met de laptop naar het raam, waar ze gratis op een draadloos netwerk ergens in de buurt kan.
"Wat een zooitje die GGD site."
"En?"
"Ja, is wel te doen. DTP, malaria en Hep A".
"Owja en de visas..."
"Ja, als jij even met ze belt, ik ga er donderdag wel langs."
"Ok"
"Nou prima zo, toch?"
"Lijkt me ook"
"We mailen anders nog wel."
"Jajoh, komt goed."
"Welterusten!"
"Doei."

Gelukkig zijn we bijna 30.Dan moeten we de zaken maar eens wat serieuzer aan gaan pakken.Maar voor nu, geniet ik hier volop van ;)

* Lonely Planet

isolement

Basisangst voor de mens: isolement. Alleen blijven, er niet bij horen. Ik vermoed dat we een heel groot deel van ons leven bezig zijn met deze angst te vermijden. Onze relatie, baan, die ene leesauto, dat appartement in de binnenstad, die verre vakantie, de vriendenkring,de vermijding van conflict met ouders. Erbij horen is een dusdanig verlangen, dat we alles in het werk stellen om te voorkomen dat we er NIET bij horen.
Met mijn verlof bekruipt dat gevoel me af en toe. Gek, ik ga toch hele leuke dingen doen? Een avontuur, eindelijk, ik vond al dat ik te lang niet op 'avontuur' was geweest. En dan ook nog eens in mijn vaderland, waar de zon schijnt, de mensen het rustig aan doen (behalve in de politiek dan), en mijn familie zo dicht bij me is.Gek, ik heb er toch heel veel zin in?
Dat heb ik ook. Alleen vind ik mijn vrienden en collegas blijkbaar ook erg leuk. Want elke keer als er iets wordt ondernomen tussen september en november schiet er een (emotionele) pijnscheut door me heen. Ik ben er dan niet...
Gister dacht ik er nog eens over na. Mijn eerste conclusie was dat mijn leergierigheid me wederom in de weg zat. Niets willen missen, alles gezien willen hebben en het daarom moeilijk vinden om een keus te maken voor langdurige afwezigheid. En toen keek ik nog eens in spiegel. Geen leergierigheid te bekennen. Wel het intense gevoel om erbij te willen zijn, mee te maken wat zij allemaal meemaken, beleven wat zij beleven. Bang zijn om vergeten te worden. Erbij willen blijven horen.
Gelukkig drong het tot me door dat dit vanaf 10 november ook weer zou kunnen...

een moment voor mezelf

Een moment voor mezelf, dat was echt even nodig. Een pas op de plaats, en die duurde toch wel even een maand. Het blijkt dus nodig te zijn voor mijn grote beslissingen is om echt even mijn mond te houden.
Want dan komt het grote "wat zullen anderen hier in hemelsnaam van vinden?" wel als een heel groot monster om de hoek kijken. Ik heb het liever geregeld, gefixed, besloten, in krannen en kuiken voordat ik het prijs geef.
En, een momentje voor mezelf kan ik echt niet hebben via mijn blog, daar wordt het toch net (jahaaaa) iets te veel voor gelezen.

Mijn inpsirator van de afgelopen maanden zou dit een "Oude Koe" hebben genoemd (oude koe = basisangst van jezelf waardoor je al je beschermingsmechanismen inzet om ervoor te zorgen dat datgene waar je bang voor bent never nooit niet plaats zal vinden en wederom ineffectief gedrag laat zien). En ja, dat zou dus kloppen. Een oude koe, die ik voor het gemak maar Faaltje heb genoemd. En die mij toch blijkbaar belemmert om het allemaal maar eruit te gooien.
mmmm... draai ik er nu nog steeds omheen?

Het moet nu maar echt:
ik ga er een tijdje uit, met verlof, een paar maanden. Naar Griekenland, bij mijn ouders en oude vrienden wonen. Ik ga mijn vader assisteren in zijn verkiezingscampagne voor het griekse parlament.

Dat was het. En het viel best mee.

Voornemens:
Me niet druk te maken of dit wel een goede beslissing is
Me geen zorgen maken over alles wat ik misloop in Nederland
Me niet angstig voelen doordat ik nu ineens mijn immer stijgende carriere en ontwikkeling onderbreek
Niet te hard mijn best doen voor mijn vader
Geen ruzie te maken met mijn moeder

Tja, als ik het zo bezie, valt er in ieder geval weer genoeg te leren ;)
Dat biedt hoop...

geen stress

Tja.
Gepresteerd erg (té?) lang niet te schrijven.
Even niks te melden over talent.
Geamuseerd lees ik dan ook de megaveel stukken die gaan over blogstress, het nieuwste woord in het bloggersalfabet (zou het 5 maanden geleden hebben bestaan???).
Bij intikken van het woord "blogstress" krijg ik 53.700 hits
Allemaal over blogstress?

Ik beroep me graag op mijn recht om te zwijgen in deze.
Dus ik blijf even stil.

Heerlijk.

managementtaal

Fragment van gesprek in de trein tussen twee vrouwen:
...
-Managers hebben altijd een lastige positie, helemaal in grote bedrijven.
-Ja inderdaad, je bent natuurlijk niet een van hun, je moet wel afstand kunnen bewaren.
-Tja, moelijk he? Ik wil graag kunnen sparren met iemand, zonder dat meteen iedereen weet dat ik twijfel over dingen.
-Ja, he? Heb ik ook. Ik heb sinds kort een coach, iemand om mee te klankborden, af en toe te spiegelen. Is erg fijn hoor.
-Ja, zou ik ook moeten...
Goh, is dat jouw nieuwe telefoon? Leuk zeg....

new york new york

Net terug van een week New York.
Een stad waarvan ik wist dat ik me thuis zou voelen, voordat ik er ooit was geweest. En dat klopte...(ahum, natuurlijk klopte het, ooit gehoord van een self fulfilling prophecy? )
Of van cognitieve dissonantie?
Hierbij de observaties die ik verdrongen heb. Om er alsnog voor te zorgen dat mijn verwachting, namelijk dat ik me thuis zou voelen in deze fantastische stad, uit zou komen...

1. Overdrijven
Sta bovenaan een trap voor de metro, die ze overigens zelf train noemen (huh?). Er komen heel veel locals weer terug lopen, roepen dat er no service is. Hmmm. Even checken. Beneden aangekomen horen we van een conducteur hetzelfde. Na twee keer doorvragen vraagt hij waar we naartoe moeten. South Ferry? Owja, nee, ja, daar rijdt zeker wel een train naartoe. Spoor hiernaast, elke paar minuten. "have an nice day ladies'. Heerlijk, die lege train waar we vervolgens in zaten !!! :)

2. Praten in cliches
In dezelfde soort train komen we erachter dat we in de eerste vijf treinstellen moeten zitten om te kunnen uitstappen bij onze halte van aankomst. Nummering? Euhm, nee. Hoe erachter komen dat je in het goed stel zit? Vragen aan de conducteur, die uit het raam hangt van de train, en iedereen die in het geod treinstel aankomt en aan hem vraagt of ze in het goed stel zitten het volgende antwoord geeft: that's just as far as you need to goe, just as far...! (Hoezo gewoon ja of gewoon nee?)

3. Perceptie van afstand
Op de vraag aan een vrouw of er in de buurt een Starbucks was (tja, inderdaad een hele week lang alleen maar caramel macchiato gedronken)zei ze: of course. Ze stuurde ons 3 avenues naar het oosten en vijf streets naar het noorden. Uitgeput daar aangekomen hebben we toch maar een Cold Tazo Chai Latte besteld om onze dorst te lessen.

4. In jezelf praten
Ik vermoed, uit de steekproef die we getrokken hebben in de laatste drie dagen, dat 1 op de 10 mensen (locals dus) daar tegen zichzelf aan het praten is. Nee, ik bedoel niet alleen de homeless gasten in de metrostations, maar ook reguliere voorbijgangers op straat. Van bidden tot hele discussies hebben we meegemaakt. Waartoe? Niet kunnen onderzoeken, maar mijn hypothese is eenzaamheid. Ik zal m volgende keer toetsen (tja, die gaat er komen na bovenstaande, niet te beinvloeden conclusie).

5. Een bizarre normering van gastvrijheid
Ik vermoed dat de volgende twee de meest geldende normen zijn:

- Als twee nederlands / griekse touristen iets vragen aan je, geef vooral geen rechtsreeks antwoord.Als het even kan, wees onbeleefd, vooral als ze even aan het twijfelen zijn tussen pancakes en blueberry muffins.

- Als je twee van dezelfde touristen genietend over straat ziet lopen, vraag ze dan vooral in het wilde weg of ze directions nodig hebben, hulp, waar ze vandaag komen en als ze dan toch de andere kant uitlopen omdat ze besloten hebben níet te gaan eten waar je ze geadviseerd hebt, ren dan achter ze aan om ze alsnog de goed kan top te sturen.

Wordt vervolgd (de jetlag neemt nu over, ik ga slapen)

no comment...

praktisch idealisme

Sprak dit weekend weer eens een goede vriend over de dingen van het leven. Hij vertelde (onder veel andere dingen) dat hij en zijn vriendin (ook mijn vriendin) een scharrelkip hebben geadopteerd. Hoe? Gewoon, adopteren, net zoals een kind in Afrika (weet je nog? Foster Parents?) of een appelboom, of een koe / geit in een 3e wereldland.
Maar dit ging dus om een kip, een oerhollandse kip. Als tegenprestatie mogen ze elke maand eieren ophalen in de biowinkel. Nee, niet eieren van díe kip. Eieren van een ándere kip. Want hún kip staat in Drenthe. En dat is een beetje te ver om eieren te gaan halen. Begrijpelijk, wel.
Ze werken dus mee aan een meer verantwoorde wereld. Ze zorgen ervoor dat er een extra kip rondloopt die niet hoeft te lijden. Ik ben trots op ze.
Maar ook wel verrast, door hun stereptypische praktisch idealisme. Want toen ik aan hem vroeg of hij er een keer langs zou gaan om de kip te bezoeken zei hij: "Nee joh, dat hoeft helemaal niet. Er hangt een webcam, dan kun je kijken vanaf je pc. Maarja, er lopen zo veel kippen, je kunt niet echt zien welke van ons is. Maar dat hoeft ook niet, toch?"

Heerlijk.
Praktisch, simpel, alledaags en nonfanatiek de wereld verbeteren.
Ik doe mee. Weliswaar niet via een kip, maar daar een andere keer meer over.

Ook? http://www.adopteereenkip.nl/
en vergeet vooral niet bij KIPKADO te kijken.

andere werelden

Gister was ik bij n inspirerende bijeenkomst. 9 jonge, intelligente, betrokken professionals. We waren aan het brainstormen over onze visie op de wereld. Woorden zoals duurzaamheid, een verschil maken, nieuwsgierig zijn, vragen blijven stellen, verschillen, verbinden en betekenen kwamen langs. Ik ging voldaan en trots naar huis. Op een groep mensen die zich met meer bezig hield dan de auto waarin ze rijden, de kleding die ze dragen, de sigaren die ze roken, de wijn die ze drinken. Met een glimlach ga ik slapen.
Volgende ochtend. Utrecht Centraal, 0745uur.
Naast me staat een jonge vrouw van midden 20. In zwaar limburgs zegt ze tegen me: "ik snap hier geen enkele bal van". Ik kijk om en zie dat ze een uitdraai vast heeft van haar NS route. "Snap jij hier iets van?" En handigt mij het velletje over. Ze geeft het zo snel dat ik vermoed dat ze er maar snel vanaf wil." Ik moet naar Ede Wageningen, maar ik begrijp helemaal niets van dit ding".Ik moet dezeflde trein dus loop met haar mee. De trein is er nog niet. Ze wacht een eind verderop.mijn telefoon gaat en ik raak afgeleid. Ik stap al bellend in en kijk uit het raam.
Daar staat ze. Ze vraagt aan een andere reiziger, meen ik te lezen in haar lippen, wijzend naar de trein: "Gaat deze naar Ede Wageningen?".
Gelukkig reis ik met het OV. Anders zou ik misschien vergeten dat deze wereld ook bestaat..

Kwetsbaar

Kwetsbaar (durven) zijn, kwetsbaarheid laten zien: een paar van de duizenden (mode)woorden in Managementland. Nee, we weten namelijk niet zo goed hoe het moet, denk ik. We zijn soms zo bezig met het resultaat, de doelen, de processen, het rendement, het vergelijken, het beter doen, het anwoorden en oplossingen zoeken, dat we soms vergeten stil te staan bij wat er echt gebeurt. Dus gaat iedereen heel hard roepen dat we het anders moeten doen. Meer Kwetsbaarheid. Logisch?

Begriijpelijk vind ik het wel. Alles gaat zo snel soms, er is zo veel mogelijk, dat ik het knap lastig vind om alles ff stop te zetten (ondanks mijn, toch wel redelijk stevige, mediterane roots). En, als die langgevreesde emotie, dan is ie bijna niet meer te herkennen. Als klein duiveltje steekt hij de kop op. En dan? Snel wegstoppen, want wat zouden anderen er niet van denken?
Ineffectief overigens. Want vermijden (of ontkennen voor de Freudfans) is een korte termijn maatregel. Die ervoor zorgt dat emotie, die gepaard gaat met de gebeurtenis, netjes wordt weggestopt. Ook dat die gebeurtenis geen plaats krijgt in de cognitieve weergave van onze werkelijheid. Met andere woorden, de film blijft zich herhalen, in een verkeerd script. En elke keer dat die scene langskomt, doemt het duiveltje weer op.
Dat kan in de basis twee kanten opgroeien: of je leert dermate goed omgaan met alle duiveltjes dat je nauwelijks meer emotie voelt (kan natuurlijk ook een oplossing zijn), of je blijft onderdrukken tot het moment dat de druk te groot wordt en alle duiveltjes in een keer eruit springen. En dan is het dus niet een duiveltje meer, maar honderd.
Of je stopt even en maakt zichtbaar wat er met je gebeurt.Kwetsbaarheid dus. Ben je Bang, Boos, Verdrietig, Blij?

Tja, kwetsbaarheid durven laten zien klinkt dan wel logisch. Maar hier komt wat mij betreft de paradox van het moment: het voelt níet zo. Want die ene basale angst, om afgewezen te worden door de ander, omdat ik anders zou zijn en daarmee niet goed of niet mooi, is toch wel een grote. In theorie moet je díe angst doorstaan. Korte pijn, lang geluk, in plaats van lang pijn kort geluk.
Maar in praktijk???

trots !!

Op de baak!
Zie http://stream.mediaweb.nl/debaak/debaak_pm_dag_rotterdam.wmv

even

eergister mocht ik samen met een collega een aantal workshops verzorgen op een bijeenkomst voor ongeveer 200 young professionals uit het bedrijfsleven. over deze dag zou ik heel veel kunnen vertellen, ze heeft vele indrukken op mij achter gelaten en een heel warm gevoel.
ik laat het nu even bij de beschrijving van een moment uit de plenaire afsluiting van de dag, waarbij de dagvoorzitter deelnemers vroeg hun ervaringen te schetsen. een van de ladies vertelde: "ik heb een hele leuke workshop gehad... het advies gekregen om wat meer ruimte te maken voor de dingen die ik leuk vind in mijn werk. het is nog een beetje vaag. ik denk dat ik het gewoon even zal googlen en dan gewoon even ga uitproberen".

het talent van de sprekende computer

Ik was uit met een goede vriendin in amsterdam. Lekker in de buurt van t station gebleven om met de nachttrein, 30 minuutjes naar Utrecht CS, naar huis te kunnen.
Aangezien ik van mijn werk-blackberry-holisme af aan het kicken ben, liet ik het blauwe glimmende ding deze keer thuis. Gewend als ik ben om alles ter plekke op te kunnen zoeken op Het Wereldwijde Web, ben ik echter wel vergeten op te zoeken hoe laat de treinen gingen. Toen we het zat waren en al richting het station liepen, belde ik daarom met de sprekende computer van de NS. Graag maak ik jullie deelgenoot van de conversatie die ik vanaf de nieuwmarkt tot aan het station (lopend) met dit talentvol stuk techniek heb gevoerd:

-U reist vanaf een adres of een station. Antwoord met ja of nee. Reist u vanaf een station?
-Ja
-Vanaf welk station wilt u graag reizen?
- Amsterdam Centraal
- Amsterdam Centraal, is dat correct. Antwoord met ja of nee
-Ja
-Wilt u op een specifieke tijd aankomen?
-Ja
-Hoe laat wilt u aankomen?
- 4 uur
- U wilt om 4 uur aankomen
- Ja
- Helaas is dat niet mogelijk. Wilt u een nieuw reisadvies?
-Ja
-U vertrekt vanaf een station of een adres. Geef antwoord met ja of nee. Vertrekt u vanaf een station.
-...
-...
- Op welk station wilt u aankomen?
- Utrecht centraal
- Zwijndrecht centraal, is dat correct?
-Nee
-..
-..
-Tilburg centraal, is dat correct?
-/(_-+@62??;'_56?hyhdydwydeb b

Inmiddels stonden we al bij CS, waar een conducteur bij de ingang om kaartjes vroeg:

-Meneer, hoe laat gaat de trein naar Utrecht centraal?
- Over 3 minuten, op spoor 5, als je even een sprintje trek haal je m nog net!

geheime wedstrijd

dus...
ik vermoed dat er, in het geheim, een wedstrijd gaande is.
een wedstrijd om de meest leuke naam voor mensen van mijn leeftijdgsroep (ja, ik bedoel mijn generatie, maar ook dat woord begint me langzaam de %^&^* uit te hangen)

welke klopt? weet ik niet, hoef ik ook niet weten (geen één klopt, lees mijn vorige post maar!)

welke de leukste is? lees vooral het rijtje en bepaal zelf :)

millennial
patatgeneratie
generatie y
generate mix
happy generation
pragmatische generatie
global generation
internetgeneratie
nieuwe generatie (tja)
doomed-global-cappuccino-generation

ben ik er een vergeten?
wil je stemmen op de beste naam?
weet jij een betere naam voor de twintigers van nu?

plaats gauw een comment hieronder>>>>>>>>>>>>

'Ik' zijn

Er wordt tegenwoordig heel veel over mij gepraat en geschreven. Ik, de mixer. Of nee, de generatie Y-er. Ik bedoel dus de millenial. Of de internetgeneratie. Naja, dat bedoel ik dus. Aan alle kanten in een hokje geplaatst, ik hoor de ene keer in het ene en de andere keer in het andere hokje. Pffffft, erg vermoeiend. En ook zinloos, merk ik. Want ik hoef er niet bij te horen, ik hoef ook niet gekenmerkt te worden. Wat mij namelijk ;) kenmerkt, is dat ik heel graag als individu wordt gezien en niet als 1 van de massa.Ik wil graag ik zijn, en niet een groep geboren tussen 1980 en 1991 (of 1981, ligt aan de schrijver die het opschrijft).

Ik snap het wel. Al die ikjes zoals ik die rond lopen in de bedrijven en heel erg hun best doen om ik te zijn, zijn een beetje lastig te (be)grijpen. Dus praten we erover, schrijven we erover. Maar ik vraag me wel af of dat al die ikjes wel helpt, aangezien ze juist dan ineens van een ikje een wijtje worden. En dus mogelijk heel snel afhaken, zoals ik dus.

Wat wel helpt?
Me lekker ik laten zijn.
En wanneer je niet snapt dat ik daar zo mee bezig ben, wanneer je iets anders van me wil dan ik doe, wanneer je een ander idee hebt erover....mag je 't atlijd vragen.
En tja, dan vertel ik het je graag.

talent in de knoop

Talenten. Sommige heb je, sommige ontdek je gaandeweg. Erg leuk en vruchtbaar proces. Maar soms ook wel verwarrend. Want sommige talenten raken met elkaar in de war, of werken elkaar tegen...
Een voorbeeld:
We hebben talent 1: Multitasken. Hij is ouder, loopt al een tijdje mee, is door de wol geverfd. Weet waar en wanneer hij gewenst is, duikt niet op wanneer ik m vooral níet nodig heb en voelt zich daarmee ook de koning van het stel (talenten, wel te verstaan).
En we hebben talent 2: Genieten. Hij is een nieuwkomertje. Hij weet nog niet goed waar en wanneer hij zich moet profileren, krijgt er veel weerstand van de oude garde en moet nog wat lef ontwikkelen. Hij duikt soms op juíst wanneer hij niet zo handig is en op de momenten dat ik hem het hardst nodig heb, is ie nergens te bekennen. Nog even trainen, met name in timing, dus.
Laatst toen ik over het landgoed op de Baak liep gebeurde het dus weer. Ik liep heerlijk tussen de bomen, eenden, mensen naar mijn gebouw. En toen dook Genieten ineens op, precies op het goede moment!
En toen, terwijl ik liep, zonder dat ik het goed en wel door had, glipte mijn hand in mijn tas. Hij greep, langzaam maar zeker, naar mijn geliefde blackberry en opende mijn mailbox. Voor ik het goed en wel doorhad was ik mijn e-mail aan het lezen en al lopend, tussen die bomen, eenden, en een paar glinsters zon, vond ik mezelf bezig aan het typen van een antwoord. En nog een antwoord, en nog een. Tijdens mijn gehele wandeltocht heb ik het gepresteerd om 4 e-mails te beantwoorden. Pas toen ik aankwam realiseerde ik me wat er aan de gang was: mijn oude talent, Multitasken, had soepel én effectief, de nieuweling, Genieten, de kop ingedrukt. Zo makkelijk, dat oude, vertrouwde gedrag: het duikt op en je hebt het niet eens door, bah!

Ik ben maar even stil gaan staan en heb de nieuweling bij de hand gepakt. Getroost en uitgelegd dat mensen vaker zo omgaan met verandering, want verandering vinden ze vaker eng... En dat het geduld nodig heeft om als nieuweling zijn plek te vinden. Dat het feit dat hij niet in één keer geaccepteerd wordt niet wil zeggen dat hij het verkeerd doet. Dat juíst ouwelingen, troonhouders, heersers altijd even moeten wennen aan verandering. En dat ie even moet doorbijten. Korte pijn, lang geluk.

Hij lachte. Zei toe het te blijven proberen. Gelukkig maar...

talent in verpesten

En voor het geval dat jullie gingen denken dat mijn leven slechts rozengeur en vrolijk reizen is: de NS is er perfect toe in staat om, juist daar waar dreigt heel erg gelukkg te worden als OV reiziger, je dit geluk in een snelle, pijnlijke, slag van je te ontnemen.
Een greep uit mijn avond:
- verwachte aankomst te Utrecht: 19.35
- werkelijke aankomst: 20.15
- mededelingen door de speakers elke keer dat we in een weiland stilstonden tussen Utrecht en Leiden: niet te verstaan
- aansluiting tussen bussen en treinen in leiden na kantooruren: nét niet mogelijk gemaakt

Damn. Hoe goed kan je zijn in alles wat er in twee maanden tijd is opgebouwd in een klap te vergooien. Ook dat is talent, wat mij betreft.

(Ja, en tuurlijk doe ik hier ook wat in. Ja een ook: je kunt beter kijken naar wat wél is dan wat niet is. Ja, loslaten want hier heb ik écht geen invloed op. jajajajajajajajajajajajajaj... maar ik wilde het gewoon even kwijt!)

onder de mensen

(Ja, het gaat weer over het OV). In de trein, in de bus op het station, lopend naar het station. Overal zijn mensen. Ik ben steeds meer en steeds vaker 'onder de mensen'. Niet dat ik ze miste in mijn werk (na een aantal dagen training wil best even onder kunnen duiken) of in mijn prive leventje. Juist niet. Maar dit , dit zijn nieuwe mensen. En de mensenlover in mij, die het liefst andere mensen aan het observeren is, is volop aan het smullen. Heerlijk, veel en vaak kunnen kijken naar andere mensen. Observeren wat ze doen, wat ze aan hebben, hoe ze praten, wat ze zeggen.
Zou ik hier dagelijks mee bezig kunnen zijn? Zoals bijvoorbeeld debuterend spunker Wiegertje Postma in Vijf Strippen? Ja, ik denk het wel. En dat is waarom ik mijn werk zo heerlijk vind. Niet alleen vragen deelnemers gericht om mijn feedback en verdien ik er ook gewoon nog geld mee, maar ik mag er ook nog iets betekenen in hun ontwikkeling. En dat terwijl ik onder de mensen mag zijn. Ik denk dat ik best gelukkig ben....

gelukkige ov reiziger

Een maand verder. Maar ik blijf erbij. Ov ov en nogmaals ov. Sinds ik de gelukkige niet-bezitter van een auto ben geworden, lijkt het alsof ik meer tijd over heb. Een gesprek met een klant voorbereiden in de trein ipv dat ik dat al eerder moet hebben gedaan. Een boek, of doordeweeks de krant lezen ? Wat een immense luxe. Ik was op zoek naar een rust in mijn mutlitaskende leventje en via het ov heb ik die gevonden. NS, Connexxion, GVU (ik woon immers in Utrecht): BEDANKT!!
Owja, wil je hier ook van meegenieten? Er is maar 1 klein talentje voor nodig: 'loslaten': je kunnen overgeven aan het feit dat iemand ander controle heeft over hoe laat je op je eindbestemming komt. En hoe dat lukt?!? Ja, daar heb ik een nieuwe post voor nodig!

talent. waartoe, waarvoor?

Talent. Heb jij het ook? Ik wel, schijnt. Maar talent, wat is het nou? Iets wat je bezit, waarschijnlijk al redelijk lang. Een kernkwaliteit*, iets wat jij heel normaal vind. Gek dat anderen dat niet ook gewoon hebben / kunnen, dus vaak herken je het zelf niet eens als talent. En dan ineens, in relatie tot anderen, merk je dat je beter bent, daardoor ook blijkbaar een talent bezit. Als al die anderen er niet zouden zijn, zou het dan een talent zijn? Of gewoon iets heel normaals? Het laatste vermoed ik. Talent, het woord, is vanaf de oorsprong iets van waarde. Een munteenheid uit het oude griekenland, die meer of minder waarde uit kon drukken. Een heel talent, een half talent, meerdere talenten. Relatieve waarden, die door anderen als van waarde herkend werden.

En kijk dan bijvoorbeeld naar authenticiteit, trend van nu. Dichter bij jezelf leren blijven, doen wat jíj goed vind, voldoening halen uit jezelf en niet uit anderen. Leren jezelf te waarderen en niet bij anderen waardering te zoeken. Een goede ontwikkeling, weet ik. Voor mij ook een uitdaging. Zelf geloven dat ik iets goed doe, is niet iets dat ik uit mezelf doe (géén talent daar kan ik je vertellen). Dus, probeer ik dat te leren(werk niet voor niets bij de Baak). En soms lukt het ook, een beetje.
Maar wat nou als het helemaal lukt? Als ik het helemaal uit mij kan halen. Is er dan uberhaubt nog talent? Heeft mijn talent dan nog wel waarde? Of blijft het een abstract bezit, zo'n gekke steen bijvoorbeeld waarvan niemand ooit echt te weten zal komen wat íe écht waard is?
Ik twijfel....

* Zie D. Offman, Bezieling in organisaties

bloggersblock

Blogger, dat ben ik. Ik schrijf op wat ik zie, meemaak en vind en hoop dat anderen dat ook interessant vinden. Maar voor wie eigenlijk? Vooe mezelf of juist voor degenen die mij (al dan niet trouw, waarvoor grote dank) lezen?

En waarom doen anderen medebloggers het eigenlijk? Elke dag komen er honderden bloggers bij, met name jonge mensen die graag dingen kwijt raken over zichzelf.
Wat een fenomeen: onze foto's, vriendennetwerk, ervaringen en diepzinnige gedachten allemaal lekker op het web.
Lijden we massaal van exposiedrang? Of moeten we gewoon veel kwijt, in deze prikkelvolle wereld? Ik zou het niet weten, hoewel dit een interessante vraag lijkt te zijn voor de bloggers van mijn generatie: voor wie doen we dit eigenlijk?
Voor mezelf (de enige waarvoor ik écht kan spreken) denk ik dat het zo werkt: ik maak dingen mee, die ik graag wil delen. Ik hoop ook dat anderen ze delen, ik zoek verbinding. Maar natuurlijk ook (stiekum) dat ze het interessant vinden, dat ze in zullen haken op wat ik zeg en dat ze vaak terug zullen komen op mijn blog. Dus ook mezelf bewijzen (goed gevonden worden) speelt in dit proces een zekere rol, zou ik samen met mijn coach kunnen constateren.
Maar de laatste tijd had ik ff niks om kwijt te raken, blijkbaar, dus was ik even weg. Geen writers- maar een bloggersblock denk ik.
Gelukkig maar. Blijkbaar niet een en al bewijsdrang, maar mag ik van mezelf ook lekker 2-3 weken wegblijven...
Pfweeeeeeeew! (toch, coach?)

uitrustende mixer in de feestdagen

Ik heb een heftig jaar achter de rug, op meerdere gebieden: werk, vrienden. relatie, huis kopen. Best veel. Dus tijdens de vakantiedagen besloot ik maar eens uit te rusten.
Ik zei tegen vrienden dat ik lekker vrij had, dus dat we weer eens een keer gezellig konden afspreken. Ik besloot eindelijk de trap in mijn huis eens af te klussen. Ik wilde ook met kerst naar familie en ook lekker naar buiten. Owja, en ook graag nog even weg met een paar vriendinnen. En: weer eens lekker een paar mensen op de borrel, het nieuwe huis inwijden. Owja, en ook wat breder kennismaken met mijn nieuwe buren.En met de getuige van mijn beste vriending haar vrijgezellenfeestje plannen. En, niet te vergeten, mijn e-mail bijwerken, mijn weblog pimpen naar een normale site en ervoor zorgen dat ik wat regelmatiger schrijf. En ook eens kijken of ik misschien toch een andere auto wil.
In totaal had ik 11 dagen. En (bijna) alles heb ik kunnen doen, ik ben immers een multitaskende mixer. Slechts 1 ding is jammer genoeg niet gelukt: het uitrusten... ;)
Dus nieuw voornemen voor 2007?
Kiezen, moet het denk ik maar worden.
Maar eerst de trap even afmaken ... :)