30 July, 2007

op onze manier



Na mijn grote campagneavontuur ga ik een tijdje op reis. Niet zomaar.Maar naar de Anapurna, naar de geboorteplaats van Siddharta, naar de plek met de meeste overlevende eenhoornige rhinos. Waar hindoeisme en boeddhisme elkaar ontmoeten, waar KC staat voor "gemengde caste", daar bij de wenkbrauw van de oceaan. Mijn reisgenote en ik, beide twintigers, pakken de voorbereiden van onze reis als volgt aan.

LP* nepal op tafel, twee lege flesjes bier en twee koppen thee.
"Nah, we moeten maar even kijken wie wat gaat doen, toch?"
"Ja, goed plan."
" Wat hebben we nodig?"
"Even kijken, hier staat een lijst".
"Ok, even opschrijven hoor"
"Als jij de antibiotica regelt, koop ik de waterzuiveringstabletten".
"Owja, en ook nog de prikken."
"Owja."
Ze (mijn reisgenote) loopt met de laptop naar het raam, waar ze gratis op een draadloos netwerk ergens in de buurt kan.
"Wat een zooitje die GGD site."
"En?"
"Ja, is wel te doen. DTP, malaria en Hep A".
"Owja en de visas..."
"Ja, als jij even met ze belt, ik ga er donderdag wel langs."
"Ok"
"Nou prima zo, toch?"
"Lijkt me ook"
"We mailen anders nog wel."
"Jajoh, komt goed."
"Welterusten!"
"Doei."

Gelukkig zijn we bijna 30.Dan moeten we de zaken maar eens wat serieuzer aan gaan pakken.Maar voor nu, geniet ik hier volop van ;)

* Lonely Planet

25 July, 2007

isolement

Basisangst voor de mens: isolement. Alleen blijven, er niet bij horen. Ik vermoed dat we een heel groot deel van ons leven bezig zijn met deze angst te vermijden. Onze relatie, baan, die ene leesauto, dat appartement in de binnenstad, die verre vakantie, de vriendenkring,de vermijding van conflict met ouders. Erbij horen is een dusdanig verlangen, dat we alles in het werk stellen om te voorkomen dat we er NIET bij horen.
Met mijn verlof bekruipt dat gevoel me af en toe. Gek, ik ga toch hele leuke dingen doen? Een avontuur, eindelijk, ik vond al dat ik te lang niet op 'avontuur' was geweest. En dan ook nog eens in mijn vaderland, waar de zon schijnt, de mensen het rustig aan doen (behalve in de politiek dan), en mijn familie zo dicht bij me is.Gek, ik heb er toch heel veel zin in?
Dat heb ik ook. Alleen vind ik mijn vrienden en collegas blijkbaar ook erg leuk. Want elke keer als er iets wordt ondernomen tussen september en november schiet er een (emotionele) pijnscheut door me heen. Ik ben er dan niet...
Gister dacht ik er nog eens over na. Mijn eerste conclusie was dat mijn leergierigheid me wederom in de weg zat. Niets willen missen, alles gezien willen hebben en het daarom moeilijk vinden om een keus te maken voor langdurige afwezigheid. En toen keek ik nog eens in spiegel. Geen leergierigheid te bekennen. Wel het intense gevoel om erbij te willen zijn, mee te maken wat zij allemaal meemaken, beleven wat zij beleven. Bang zijn om vergeten te worden. Erbij willen blijven horen.
Gelukkig drong het tot me door dat dit vanaf 10 november ook weer zou kunnen...

18 July, 2007

een moment voor mezelf

Een moment voor mezelf, dat was echt even nodig. Een pas op de plaats, en die duurde toch wel even een maand. Het blijkt dus nodig te zijn voor mijn grote beslissingen is om echt even mijn mond te houden.
Want dan komt het grote "wat zullen anderen hier in hemelsnaam van vinden?" wel als een heel groot monster om de hoek kijken. Ik heb het liever geregeld, gefixed, besloten, in krannen en kuiken voordat ik het prijs geef.
En, een momentje voor mezelf kan ik echt niet hebben via mijn blog, daar wordt het toch net (jahaaaa) iets te veel voor gelezen.

Mijn inpsirator van de afgelopen maanden zou dit een "Oude Koe" hebben genoemd (oude koe = basisangst van jezelf waardoor je al je beschermingsmechanismen inzet om ervoor te zorgen dat datgene waar je bang voor bent never nooit niet plaats zal vinden en wederom ineffectief gedrag laat zien). En ja, dat zou dus kloppen. Een oude koe, die ik voor het gemak maar Faaltje heb genoemd. En die mij toch blijkbaar belemmert om het allemaal maar eruit te gooien.
mmmm... draai ik er nu nog steeds omheen?

Het moet nu maar echt:
ik ga er een tijdje uit, met verlof, een paar maanden. Naar Griekenland, bij mijn ouders en oude vrienden wonen. Ik ga mijn vader assisteren in zijn verkiezingscampagne voor het griekse parlament.

Dat was het. En het viel best mee.

Voornemens:
Me niet druk te maken of dit wel een goede beslissing is
Me geen zorgen maken over alles wat ik misloop in Nederland
Me niet angstig voelen doordat ik nu ineens mijn immer stijgende carriere en ontwikkeling onderbreek
Niet te hard mijn best doen voor mijn vader
Geen ruzie te maken met mijn moeder

Tja, als ik het zo bezie, valt er in ieder geval weer genoeg te leren ;)
Dat biedt hoop...