politiek 1

een paar vuistregels van de Griekse politiek

- Ga naar de omgeving waar je stemmen zitten, in dit geval het eiland Tenos
- Bezoek daar de plekken met de meest invloedrijke personen (in dit geval de cafés waar de oude mannetjes tavli zitten te spelen)
- Ga met ze zitten en haal de geschiedenis aan van het eiland, noem namen van invloedrijke figuren die je gekend hebt
- Ga naar een niet-professionele (wel mooie) culturele bijeenkomst in het meest onbereikbare en verlaten dorp van het eiland
- Laat je vooraan plaatsen omdat je inmiddels ‘belangrijk’ bent
- Zorg dat je dochter aan je ene zijde en je vrouw aan je andere zijde zit
- Stel na afloop je dochter voor aan iedereen die langskomt, zodat ze allemaal ‘ftou’ (gebaar waarmee ze zogenaamd op je spugen, ter voorkoming van matiasma) kunnen zeggen
- Laat je uit eten nemen (na keraso*) door de meest ‘handige’ persoon en zorg dat je gaat eten bij het drukst bezochte tavernatje op het eiland
- Haal de geschiedenis aan (zie boven)
- Stel je vrouw en dochter voor aan iedereen die langskomt

Wat lijkt politiek soms simpel….


* "Na keraso?" Betekent letterlijk mag ik voor je betalen en is een gebaar van gastvrijheid.

vaderliefde

Donderdagavond, bijna een week geleden. Mijn vader staat op de lijst van de partij.

Hij was onderweg om te tekenen toen hij gebeld werd: hij zat er toch niet bij. Bij nader inzien. Ze wilden graag nog 1 plaats vrijhouden, iemand anders (wat?) moest (ook) mogelijk nog op de lijst geplaatst worden. Het speet hun, maar het lag allemaal heel ingewikkeld en gevoelig binnen de partij.
Huh? Wat?

Griekse politiek: inderdaad ietwat ingewikkeld en ook nog eens zeer overgevoelig.Het beste kan ze vergeleken worden met de liefde. Tot op het állerlaatst worden beloftes gemaakt of verbroken. Óf je wordt ondergedompeld in liefde en meteen bemind tot aan de dood, óf je wordt met je hoofd ondergeduwd in een tijl met ijsblokken en al druipend alleen achtergelaten in je eigen misere. In griekse politiek is alles geoorloofd, ook dit.

Vrijdagnacht. Ik kom in Griekenland aan.

Zaterdagochtend. Ik ontmoet (eindelijk) mijn vader.
Ik heb hem beetgepakt (zie ook foto's: mijn vader is dus 1.60 meter lang en daarmee een kop kleiner dan ik, heeft een buikje en zeer griekse snor, dus dat vastpakken ziet er altijd best grappig en klungelig uit voor buitenstaanders). Toen ik hem losliet keek hij me aan en zei: "ik ben aan de camper aan het klussen". Ik knikte en heb het hele weekend zitten kijken naar zijn geklus. Strohoed op, beetje hier, beetje daar. 37 graden en hij bikkelde maar door. Soms is het even nodig om het verstand op nul te zetten.

Zondagavond. Eindelijk kan hij zjn gedachten ordenen.
Mijn wijze vader heeft besloten dat zijn afgelopen jaar zeker niet voor niets is geweest. Hij heeft veel geleerd, veel opgebouwd. Nee, dat verdwijnt niet. En hij wil graag door met 'zijn werk' (een aantal commissariaten en een aantal adviserende functies staan hem (mogelijk, tja alles is een beetje wankel nu) te wachten). Mijn vader, die ik altijd al als degelijk en idealistisch heb gekend, heeft dus al klussend besloten dat hij gewoon van middel moet veranderen. Is het niet als parlamentslid, dan als wat anders. Het werk gaat door en er zijn meer ballen waarmee gescoord kan worden. Op dat moment kan ik alleen maar respectvol naar hem kijken. Het schiet door mijn hoofd dat je misschien eerst 60 moet worden om zo wijs te kunnen spreken. Ik voel namelijk niet met hem mee. Zelf ben ik boos en verwijtend. Roet in het eten, een zak snoep die je ineens bij thuiskomst met je broers en zussen moet delen. En hoe durven ze eigenlijk? Wie denken ze wel dat ze zijn? Het is allemaal voor niets geweest, zelfs mijn aftocht naar dit land van de duizend temperamenten. Ik hoef toch immers niet heel hard te werken, campagne te voeren? Ik hoef niet meer van eiland naar eiland te racen, posters te plakken, flyers te verdelen, handjes te schudden en mijn vaders rug af en toe te rechten?
Tot laat op de avond praten we door over zijn dromen. Over het boek wat hij wil schrijven, het dorpje van zijn ouders waar hij altijd nog graag een klein huisje zou willen. Over ecotourisme, over de partij, over zijn reizen tot nu toe. Het nare gevoel van de hele afgelopen week weg begint zachter te worden. De verscheurde droom van de campagne, die verdwenen hoop op een intense en bijzondere samenwerking met mijn vader worden behapbaarder.

Zondagavond laat.
Gelukkig blijkt er nog genoeg te doen te zijn. Alleen is mijn bijdrage nu even gereduceerd tot slechts 1 component: dochterliefde.

oude patronen

Tijdens mijn intervisie groep, op een van mijn laatste dagen in NL, bespraken we het fenomeen "doorbreken van patronen". Volgens de methodiek die we hebben geleerd tijdens de opleiding die we gezamenlijk hebben gevolgd is kort samengevat het volgende nodig:

de betreffende mens (dbm)heeft de wil om het anders te gaan doen
dbm krijgt inzicht in zijn/haar (niet-)effectieve gedrag
dbm krijgt zich op zijn/haar belemmerende overtuigingen die het niet effectieve gedrag in stand houden (op momenten dat het spannend is)
dbm krijgt zicht op de angst die het niet-effectief gedrag (al jaren) in stand houdt
dbm krijgt zicht op zijn/haar verlangen
dbm krijgt zicht op de mogelijkheid van nieuw gedrag en formuleert verruimende overtuigingen
dbm leert hoe hij/zij steun kan creëren in de interactie met anderen, door middel van dialoog, om zo de omgeving te mobiliseren in het helpen met doorbreken van patronen

Mijn afgelopen trainingen hebben er vol van gezeten. En zijn succesvol gebleken (laatste puntje moet nog blijken). Ik heb de verruimende overtuiging dat meerdere deelnemers die ik tegen kom wat hebben aan en kunnen leren van deze methodiek.

Gisteravond kwam ik thuis bij mijn ouders. Ik werd opgehaald door mijn moeder. Ik zat vol verruimende overtuigingen en voornemens tot dialoog om met haar het patroon te doorbreken. Binnen 2 uur hadden we ruzie. Hm. Waar bleven aan mijn voornemens? De dialoog? Foetsie. Samen werden we in ons eigen, oude systeem gezogen.
Logisch ook. Een patroon doorbreek je niet de eerste keer. Het heet niet voor niets een patroon. En het gaat niet voor niets al jaren zoals het gaat.
Dat is precies wat ik altijd aan al mijn deelnemers vertel: verwacht niet dat het meteen lukt, leren kan soms even duren en is niet altijd even makkelijk.

Nu ik nog.

gelukkig heb je altijd nog collega's om je van de stress af te helpen ;)

echte stress

Volgens mij ervaar ik dit voor het eerst op deze manier... Echte stress. Ik bedoel moeder worden (vandaag nog de hoogzwangere collega gesproken), een naaste verliezen, heel erg ziek zijn is veel erger.
Maar hier, in mijn wereldje, ervaar ik voor het eerst zo veel stress over triviale dingen. Hoe dat zo is gekomen?

Naja, zomaar ineens besloot ik te stoppen met werken voor een tijdje. Al mijn zekerheden laat ik los. Ik ga campagne voeren voor mijn vader, nadenken over mezelf en ook nog eens trekken in nepal. Stressss...

Ik ben heel blij met mijn besluit. Alleen vanavond kwam alles bij elkaar:

-in een afsluitend gesprek met mijn baas vertelde ik hem dat ik misschien liever een wereldreis zou makendan dat ik terugkom in het werk (hoewel ik hier zelf zeker nog niet uit ben trouwens). Stress...
-een paar kwartieren later liep ik het terrein af van de Baak. Het voelde echt als afscheid, het deed gewoon pijn. Kom ik wel terug? Stress...
-een paar minuten later belde mijn vader me. Helemaal kalm was ie, tegelijkertijd en snijdende teleurstelling in zijn stem. De lijst was bekend gemaakt. Hij staat er niet op. Er is nog een plek over en het is niet zeker of hij er op komt.

Au. Het is even te veel om te bevatten. De man in mijn leven vindt dat ik verdring. Hij heeft gelijk. Dit soort stress is me echt even te veel.

vis en mijn vriendinnen

Gisteravond zat ik aan tafel met mijn tapasvriendinnen. Normaal zijn met een club van 6, nu wegens zomervakanties gereduceerd tot 4. We maken altijd samen eten: iedereen kookt een hap(je) of wat en neemt die mee. Een paar flessen wijn erbij en mijn vriendinnen en ik zitten uren te kletsen, eten en drinken. Onderwerp van gesprek? Solliciteren, salarissen, ambities, mannen, huizen,theater, persoonlijke belevenissen en lessen en natuurlijk: reizen.
Want meesten van ons zijn niet echt wereldvreemd: een kwam net terug uit Portugal, de ander gaat over 1 week naar Athene, en daarna naar Kathmandu en Delhi, de 3rde gaat in september naar Canada voor een maand, de 4de is net terug uit Frankrijk (3 dagen Montpellier, 3 dagen camping en 3 dagen retraite in een Frans klooster) en gaat in oktober voor ruim 2 weken naar Bonaire. Nee, niet wereldvreemd, dat kan je ons niet noemen. Of wel?



Want gister kreeg ik, onder veel ander eten, ook visjes voorgeschoteld. Ze waren heerlijk. Toen ik vroeg wat het was, kwam er wat gegiegel terug. Euhmmm, tja dat weten we dus niet, antwoorden vriendin 3 en 4. Ze hadden die ochtend op de markt gestaan, een vis aangewezen aan de visboer (met als criterium dat die vis er leuk uitzag) gevraagd wat het was, het anwtoord niet verstaan en vervolgens de vis gewoon mee naar huis genomen. En heerlijk klaargemaakt, hoewel dus voor ons 4-en compleet onduidelijk wat we voorgeschoteld kregen. Een stukje wereldkennis dat duidelijk ontbreekt aan ons repertoire, global burgers die we zijn. De hele wereld reizen we over, (laat staan dat we alle 4 wijsneuzerig werk doen: 2 trainers, 1 adviseur en 1 orthopedagoog), maar wat voor visje we aan het oppeuzelen waren? Geen idee.

Misschien lees je dit en denk je bij jezelf: dat kan toch écht niet?
Misschien niet. Misschien wel.
Mij maakt het weinig uit.
Het smaakte erg goed.
En voor mij is dat talent: op de markt een vis aanwijzen, deze kopen en, niet-wetend wat voor vis het is, 'm vislekker klaarmaken! Heerlijk!!

Talent via een hersenscan

Een test die bepaald voor je of talent hebt. Wat een droombeeld. Waar of niet, ik draaf even door op het fantasiebeeld wat ik ter plekke bij kreeg:

- geen onzekerheid meer of je iets nou wel of niet kan
- geen feedback van je leidingende? no worries, niet meer nodig namelijk
- nooit meer nadenken over of je wel op de goede plek zit, het is al duidelijk
- loopbaancoaches? weg ermee!
- intermediair? niet meer nodig
- gesprekken bij recruiters die denken dat ze het wel weten voor je? nooit meer!
- discussies over salaris? het is duidelijk dat ik talent heb, hoezo geen verhoging?
- projectteam samenstellen? even de scan erbij pakken
- ontslaan? niet nodig, iedereen zit op zijn plaats
- burnout? niet aan de orde, iedereen wordt net voldoende uitgedaagd
- training? doen we niet meer aan, iedereen weet en kan wat ie moet kunnen
- coach die een spiegel voorhoudt? nee, hoor ik heb mijn scan toch...

Ik kan er nog heel veel verzinnen. Half nederland zouden we kunnen opdoeken als ik nog even doorga. De manager, adviseur, coach en trainer kunnen de deur uit; wat een droombeeld. Ik stop, voordat ik té plotseling wakker wordt.

2 weken

ja, nu gaat het echt gebeuren. eerst duurde het heel erg lang, ik kon nog genoeg doen. nu ineens, is het nog maar 2 weken. of ál twee weken?

tijdens het klaarmaken van mijn huis voor mijn onderhuurstder, werd ik een beetje verdietig. mijn appartement, met al zijn onvolmaaktheden (trap nóg niet af), plinten nóg niet geverfd, rolgordijn nóg niet opgehangen, die ene lamp nog steeds niet gekocht, is nu ineens, door deze melancholische bril van mij, hét paleis geworden. mijn paleis. waar iemand anders 10 weken in gaat zitten.

ik kan geen moment focussen op het mooie weer in griekenland, het weerzien van mijn familie of het tibetaanse klooster in kathmandu. ik verzuip een beetje in het hier en nu. gek, want normaal kan ik dat helemaal niet (lees vooral wat meer stukjes in dit weblog). nu de kans me geboden wordt, zal ik maar even stil staan. bij mijn melancholie, hier, nu.

grootste talent

Volgens mij heb ik mijn grootste talent nog steeds niet bekend gemaakt. Na vanavond kom ik er niet meer onderuit. Hoe zeer ik me ook schaam voor deze eigenschap, ik moet het nu prijs gaan geven: ik heb namelijk veel talent in Grootse Chaos. Voor het geval dat niemand dat gemerkt had.
Geef mij een tas met meer dan 1 vakjes (en nogmaals voor de kenners: ik heb dus meer dan 1 tas met meer dan 1 vakje) en ik zal een aantal keren per dag graaiend in mijn tas staan zoeken, naar of mij portomonee of mijn telefoon.
Tja, eigenlijk ben ik altijd wel dingen kwijt. Vaak ook belangrijke dingen. Daar komt bij dat ik het ook nog eens niet kan UIT staan! En dat ik heel erg gefrusteerd raak. Ik ga dan uren zoeken naar het gemiste voorwerp en wordt heel erg boos op mezelf en op anderen(hier zullen trouwens vermoedelijk al mijn X-en over mee kunnen praten!).
Want....... ik wil niet zo zijn!!! En toch lijk ik in deze weinig te kunnen leren.
Het komt gewoon omdat mijn aandacht er niet uit zichzelf bij is. Voordat ik het met een klaar ben, ben ik alweer met het ander bezig. En heb ik minder aandacht voor datgene waar ik mee bezig was. Als ik mijn best doe lukt het wel. Dan leer ik 'het' mezelf gewoon aan. Bijvoorbeeld het wegleggen van mijn sleutels op een vaste plek:

-eerst kies ik een makkelijke, zichtbare plaats

-dan verzin ik een mantra, iets zoals: "zodra ik mijn voordeur open doe, moet ik altijd mijn sleutel eerst wegleggen"

- deze herhaal ik heel vaak, totdat ik het gewenste gedrag ga vertonen

Deze oefening kost me ongeveer 6-8 maanden. Zoals je misschien begrijpt heb ik niet genoeg tijd om alles in mijn leven op soortgelijke manier aan te pakken...

De meeste moeite heb ik met eenmalige of nieuwe dingen, dan gaat het snel mis. Zo ben ik in staat om: kaartjes voor een concert per ongeluk weg te gooien met het oud papier, te vergeten de beschermhoes (tegen kleine kattennagels) over mijn gloednieuwe bank te hangen als ik met vakantie ga, mijn rekeningen van eneco niet op tijd te betalen de eerste paar maanden (kost 10 euro meer per aanmaning), mijn autopapieren kwijt te raken op het moment van verkoop (tja, za lagen niet meer in de auto, ter bescherming ;)) en vanavond mijn gloednieuwe camera op het, door de vakantieperiode verlaten terrein van mijn werk, in het zicht van alle boswandelaars van de omgeving, te vergeten!

Hoe zeer ik me ook voorneem het anders te gaan doen, het blijft. Ze (Ben Tiggelaar, Arno Ramakers) zeggen dat je pas echt verandert als de nood hoog is, als het "pijn" doet.

Geloof me, in dit geval echt niet...