professionele jeuk

Daar zit ik dan. Na 8 weken zonder te werken, op de top van een nepalese heuvel(heuvel is trouwens het woord dat nepalezen gebruiken voor bergen waar geen sneeuw op ligt; een heuvel kan dus in nepal prima 3200 m hoog zijn), in een soort commerciele ashram, zonder tv, telefoon, e-mail of wat dan ook. Ik houd met de hele dag bezig met afwisselend yoga, meditatie, bidden en/ of thee drinken met mijn groepsgenoten. Je zou kunnen zeggen dat ik echt afgekickt ben van mijn werk inmiddels. Helaas. Mijn sensitieviteit voor mesenlijke ontwikkeling, voor vastgelopen zielen en voor groepsdynamiek zit volgens mij wel heel diep. En hoe kan het ook anders? De groep hier blijkt zeer rijp voor "leren".
Onder ons bevinden zich:
- 2 to-be-trainers die proberen af te kicken van mensen en processen en zo veel mogelijk hun best doen om juist NIET in hele levensvragen-achtige-gesprekken te komen en daardoor een beetje een antisociale houding hebben ontwikkeld.
- 1 klassieke indiaganger van een jaar of 24 die geen woord zegt " in de groep"
- 1 overal allergisch voor ik-heb-mijn-leven-opgegeven-voor-een-gelukkig-leven in de ayurvedische wereld vrouw
- 1 australische jong meid, inmiddels al 2 maanden op reis, die de hele dag haar zonnebril op heeft en, terwijl ze met pijn een moeite de berg afkomt (ja, ik ben niet zo van het trekken)wel 5 boeken in haar rugzak meesjouwt (al 2 maanden) exclusief de lonely planet, dag- en leesboek
- 1 aandachtgrage (misschien zelfs wel liegenede) italiaan die al 25 jaar zijn heil zoekt in een kiboets in israel en inmiddels toe is aan zijn derder vrouw
- 1 spaanse trekster die na 3 maanden trekken met haar vriend daniel "even een dagje voor mezelf" pakt
Na de ochtendmeditatie en de eerste thee ronde vind het volgende gesprek plaats tussen de 2 to-be-trainers.
"Jeetje, ik erger me echt dood aan aan die Itialaan" zegt de een.
"Ja, dat doet echt wat me de dynamiek in de groep, vind je niet?" antwoord de ander.
Afgekickt na 8 weken?
Nee, helaas.
Maar ik ben wel blij.
Het werk wat ik doen zit blijkbaar in mij en niet andersom.

in mijn rugzak

meest voorkomende zin in gesprekken tussen roos en mij:
ja, dat heb ik wel, alleen het zit.... IN MIJN RUGZAK!

de persoonlijke engel

0800 uur delhi vliegveld

Roos en ik zijn onze bagage kwijt. Eigenlijk zagen we dit al aankomen. Onze bagage was namelijk in amsterdam al doorge"labeled" naar Delhi. Echter, bij aankomst werd ons verteld dat we onze bagage toch moesten ophalen en opnieuw moesten incheken. Er werd ons ook verteld dat onze bagage zeker weten doorgestuurd werd. Het eerste was niet halbaar. Het tweede was waar.
Vanaf mijn 4e jaar reis ik (semi-)zelfstandig met het vliegtuig. In Athene (waar ik tot mijn 18e woonde) werd ik op het vliegveld door mijn moeder overgeleverd aan een stewardess, die mij met een glimlach naar een KLM vliegtuig bracht. In Nederland gaf diezefdfe stewardess met altijd netjes af bij mijn opa, die me meestal bij de gate al stond op te wachten (dat mag, als je een minderjarige op komt halen ;)). Ik kreeg toen altijd een zakje om mijn nek met mijn paspoort en mijn ticket erin. Zodat ik het niet kwijt zou raken. Vanaf mijn 14e mocht ik het alleen doen. Blijkbaar ben je dan verantwoordelijk genoeg om je paspoort en ticket bij je te houden.
Nu, 13 jaar later, blijkt niets minder waar. Is het door de 5 weken onstpanning die ik achter de rug heb? Of misschien doordat ik net definitief heb besloten dat ik zo zorgeloos mogelijk door het leven wil gaan? Ik weet niet het niet. Maakt eigenlijk ook niet uit. Want het ongeloofelijke feit dat ik mijn TICKET Delhi-KaThMandu in mijn ingecheckte bagage had laten zitten, blijft helaas gewoon staan. En die bagage staat nu dus nog in Moscow. Ik voel me weer tien en wordt overvallen door het besef dat ik misschien toch weer een stewardessenhand nodig heb. Want, hoe hard ik ook smeek bij het kantoor van Royal Nepal Airlines, hoe groot mijn naam ook op hun lijst staat van reserveringen, ik kom er niet in zonder ticket. " No maam, you HAVE to buy a new ticket."
Mijn laaste boek was weer eens een oude van Coelho, " Valkyries". Hij beschrijft vrij uitvoerig zijn zoektocht naar zijn persoonlijke engel. In zijn verhaal noemt hij meerdere keren dat alles wat in het leven tegen lijkt te zitten, een poging van je persoonlijke engel is, om je ergens voor te behoeden / van te beschermen.
Ik geloof 'm graag. Anders zou ik moeten aannenemen dat ik weer een stewardessenhand nodig heb, wat ik als volwassen onafhankelijke vrouw niet helemaal aankan. Liever geloof ik Coelho.

PS: foto's zijn helaas niet beschikbaar. Kabletje zit in mijn rugzak, die nog steeds ergens tussen moscow, kathmandu en delhi rondzwerft.

alleen?

Tijdens mijn reis naar Barcelona heb ik me best weleens alleen gevoeld. Hoewel ik, onafhankelijke en zelfstandige vrouw dat (ik vind dat) ik ben, mezelf prima kan vermaken, maakte ik toch momenten van alleenheid mee (ik gebruik bewust niet het woord eenzaamheid, want eenzaam heb ik me niet gevoeld). Een van de meest heftige was tijdens de priomusical van de Mercé, het slotspektakel van het feest van Barcelona. Mensen uit mijn Spaanse klas gingen liever thuis hangen en mensen die ik daar had leren kennen waren te moe om nog te gaan. Toen kwam er natuurlijk een beslissingsmoment: ga ik alleen of conformeer ik me? Het was al snel duidelijk dat ik me niet zou conformeren. Het spektakel wilde ik niet missen en dus zou ik gaan. En alleen op stap om 23.00 uur savonds door Barcelona? Dat moest toch echt geen probleem zijn voor een zelfstandige, onafhankelijke vrouw zoals ik? En dat was het ook niet. Het was heel erg mooi en ik had op dat moment nergens liever willen zijn dan tussen de meer dan 1 miljoen catalanen, peruvianen, brazilianen, colombianen en natuurlijk toeristen. Geen moment voelde ik me alleen, totdat de show over was. Want toen gebeurde het: overal om mij heen gingen mensen elkaar opzoeken. Wie gaat er met wie mee nog wat drinken? En waar staat die? Hier, hier staan we! (Helaas moest het jongetje van 10 waarmee ik kennis had gemaakt van zijn moeder naar bed, dus dat was geen optie ;).) Ineens, in een heel kort moment, gebeurde het: had ik dan geen vrienden? Ik was helemaal alleen, hoe stom was dat? Zoveel mensen om mij heen, had ik niet iemand kunnen leren kennen ofzo? Ik was toch niet de enige die hier ALLEEN was? Met ede menigte liep ik mee naar het metro station om 'maar' richting huis te gaan. Al lopend keek ik nogmaals om mij heen en betrapte mezelf op de volgende gedachte: "wat zouden anderen niet van mij vinden nu ik hier helemaal alleen rond aan het lopen ben? ze zullen me vast zielig vinden...!". En realiseerde me ter plekke dat precies dít de enige reden was waarom ik me zo voelde zoals ik me voelde. Ik had het namelijk prima naar mijn zin gehad, totdat ik me gingen aantrekken wat mensen om mijn heen deden en hadden, waar ik geen deel van uit kon maken. Je eigen gedachten zijn de enige echte belemmering in je leven, schrijft Tolle. Ik ga hem gelijk geven, voor nu.

eindelijk weer een beetje thuis

De afgelopen twee weken heb ik in Spanje gezeten voor Spaanse lessen. Na de verkiezingen was er echt weinig te doen en dus heb ik gekozen voor een investering in mijzelf: lessen Spaans en veel cultuur snuiven!
Mijn beschikking tot internet was minimaal. Of, als ik heel eerlijk ben was mijn prioriteit voor internet minmiaal. Op 'dode' momenten (momenten dat ik écht niet meer kon lopen of dat ik me net even ging vervelen) zocht ik met mijn laptop een stukje onbeveleigd WIFI op, waarmee ik op het nippertje een e-mail naar familie en vrienden kon versturen! En daar bleef het bij.
Natuurlij: Barcelona zit vól internet-cafés! Maar daar had ik, bleek, toch geen prioriteit voor. De mensen, de stad, het eten, de cafés, het feest, de muziek, de musea en de berg gingen voor. Tijd genoeg dus, slechts weinig prioriTIJD.
Maar, ik beken: nu ik thuis weer rustig achter mijn laptop zit, met een stabiele verbidingen naar vrienden en de rest van de wereld voel ik me wel weer wat rust terugkeren, wat stabiliteit.
Eindelijk weer een beetje thuis, via het Wereld Wijde Web....