Verleiding

Mijn verleiding is prestatie.
Elke keer, en ook echt élke keer, dat de mogelijkheid tot presteren zich voordoet, gaat er ergens heel diep in mij een lampje branden. Dat gloeiende lampje activeert mijn meest aanwezige behoefte: die om het goed te doen en daarmee ook graag om goed gevonden te worden door anderen.
Het is wel een handig lampje in zekere zin. Het helpt mij om de behoefte te bevredigen (wat wil je nog meer?) en in wezen aan een tevreden, voldaan gevoel. Wel fijn.
Ware het niet dat ik onlangs heb besloten wat minder te willen presteren. En heb gekozen om daarvoor in de plaats wat meer naar een paar van mijn andere lampjes te gaan luisteren. Die van ontspanning en die van plezier, bijvoorbeeld.
Arme prestatielampje. Die snapt er natuurlijk helemaal niet van. En blijft om de haverklap niet alleen aangaan, maar bij geen gehoor ook nog eens gloeiend rood te worden. Het schreeuwt; luister naar mij, luister naar mij!!! Maar ik wil niet luisteren. Dus doe ik mijn best om liefdevol te glimlachen naar mijn lampje en, met geduld, uit te leggen dat ik niet ga reageren de komende tijd. En dat het niet aan hem ligt, maar aan mij. En dat ik nog steeds van hem hou.
Het is verre van makkelijk. Want mijn lampje gaat erg ver. Het smeekt en huilt en begrijpt helemaal niet waarom ik niet meer bereid ben naar om te luisteren naar al die jaren trouwe dienst.
Maar ik weet het zeker.Voorlopig zal ik nee blijven zeggen. Hoe zwaar me dat ook valt. Want ik hou van mijn lampje. En zal het ook altijd blijven koesteren. In de hoop dat mijn lampje langzaam zal wennen aan al dit nieuws. En op een dag zal begrijpen waarom ik voor een ander lampje moest kiezen.

keuzes

Vijf weken geleden, zat ik met mezelf op een terras in Barcelona. Ik was net klaar met les en zat met een (spaans) boek op schoot, woordeboek ernaast, mijn nieuw verworven kennis toe te passen. Eigenlijk, zoals ik zo vaak doe op reis, was ik niet echt aan het lezen. Ik was aan het kijken naar de eindeloze passanten. Ik was aan het mijmeren over hun levensstijl, hun dromen, hun bezigheden. Volledig ontspannen. Ik moest niks, ik wilde niks, niks anders dan ik op dat moment aan het doen was.
En ineens dacht ik: ik kan alles. Het is allemaal mogelijk, als ik er maar voor kies. Punt.
Tuurlijk, zul je zeggen, tuurlijk kan alles als je maar wilt.
Maar dit zeggen is 1 ding, en het geloven is een heel ander. En op dat moment, geloofde ik het. Met heel mijn hart.
Daaruit voort, komen ineens allerlei soorten beslissingen rollen. Als vanzelf.
En ze zijn duidelijker dan ooit. Dit wil ik wel, dit niet. Het is helder. Voor mij, degene die het meeste eruit wi halen, degene die het liefst de beste keuze en beslissing maakt, een volledig nieuwe ervaring. Een verassende. Want eigenlijk is het heel makkelijk om te volgen wat je echt wilt. Het recept voor mij blijkt ontspanning, 'losmaking' van dagelijkse verantwoordelijkheden, andere impulsen en andere, nieuwe mensen. Simpel. Hoewel?
Ik vergeet de meest belangrijke: het mezelf gunnen om mijn gevoel te volgen. Daar heb ik geen recept voor...

je thuis voelen

Thuis voelen.
Voor iemand zoals ik, is dat een breed begrip. Ik heb immers meerdere "thuizen". In meer dan een land. Dus thuis, voor mij, is niet persé een vaste fysieke plek. Met vaste spullen en vertrouwde omgeving. Ik weet dit natuurlijk al langer, aangezien ik al 9 jaar geleden van het ene thuis naar het andere thuis ben verhuisd.
Maar de afgelopen paar maanden is me nog duidelijker geworden waar ik me thuis voel. Want zelfs wanneer ik me in een totaal andere ruimte, natuurlijke context, andere Standard Time Zone, andere temperatuur, kleding, luchtvochtigheid, kruiden in mijn eten, geur op straat, taal, normen en regels, snelheid van leven, kan ik me vanaf het eerste moment helemaal thuis voelen. Of niet.
Want de afgelopen paar dagen, mijn eerste paar dagen in Nederland, voelde ik me helemaal niet thuis. En dát had ik niet zien aankomen. Want het hangt toch immers niet samen met kou, regen, donker? Ik wordt toch niet beinvloedt door al die externe omstandigheden? Ja, tuurlijk ben ik blij om in mijn huis te zijn. En oh zo dankbaar dat ik mijn vrienden en familie (hier) weer mag beetpakken. En vind ik het zeer fijn om in mijn lieve Utrecht door de stad te lopen.
Maar toch, thuis voel ik me niet. Wat is er aan de hand?
Gisteravond kwam ik erachter. Ik had namelijk besloten dat ik de aanblik van mijn handen en nagels na 5 weken Azie niet meer kon aanzien. Ik stapte naar binnen bij een snelmanicurist, op Utrecht centraal. Er werken slechts Thaise meisjes, flinterdun en klein van formaat. Zodra ik binnenloop wordt me, na enig gekibbel (weet ik niet, ik versta het namelijk niet) verteld dat ik over 5 minuten aan de beurt ben. Geen wachtlijst waar alles netjes op wordt geschreven, geen afspraak, niks.
15 minuten later wordt ik op een soort extra, in een hoekje staande stoel gezet,om vast mijn handen te laten weken. Nog 10 minuten later ben ik aan de beurt. Een moeder met twee dochters die na mij aan het wachten waren, zijn inmiddels geirriteerd vertrokken.
De manicuristes kibbelen vrolijk door, onverstaanbaar voor en onverstoorbaar door hun klanten. Zodra mijn manicuriste plaats neemt probeer ik haar uit te leggen wat ik wil met mijn nagels. Ze kijkt me met grote ogen aan. "No English" zegt ze zachtjes, een beetje beschaamd. In een reflex verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Ik lach blijkbaar zo breed dat ze ook moet lachen. Eindelijk, eindelijk voel ik me thuis. Hier, tussen de kwebbelende Thaise manicuristes. Ik krijg tranen in mijn ogen. Mijn manicuriste krijgt me vragend aan. "French manicure?" vraagt ze met een glimlach. Ik kan nog net toestemmend knikken voordat ze aan de slag gaat.
Ik was vergeten dat thuis iets is wat ik zelf maak. Of het nou fysiek of emotioneel is. Warm of koud. In Europa of Azie.
Thuis zit blijkbaar in me.

acceptatie

Hoewel deze reis (na het Grote Bagage Fiasco)als gesmeerd lijkt te lopen (treinen zitten vol; ik heb wel een lastminute kaartje, ben eenzaam; iemand spreekt me aan, hotel niet goed? ; ernaast blijkt er een te zitten die beter is) blijft acceptatie een thema. Je bent immers in de wereld van anderen. Zij hebben andere waarden, normen en gebruikszaanwijzingen. Ik? Ik ben te gast, dus hanteer ik de overtuiging dat IK moet accepteren en niet ZIJ.
Het lukt wel aardig. Daar waar het niet lukt om dingen van mezelf te accepteren, lukt het wel om andermans "fouten" te pikken. Waarom eigenlijk? Is dat niet gewoon meten met twee maten? Als anderen er mogen zijn zoals ze zijn, hoe komt het dan eigenlijk dat ik mezelf wel op mijn kop geef als ik iets minder goed heb gedaan?
Hoe kan het dat ik van een tandloze indiaer kan accepteren dat hij naast me zit te rochelen terwijl ik van mezelf niet iets "verkeerd" mag doen bij het boeken van mijn treinreis?
Ik weet wel dat ik graag alles goed doe. Ik ben daarmee aan het werk. En dat werk is lang nog niet gedaan, dat weet ik. En dat heb ik ook geaccepteerd. IK weet ook dat ik vind dat ik beter moet weten. En dat ik de indiaer (blijkbaar; uhg wat een vreselijk over mezelf) mvergeef, omdat hij niet beter weet. En dat ik blijkbaar vind dat ik het beter weet te opzichte van hem? Ik ben er niet helemaal uit. Dit is een verse ontdekkig. Dus het verhaaltje is deze keer niet rond. Gewoon vast wat reflecties. Wellicht een vervolg ;) en heel misschien een conclusie?

waarden

Deze reis van inmiddels 9 weken heeft me veel opgeleverd, meer dan ik ooit had verwacht. Een van de mooie dingen die uit al deze nieuwe contexten is gekomen, is dat mijn persoonlijke waarden nog scherper zijn geworden. Ik weet duidelijker wat ik wil en kan daar nog beter voor kiezen. Hoewel ik echt begin te vermoeden dat het maken van mijn eigen keuzes en niet het maken van keuzes uit angst om anderen te kwetsen, mijn levensthema zal blijven kom ik elke keer een stukje dichterbij. En zo ook nu.
Maar hoe duidelijk het allemaal ook lijkt te zijn, wordt er hier in India (mijn laaste stop voordat ik terug naar huis ga) constant aan appel op mij gedaan. Om snel te kiezen wat ik ga doen en het liefst op basis van wat ik goed vind.
Zo heb ik bijvoorbeeld de norm om geen geld te geven aan kinderen die bedelen. Duidelijk , toch? Maar vanochtend hing er voor de zoveelste keer een meisje aan mijn been. Ze was vies en mooi en ze sprak (bijna)perfect engels. Na een heel gesprek en mij hele handige woorden in het indiaas te hebben geleerd (ga weg=cheloo in het indiaas en nogal een bruikbaar woord voor allenreizende vrouwen in India) vertelde ze over hoe slecht haar familie het heeft en met tranen in haar ogen vroeg ze of ik wat meel voor haar wilde kopen zodat haar moeder chiapati (heerlijk indiaas brood, geen naan) voor haar kon maken. Toen ik nee zei, vroeg ze waarom.
Tja, leg dat maar eens uit.
Verderop, bij een groentekraam heb ik een kilo mandarijnen gekocht, op een moment dat ze het niet meer zag aankomen. Haar ogen straalden toen ze het kreeg.
Of het goed is? Wist ik niet meer.
Maar blijkbaar staat "mens zijn" staat nog altijd iets hoger op mijn lijstje.