16 December, 2007

onduidelijk


Per 1 januari stop ik bij de Baak. Elke keer dat ik vertel dat ik ga stoppen krijg ik de vraag: wat ga je doen dan?
Tja, en dat weet ik dus niet. Of ten minste, dat weet ik wel, maar dat is niet in een woord te vatten, een beroepsnaam of een titel ofzo.
Want deze beslissing komt voort uit de existentiele reis die ik sinds de afgelopen jaren aan het maken ben. Het is namelijk tijd om het patroon waar ik al 3.5 jaar in zit (wellicht nog langer) te doorbreken. Het is tijd voor ruimte, en rust. En het is tijd om meer mijn eigen weg te gaan. Om vanuit plezier, vanuit overtuiging, vanuit persoonlijke en maatschappelijke zingeving te werken.
Vaag he? Maar voor mij niet dus. Ik weet precies wat daar binnen valt en wat daarbuiten. De vlinder in mijn buik kan haarscherp aangeven wat ik wel wil en wat niet. In het moment, niet van tevoren. Ook nog eng dus. Want, van te voren niet weten wat je allemaal gaat doen het komende jaar, is niet iets wat ik gewend ben. Laten we zeggen dat ik eerder gewend ben aan controle, planning, gestage groei, prestatie (daar waar verwacht) en doelmatige handelingen. Meer, meer, meer.
Ook niks mis mee. Alleen dit voelt veel beter. Zeker weten dat het goed gaat komen wat er ook gaat komen. Zeker weten dat ik zal kunnen kiezen, wat er ook langs komt.
Alleen, ik kan het dus niet goed uitleggen. En dat zorgt voor verwarring bij anderen. En soms, heel even, brengt met dat in twijfel. Maar niet lang genoeg. Ik blijf overtuigd. En blijf zien dat de verwarring niet van mij is, maar van de ander(en).

Misschien, heel misschien, is dit juist de les.....