met een lach

Leeg. Het vliegveld van Lima voelt als verlaten. Het vliegtuig is het ook. Meer crew dan passagiers. Ze zijn vriendelijk en warm. Ook zij zijn ver van huis, op Kerstavond. De uren van de vlucht gaan langzaam voorbij, mijn ongeduld groeit... Genoeg tijd om te overdenken hoe mijn laatste week in Peru voorbij is geschoten. Van het dorp van de waterval naar de rivier Mayo. Ongebaande paden, geheime reservaten die de gringos nog niet gevonden hebben. Als reisgenote Gisela. Een Limeense die ik heb overgehaald een stukje met mee te reizen en wat later terug naar Lima te gaan voor Kerst met haar familie. Die me, weliswaar aan het einde van deze reis; maar toch, wist te leren hoe de cultuur écht werkt. Van daar naar Lima. Met als gids een ware Limeense, van krottenwijk aan zee met het verste van het verste aan vis, naar upperclass surfplekken waar ik alleen had kunnen overnachten als ik deze reis niet had gemaakt. Van Lima een lege vlucht naar Buenos Aires. Alwaar mijn twee maatjes, eerst de een en dan de ander, aan zouden komen om samen het nieuwe jaar in te luiden. Ik kan steeds minder goed wachten....De spanning is onbeschrijvelijk. Kan ik nog samen zijn, na ruim twee maanden alleen? Kan ik het delen, alles wat ik mee heb gemaakt? Hoe zal het zijn, als ze door die schuifdeuren in de aankomsthal lopen? Zoals altijd of anders?Zoals altijd. De een na de ander, zijn ze veilig geland. Na een snufje Buenos Aires, door naar het hipste van het hipste van Zuid Amerika (Punta del Este in Uruguay), om op gepaste wijze te vieren dat we samen aan 2009 kunnen beginnen. En we zijn er. Het blijkt onbetaalbaar en vol Amerikaanse toeristen. Restaurants en winkels die ipv een logo/ naam, een bordje van Visa op hun gevel hebben. Hotelarrangementen die meer kosten dan mijn 6 weken in Peru. Een wind die sterker en kouder is dan ooit, volgens de receptioniste. En we hebben alleen maar een fleecevest bij ons. En een zomerjurk. En toch: de oceaan, de glimlachende Uruguayaan, de superverse vis en het feit dat we, ondanks de afstand, toch samen zijn, maakt het bijna perfect (alleen mijn lief ontbreekt nog)... We gaan met een lach 2009 in. Ik vermoed en hoop dat jullie dat ook net gedaan hebben.

aansluiten

In mijn werk heb ik nogal wat kennis opgedaan als het gaat om leren. De trend van nu in Nederland is het stimuleren van ervaringsgericht leren, wat kortweg betekent dat leren bestaat uit het zo realistisch mogelijk meemaken van hetgeen wat geleerd kan worden.
Met deze bagage belandde ik in het dorpje Cocachimba in Peru. Alwaar een groep gidsen, die qua leren niet veel verder waren gekomen dan de basisschool, zich graag meester in het Engels wilde maken. Met mij.
Mijn ambitie was, zoals altijd in mijn werk, groot. Sessies die door henzelf gevuld zouden worden, met hun eigen vragen in de taal. Sessies die opgedeeld zouden worden in enerzijds het leren van Engels en anderzijds het discussiëren over het belang van toerisme in deze opstartende gemeenschap. Sessies met simulaties of werkelijke gesprekken met bezoekende toeristen die wel met mijn gidsen zouden willen oefenen.
Het bleek anders. Ze hadden geen idee van wat ze wilden leren. Er kwamen telkens maar een stuk of 3 opdagen, wat een discussie vrij lastig maakte. Toeristen waren er nauwelijks. En als ze er al waren, bleven ze zeker niet slapen.
De eerste avond heb ik 5 zinnen met ze vertaald in het Engels. Welkom, mijn naam is, de toer kost …. Ik heb net zo lang voorgezegd en na laten zeggen totdat het in hun hoofden zat. Aan het einde van mijn 3weekse verblijf kunnen ze meer dan 60 zinnen naproduceren. Met hun schriftjes zitten ze, al voordat de klas begint, samen te oefenen. Ik heb geen idee wat het ze werkelijk gaat opleveren, dat moet nog blijken als ik ooit hier terugkom. Maar ik ben blij. Om het ene ding wat wellicht een blijvend resultaat zal zijn: hun vernieuwde enthousiasme voor leren.
En dankbaar dat ik mijn ‘leerprincipes’ overboord heb gegooid. Want leren gaat ook over aanlsuiten.

dankjewel

In het verlaten dorpje van de waterval, gebeurt er vrij weinig. De dagen lijken, in vergelijking met mijn reizende en werkende bestaan, vrijwel leeg. Toch gaan ze snel. Vanaf morgen begint weer opnieuw mijn nomadisch bestaan.
Mijn ervaringen zijn rijk. Ik heb mogen voelen hoe het is. Om afhankelijk te zijn van de regen. Daar mijn leerlingen, die bijvoorbeeld een hele heuvel moeten beklimmen om naar school te komen, bij regen gewoonweg niet komen opdagen. Om te delen in het kleine beetje eten. Daar ik elke dag bij een ander gezin gevoed werd, zodat ieder zou bijdragen aan mijn verblijf. Om te eten wat het land geeft, waardoor mijn maaltijden hebben bestaan uit aardappels, rijst, bonen en brood (in 1 en hetzelfde gerecht, elke dag weer). Om te ervaren dat wanneer er weinig te doen is, het leven prima kan bestaan uit wakker worden, eten, lezen, eten, lesgeven, eten, slapen. Om te mogen meemaken wat simpel werkelijk betekent.
Gister was de laatste klas met de schoolkinderen. Na de laatste keer oefenen op “We wish you a Merry Christmas” heb ik ze Bye Bye gezegd. Normaal sprinten ze de klas uit, deze keer niet. Ze bleven zitten. Omdat ze graag nog een keer het lied wilden zingen. De tranen sprongen in mijn ogen. Een groter dankjewel had ik niet kunnen krijgen…

Slimme onbewuste

6 weken zijn er verstreken. Zuid Amerika en ik zullen elkaar waarschijnlijk nooit echt gaan begrijpen. Ik leef graag binnen, zij buiten. Ik onderneem graag het maximum, zij hangt het liefst wat rond. Ik ben op zoek naar wat onder de oppervlakte zit, zij heeft het over koetjes en kalfjes.
Het grappige is, het doet er steeds minder toe. Al onderzoekend en reflecterend heb ik zeker mijn eigen weg kunnen vinden in dit gigantische continent. En ben er zelfs van gaan houden, gek genoeg.
In het boek “het slimme onbewuste” omschrijft Ab Dijksterhuis een interessant onderzoek over de rol van het onbewuste in gewenning aan nieuwe zaken. Het onderzoek bewijst dat naarmate we een persoon, plek of object vaker hebben gezien, we het plezieriger gaan vinden. Of we deze plek nou leuk vinden of minder leuk. Ons onbewuste zorgt ervoor dat we vertrouwd raken, een handeling die gepaard gaat met een positiever gevoel.
Peru is fijner geworden. Volgens de theorie van Ad lijkt het erop dat mijn onbewuste ervoor heeft gezorgd dat alles wat ik niet zo goed begreep of wat anders was dan ik verwacht had, me minder aan het storen is. Bij mij resulteert het in minder frustratie, minder drukte in het organiseren of vinden van iets anders en meer kan zien wat er wel allemaal te vinden is. Allemaal werk van mijn onbewuste, volgens Ad.
Of wellicht begin ik het gewoon leuk te vinden. En hadden we gewoon wat tijd nodig om elkaar beter te leren kennen…

back to basic

In een overvolle bus Peruanen kruip ik weg in mijn slaapzak. Ik ben moe maar ga hoopvol mijn reis tegemoet. Peru en ik zullen nooit de beste maten worden, maar toch heeft dit land iets intrigerends. Ik wil tot de grenzen gaan om het te ontdekken, Peru en ik zijn blijkbaar nog niet klaar met elkaar.
Vroeg in de ochtend komt mijn bus in een stoffige wolk tot stilstand. Als enige stap ik uit. Niemand op straat en mijn welkomstcomité geheel afwezig. De naam die ik presenteer aan de enige aanwezige persoon op het busstation (een poort, een erf en iets wat een wachtruimte moet zijn) is onbekend. Ik probeer het nummer te bellen wat ik heb gekregen. Buiten bereik…
Ik probeer op z’n Peruaans te reageren (net zo lang blijven hangen totdat iemand me komt halen) en houd dat precies 1 uur vol. Mijn proactieve persoonlijkheidsknop schreeuwt om actie. Ik beland op een plekje waar auto’s naar de dorpjes in de buurt lijken te vertrekken. Maar al te graag proppen ze mijn rugzak in de verschillende achterbakken.
Het dorp blijkt een klein paradijsje en het lijkt alsof mijn wens om van het gebaande pad te gaan vervuld wordt. Geen telefoon, electra of warm water. Eens per week een auto dat op een neer naar het dorp rijdt. Huizen van klei en riet. In de tuintjes ananassen, bananen en rietsuiker. Boeren, die eens per week als gids verdwaalde toeristen en busjes met scholieren naar de lokale schat leiden: de waterval (771) meter, volgens hen de derde grootste in de wereld.
Inmiddels zijn da dagen verstreken alsof ze niets waren. Ik begin te groeien tot een dorpeling die leert aan te voelen wanneer de regen gaat komen. Die wakker wordt met het eerste licht en gaat slapen zodra de paar lichten uitgaan door gebrek aan geld voor electriciteit. Die hangt voor het erf in het zonnetje omdat er weinig anders te doen is in de hitte. Die haar best doet om niet alleen gezien te worden als de 'gringa' die hen Engels leert en het allemaal beter weet.........

surfdude en voluntariado

In de dagen van scharreligheid kwam het besluit. Meer cultuur, meer natuur, minder gebaand pad. Maar hoe? Al scharrelend kwam ik uit op een plekje ten noorden van Lima. Het besluit leverde een ticket op naar Trujillo, met stop in Lima. Een afstand van minimaal 2 dagen over land. Peru en ik kregen een tweede kans om elkaar wat beter te leren kennen. In de paar uur overstap die ik in Lima had, heb ik alle waarshuwingen genegeerd: gevaarlijk, ver weg van het vliegveld, smerig en zeker niet de plek om Peru een tweede kans te geven. Een uur in een rammelden minbusje met een kind op schoot en een vrijwillige gids naast me begon ik de oceaan te ruiken. Een wandeling bergafwaarts bracht me bij de grijze, smerige, drukkende kust van Lima. Het zicht van golven, de geur van de zee, de eindelijk natte atmosfeer. Tranen rolde spontaan langs mijn wangen. Ook hier valt er niet aan te ontkomen. Ik ben een kind van de zee...

Een halve dag later landde ik in Huanchaco. Het stoffige vliegveld deed me schrikken. Waar ben ik terecht gekomen? Uiteindelijk ben ik er ruim een week gebleven. Met strenge leraar Chicho heb ik binnen de beloofde 5 dagen geleerd zelfstandig te surfen (vraag niet hoe het eruit ziet.....). Met Junay en Peter, bezen van het vrij groot opgezette (door nederlanders gestichtte) vrijwilligersbureau heb ik gepraat over effectiviteit en een workshop persoonlijk leiderschap georganiseerd. Met hen heb ik me tijdens het organiseren van een lokaal congres tegen de leervormen aan bemoeid. En overal, ben ik met open en oprechte armen ontvangen. Op mijn 5e dag boden ze me een mooie vrijilligersplek aan. Het organiseren van een groep gidsen bij de Gotca watervallen in de Amazonas. In een dorpje van 50 families (degen in de bergen meegeteld). Ik heb niet eens getwijfeld...

Gelijkwaardig

Een van de waarden die het meest belangrijk vind, is gelijkwaardigheid. Een hoog streven voor een toerist in een ontwikkelingsland waar je nog steeds gezien wordt als gringo als je blank bent. Vaak zit je geklemd tussen twee uitersten: of je wordt als vuil behandeld omdat ze graag gebruik van je maken en van het geld dat je al reizend zal spenderen. Of je wordt als koning behandeld, aangezien je afkomst heeft bepaald dat je slimmer, rijker en daarmee blijkbaar beter bent.
Het meisje van 8 bij mij om de hoek is doofstom. De familie (net zoals het hele dorp)is te arm om haar gebaren taal te laten leren, waardoor ze weinig kan vertellen of begrijpen van wat ik zeg. Dagelijks kom ik haar tegen, op het ene moment of het andere. Soms loopt ze met me mee naar de school, in stilte. Soms zwaait ze een gaat ze haar eigen gangetje. Soms komt ze naast me liggen met haar boekjes als ik in de zon lig te lezen. En soms kijkt ze mee over mijn schouder als ik driftig weg aan het tikken ben op mijn kleine laptopje.
Haar stilte raakt me. Het is zoals het is, niks meer en niks minder. Zij, ik, we zijn zoals we zijn. Gelijkwaardig.

Cultuur verschil

Een van de dingen die ik na twee maanden nog steeds niet kan bevatten, is de neiging van Zuid Amerikanen om binnen te zitten. Ze leven in de meest prachtige omgeving, omringd door bos, berg, oceaan of rivier (de jungle uitgezonderd, daar begrijp ik volkomen dat je niet buiten wilt zitten. En ondanks dat, zitten, eten, liggen, hangen, drinken, praten en dansen ze binnen. En dat niet alleen, maar ook nog sluiten ze zo goed mogelijk ramen, deuren en kieren, opdat er zo weinig lucht binnen komt. Het is koud, leggen ze vriendelijk uit.
Maar het is niet koud. Het is meestal minimum 10 en maximum 40 graden (ok, de nachten in de bergen ook uitgezonderd). In het hostal waar ik verblijf tijdens mijn werk met de gidsen, wordt ik verwezen naar een donkere (maar uitzonderlijk schone) kamer. Het eerste wat ik doe is de blauwe houten ligstoel die in de kamer staat, naar buiten verplaatsen. De gastvrouw, een vriendelijke christelijke moeder, kijkt me vragen aan. Of ik buiten ga zitten, vraagt ze. (Dit speelt zich af in een dorp aan de rand van de jungle, in de bergen, op een prachtig terrasje met zicht op de watervallen. De temperatuur is varieert tussen de 15-35 graden.)
Ze zeggen dat het gras altijd groener is bij de buren. Ik, niet gewend aan zoveel moois om me heen, niet gewend aan de langdurende en milde zomer in deze regio, wil niks liever dan buiten zitten. Zij, verlangend naar de luxe van een huis met echt cement, een luxe bescherming tegen de regens in de winter en elektriciteit, begrijpen totaal niet dat ik de kamer die alle boevengenoemde elementen heeft, probeer te ontsnappen.
Het zal vast cultuurverschil heten.

scharrelig peru‏

Op zoek naar de ware aard van Peru ben ik door de stoffige straten vanArequipa gewandeld. Een indrukwekkende stad, met blanke huizen gemaakt vansillar stenen, gewonnen uit de buik van de nog actieve vulkaan Misti dieArequipa met zijn grootsheid dagelijks bedreigt. Koloniale panden met grotearken rondom de (zoveelste) Plaza del Armas, indrukwekkende Franciscaansekloosters gevuld met grote Katholieke kruizen en schattige met keiengeplaveide straten. De invloed van de Conquistadores wordt met tolerantiegepreserveerd. Maar waar is het echte Peru, het eigen Peru? Dorstig dwing ik mezelf het centrum uit, op zoek naar meer, wellicht inverborgen hoekjes achter het eerste decor: elektronica winkels methypermoderne vriezers in de etalage. Pizzeria's met wat lokale stelletjesaan de vino caliente. Bliepende supermarkten waar klanten gretig hun plasticmet logo's bedrukte zakken vullen. In de schappen soya melk, bioproducten,meer typen Johnson's shampoo dan in Nederland wordt verkocht. Daar waar desporen van de Spanjaarden gewist zijn, heeft het kapitalisme zijn slaggeslagen. Ik loop weer naar buiten. Voor mij een mannetje met een mand volchocoladetoffees. Hij verkoopt ze voor 5 sol-centen. Naast hem eenvuilniszak vol zakjes van de grootverpakking. Ik vermoed dat hij ze inkooptbij de supermarkt die ik net uit ben gelopen. Mensen op straat duwen elkaarvoort in de logge menigte. Met geen cent te makken, scharrelen ze rond,tussen de grote billboards van de banken, schreeuwend met aantrekkelijketarjeta (creditcard) aanbiedingen. Meeste winkels zijn vrijwel leeg, bankenuitgezonderd. Een enkele stopt voor een ijsje of om een karamela te kopenuit een van de grote manden van straatverkopers om vervolgens weer verder tegaan. Ik scharrel mee. Op zoek naar de diepere laag van een cultuur die meer dan500 jaar geleden plat is gewalst door venijnige indringers. Naar eenidentiteit die wellicht door hen zelf nog steeds niet terug is gevonden. En als dat zo is, wie ben ik, om voor ze aan het zoeken te zijn?

ondernemerschap en reizigersidentiteit‏

De rammelende bus rijdt langs langzaam weg, langs het mystieke meer van de Incas. Achter me blijft Copacobana liggen en daarmee Bolivia. De grensovergang oogt stoffig en verlaten. Met nog een paar toeristen en mijn rugzak loop ik erover. Een paar stempels in mijn paspoort en ik ben weer een land verder. Peru. Daar waar het meer in Bolivia als verlaten oogde, wordt meteen al het verschil tussen de twee landen duidelijk. Vissersboten, netten, zeil en motorboten. Dorpjes met precisie gebouwd in de kleine maar waarschijnlijk meer vruchtbare baaien. Stenen schuttingen die eigendom afbakenen, territorium helder maken. Ondernemerschap! Dat blijkt alleen maar meer bij aankomst in Cusco, mijn plaats van bestemming. Overal wordt er aan me getrokken. Massage, trektocht, raften, pedicure, dagmenutje. Wanneer maakt ondernemerschap plaats voor energieslurpend misbruik? Voor de meeste Zuid Amerika trekkers is deze hub een paradijsje. Westers eten, goedkope hostels, goede internet verbindingen en vooral veel hangplekken. Om mij heen op terrasjes zitten Engelsen, Duitsers, Amerikanen en Ieren te genieten van hun biertje. Gap year. Hoor ik hier bij? Ik kom erachter van niet. Hoewel ik mijn best doe om te passen voor de buzzende backpackers scene en mijn eigen identeit te behouden, blijft het lastig. Met een LP op zak, op zoek naar plekken waar ik als alleenreizende vrouw veilig ben, kom ik vaker dan ik wil terecht op gebruikelijke plekken. Ondanks dat blijkt een alternatieve trektocht door de bergen van Alto Peru een pareltje in de zwarte zee. Verlaten boeren dorpen, bergpassen waarvan ik niet zeker wist of ik ze met mijn rugzak op zou komen. Een gids die maar al te graag mijn Spaans corrigeerde. Camperen in de bergen, zomaar. Marquito, de kok, die zich elke avond uitsloofde op de groentesoep. Besneeuwde bergtoppen en cactussen in een en dezelfde vista. Op de hoogste pas een steen van de bergvoet neerleggen, als dankbetuiging aan de bergen, voor de veilige reis. Opgeruimd ben ik terug gekomen. Ik heb de bus gepakt naar de volgende bestemming. Arequipa blijkt bij aankomst een rommelige, grote stad. Opnieuw begint mijn zoektocht.....

Overtuigingen

Het lijkt wel of elke dag een nieuwe zoektocht is. Mijn vrienden, hoe ver ze ook mogen zijn, hebben het door. Ook zij stellen per mail dezelfde vraag. Waar ben je toch naar op zoek?
Zo’n klein jaar geleden besloot ik te gaan. De baan op te zeggen, een tijdje te freelancen en de wereld te verkennen. Nu, want van later komt er meestal weinig. Mijn doel was en is nog steeds ontwikkeling, groei. En daar ben ik naar op zoek. Maar wanneer ontwikkel je?
Het schijnt voor eenieder anders te zijn. Mijn lief leert stapje bij stapje. Mijn zus leert door te kijken en te luisteren. Mijn vader door veel te lezen en te discussiëren. En ik, ik leer via emoties van grandeur. Ik wil en moet geraakt worden, om te kunnen zeggen dat ik geleerd heb.
Hoewel ik met zekerheid kan stellen dat de natuur tot op heden (Argentinië en Bolivia) vol grandeur is geweest, kan ik ook met zekerheid stellen dat ik me weinig geraakt voel. En daar dat mijn doel was, raak ik tevens gefrustreerd. Waar zijn die emoties van grandeur waar ik naar verlangde?
Boeddha zou met een grijns (ik weet het zeker!) zeggen dat dit het pad is. Lijden, voelen, observeren, blijven zitten. Wiebe Veenbaas zou me hoogst waarschijnlijk een vraag stellen: “wat in jou maakt dat je niet geraakt wordt dan?”. Beide zijn mijn meesters, hoewel ze het wellicht niet weten. En beide besluit ik te negeren en een andere weg te zoeken. Dat waar ik naar verlang zal toch ergens op dit continent moeten zijn?
De stem van mijn moeder galmt door mijn hoofd. Alles is mogelijk, zo lang je maar wilt. Wellicht een belemmerende overtuiging. Die me niet zal laten rusten totdat ik dat gevonden of gecreëerd heb waar ik naar op zoek was. Of een verruimende. Die me zal helpen vinden datgene waar ik naar op zoek was. Dat is het nare met overtuigingen. Je weet pas achteraf wat ze waard zijn…

duizelingwekkende hoogtes van het antiplano‏

Leugens over reistijden, de staat van de bussen en wegen en bijna een week lang migraine door de hoogte die ik aan het bereizen ben.Desondanks, mijn hart is veroverd. Door Bolivia. De giechelende vrouwtjes, grote doeken om hun schouders met daarin kinderen of boodschappen, waaierende rokken die hun dijen alleen maar breder doen lijken. Stoere, zongebruinde mannen, met vriendelijk glimmende ogen en hints van Mongolische trekken.De vier dagen in een jeep, rijdend door het altiplano van Bolivia, hebben me langzaam verdoofd. De ene natuurlijke schoonheid na de andere, eindeloze natuurlijke wonderen deden mijn mond steeds verder openvallen.De vragen die me de eerste dagen meer terreur dan vreugde brachten, leken voorgoed verdwenen. Ik weet waarom ik hier ben.Om met mijn hakkelige Spaans met de chauffeur te kleppen over het grote aantal naar de steden vertrekkende boeren. Om al cocakauwend vanuit achter in de jeep te vragen of de mierzoete sonatas wat harder mogen. Om bij zonsopgang op een zoutvlakte van 10.000 m2 te mogen staan, onder de illusie dat ik aan het einde van wereld ben beland. Om een van de hoogst navigeerbare eilanden te bezoeken, waarop eilanders hun huizen van riet op het water bouwen. Om in een hangmat uit te puffen, uitzicht op het meer, op 3800 meter hoogte. Duizelingwekkende hoogtes. Ik weet precies weer waarom ik hier ben.

zonder anderen

De afgelopen dagen zijn onhelder geweest. Gedachten en vragen over waarom ik dit avontuur aan het ondermenen ben, tolden door mijn hoofd. De voorbereiding voor deze reis had, blijkbaar, grote verwachtingen met zich mee gebracht. Welke precies wist ik niet, maar nu er niet aan voldaan wordt, worden ze langzaam duidelijker. Zoals vaker in het leven. Dagelijks heb ik me afgevraagd waar die Latino sfeer, waar ik blijkbaar erg specifieke beelden bij had, gebleven is. De muziek, de gauchos, de warmte van de Zuid Amerikanen, de spanning van het alleen reizen, de gouden kans om lokale mensen te ontmoeten…
Alleen kunnen zijn is voor een gedeelte gewenning. En voor een gedeelte moed.
Gewenning aan nieuwe gewoontes, patronen. Wat het doorbreken van de oude patronen met zich mee brengt, waarin ik dagelijks verkeerde. Afspreken met vrienden en mijn lief. Afspreken met collega’s, klanten, cursisten. Op plaatsen zijn waar anderen waarmee je verbonden bent, ook zijn. Iets wat je de zekerheid geeft dat je op de goede plaats bent, de goede dingen aan het doen bent. Eenmaal alleen, vervalt deze zekerheid. Het enige referentiepunt wat ik heb, ben ik zelf.
Uit onderzoeken is bewezen dat, voor de samenstelling van een zelf- of eigenbeeld, ‘anderen’ om ons heen grote rol spelen. Zij dienen als materiaal om jezelf met vergelijken en op deze wijze sociale informatie te verkrijgen. Doe je het goed of minder goed? Ben je een succesvol mens? Ook is bewezen dat deze ´anderen´ niet willekeurig zijn. Ze worden zorgvuldig gekozen door het onbewuste als individu creëer je een met cirkel mensen om je heen, die min of meer hetzelfde zijn. Zo vormen zich sociale cirkels van min of meer vergelijkbare individuen, met vergelijkbare patronen, maar ook normen en waarden.
Mijn ‘anderen’ zijn tijdelijk uit beeld verdwenen. De reizigers die ik vluchtig ontmoet worden maar moeilijk een nieuw referentiepunt. De lokalen niettemin. Ze blijken hele andere beelden te hebben van reizen dan ik. Vaak blijf ik toch allen over, met mijn dagelijkse reisvragen, twijfels en beslissingen. Ik ben de enige die antwoord kan geven. Hier begint blijkbaar de moed om echt mezelf te zijn en te blijven.

coca bladen en cactussen

Vrijheid. Nieuwheid. De motivatoren van mijn reis zijn weer langzaam de kop op aan het steken. De tocht is echt begonnen, met een wereld vol besluiten die door maar 1 iemand gemaakt worden. Mezelf. Daar waar het goed gaat, lonkt de vrijheid van mijn bestaan alleen maar meer. Daar waar het even niet meezit, duikt de eenzaamheid snel weer de kop op. Na een week reizen vandaag een pas op de plaats. In het meest zuidelijke puntje van Bolivia is het tijd voor bezinking. De beelden van de afgelopen week dringen opnieuw tot me door. De cocakauwende opa die me hielp om een lama te aaien. De duizenden cactussen in de vallei midden in de woestijn. De rammelende bussen tot op 4000 m hoogte. De onschatbare waarde van de uitzichten uit de stoffige raampjes. Het weigerende touristische paard wat me liever niet dan wel door de woestijn op zijn rug droeg (ik ben m overigens zeer dankbaar dat ik uiteindelijk wel meemocht....). Mijn stofigge rugzak die nu al te zwaar aan het worden is. Het noorden van Argentinie was met haar westerse uiterlijk niet wat ik ervan verwacht had. Maarmijn trip wordt met de dag mooier. De zongebruinde donkere gezichten, de lachende tandloze bekjes en de ontelbare kraampjes met kruiden, noten, fruit en coca die op me afkwamen toen ik de grens met Bolivia over liep, hebben veel goed gemaakt. Belofte en smaak naar meer....

adembenemend

De omgeving is mooier aan het worden en neemt mijn stemming met zich mee. Hoe kan het zijn dat een context zo bepalend mag zijn voor hoe een mens zich voelt?
Na 5 dagen reizen bevind ik me nu te midden van een geheel andersoortige context. Al uit de bus richting het noorden ving ik de nieuwe signalen op. Woestijn. In het eerste licht werden cactussen, paarden en boeren langzaam wakker.
Het noorden.
Na lang lopen in de brandende zon begin ik spijt te krijgen van mijn wandeling tijdens siesta uren. Het gebruik is niet voor niets in het leven geroepen, wie ben ik om het te negeren? Mijn armen zijn aan het verbranden. Mijn waterfles heeft nog een paar slokken. Terwijl de spijt almaar groter wordt, zie ik in de verte een verlaten terrein liggen. Er staan wat huisjes op en her en der hangen vlaggetjes. Dat zal het zijn. Ik ben weliswaar wat opgelucht, maar de spijt wordt alleen maar groter. Heb ik hiervoor zo lang gelopen, in de hitte, in dit verlate gaucho dorp?
Een oudere, gekrompen man komt me tegemoet lopen, zijn hond op zijn hielen. Zijn tandloze mond lacht me vriendelijk toe. Bienvenidos……Eenmaal op het terras, strijk ik uitgeput neer. Het laatste waar ik zin in heb is nog langer in de zon rond te gaan lopen. De man heeft twee oplossingen voor me in petto. De eerste is een grote rieten sombrero die hij lachend op mijn hoofd zet. Zo, dat is dat. En de tweede is een handvol cokabladen, die hij me aanbiedt om op te kauwen. Ik vroeg me al af wat het groene spul was tussen zijn enige twee tanden.
Ik raap al mijn moed bij elkaar en loop nog een stuk de berg op. Met versneld tempo passeer ik de hutjes uit de verschillende historische periodes van de stad. Stenen tijdperk, middeleeuwen. Spaanse kolonisatie. Ik doe het eerder uit beleefdheid dan dat het me interesseert. Geef mij maar hier en nu, ‘echte cultuur’. En dat krijg ik, zodra ik me omdraai. De talloze cactussen, de droogte van de woestijnachtige bergen. De leegte, het lijkt wel alsof ik alleen op de wereld ben. Ik begrijp eindelijk wat adembenemend betekent.

Stad van de eindeloze straten

Met ogen als worsten ben ik in het vliegtuig gestapt. Ik heb vaak geknepen in de knuffel die Machiel op het laatste moment in mijn handen duwde, maar het mocht niet baten. Gemis. De 13 uur durende vlucht hielp niet bepaald mee en dankzij de overstap in Frankfurt was er alom Duits. Orde en striktheid. Ik ben op zoek naar een knuffel, maar van de nerveuze Poolse dame naast mij heb ik ‘m niet gekregen. Gedachtes over waarom ik dit alweer aan het ondernemen ben, laten me niet los. Alleen op pad, vijf maanden nog wel. De exotische verlangens naar Latijns America zijn even verdwenen.
Landen. Het is al donker in Buenos Aires en de hazenslaapjes in het vliegtuig (die net zo lang duurde als mijn nek het tolereerde in de gekreukte stand) hebben niet gebaat, ik ben erg moe. Een bus, een taxi, nog een lange, drukke winkelstraat en ik ben in mijn hostel. Eenmaal op de trap komen de vrolijke geluiden van andere rugzakreizigers me tegemoet, gemengd met vlagen van housebeats. Weer dezelfde vraag. Wat ben ik hier aan het doen?
De nieuwe ochtend brengt meer met zich mee. Al om 8 uur op straat, de jetlag als steun bij een vroege start. De stad slaapt, het is Zondag. Mooi om een stad in deze naaktheid te zien. Uiteindelijk uren dwalend rondgelopen. Door groene, brede, eindeloze straten. En toch maar een flard gezien. Kleinschalig is het laatste wat je Buenos Aires kunt noemen. Groot wel. Romantisch. Verassend. Verschillend, op elke hoek weer. Bijzonder. De grootste gebouwen van het verleden pogen de miljoenen inwoners te verstoppen. Tevergeefs. Een paar uur later stromen de winkelstraten alsnog over, al is het zondag.
Het eerste moment dat ik contact durf te maken met iemand anders dan de douanier en de receptionist is pas om 15.00 uur in de middag. De leegte die ik van binnen voelde kon ik geen plek geven tussen de onbekenden. Ik ben verlost door een straatverkoper, met stofdoeken. Hij lachte en bood er een aan. In de nieuwe voertaal bedankte ik. No tengo una casa….
Op een zonnig terras met bruine tangostoelen (gewoon caféstoelen dus) bestel ik met smetteloos Casteljano een lokale koffie. Het roept verassing op bij de wat oudere ober. Hij blijft praten, voor mij een glansrijke kans om mijn nieuwe taal te oefenen. Hij heeft grijs haar en van dat soort groengrijze ogen dat ik hier voor het eerst gezien heb. Lokaal schoon. Ik fantaseer over zijn rokerig verleden, in een verboden café hier ergens om de hoek. Een sigaret in zijn handen. Tango op de dansvloer. Bij weggaan heb ik niet genoeg kleingeld voor een tip. Ongemak. Bij het opstaan krijg ik een zoen. Grens.
Verderop weg heb ik de lokale krant opgepikt, volgens de verkoopster in de groene kiosk die meer op een ijskraam lijkt dan op een krantenstand, de meest verkochte. Ik heb een doel. Als deze stad niet mooi genoeg is, dan in elk geval de taal blijven leren. Met een woordenboek in de aanslag lees ik de krant bijna twee keer zo groot als de Nederlandse zaterdageditie. Aan een tafeltje dat duidelijk voor de kleinere lijfjes van de Argentijnse vrouwen gebouwd is. Maar, een doel is een doel. Langzaam keert de zekerheid terug. Interessant hoe de mens zijn zekerheid kan terugvinden door zichzelf slechts een doel toe te kennen.
In de avond ben ik teruggekeerd, met de eerste blaren op mijn voeten. Het groeiende gevoel van vrijheid heeft vandaag rond een uur of vijf in de namiddag voor het eerst een echte glimlach op mijn gezicht getekend. Buenos Aires is bijzonder, maar brengt me zeker niet wat ik ervan had verwacht. Nu ben ik ook moeilijk om indruk op te maken, wordt me gezegd. Een van beelden die ik over mezelf heb is dat ik in elk geval een echte kosmopoliet ben. Ik reis graag en veel. Ik leer makelijk nieuwe talen, met dank aan een tweetalige opvoeding. En in een grote stad voel meestal snel aan wat de places to be zijn. Of waar het naar toerisme riekt. En voor het eerst, geheel onverwachts, duurt het even...

ONDER CREATIEVE CONSTRUCTIE

GENADE!

Het EK is overal. En de mensen die van voetbal houden EN ook van Nederland zijn allemaal blij. Ik helaas wat minder. Ik hou namelijk erg van Nederland maar veel minder van voetbal. En eindelijk durf ik dat, vanaf dit jaar, toe te geven. Aan mezelf maar ook aan anderen. Wat een opluchting. Maar ook wel jammer. Ik had er namelijk graag bij gehoord. Bij die mega grote groep Nederlanders die helemaal opgaan in de oranjegekte. Ik had graag meegedaan. Maar het lukt gewoon echt niet. Ik vind het ronduit saai. Ik kan nou eenmaal niet 90 minuten aan het kijken zijn naar ronddribbellende kleine mannen met dikke kuiten, terwijl er misschien, ik zeg misschien met een beetje geluk tussen de 1 en 2 minuten daadwerkelijke (lees: er wordt eindelijk een bal in het ene of andere net getrapt) actie plaats vindt. Wellicht dat ik inmiddels moet concluderen dat ik ADHD heb, maar ondanks dat lukt het me gewoon niet om mijn aandacht erbij te houden.
Inmiddels (nar biojna 10 jaar in nederland) ben ik zover dat ik het zelf geaccepteerd heb. Mijn vrienden nog niet helemaal, ze zijn wel hun best aan het doen. Ze snappen nog steeds niet dat ik niet van voetbal hou ("maar wel van Nederland, toch????")maar ze houden erg veel van mij, dus ook zij doen hun best. Om me te vergeven.
Daarom heb ik dit jaar eindelijk besloten: ik doe niet mee. Ik doe niet mee.
Maar eerder gezegd dan gedaan, helaas. Want net zo hard als ik mijn best heb gedaan om mee te doen moet ik nu mijn best doen om niet mee te doen. Want overal, overal waar ik maar kijk, staat het EK op je te wachten. Ja, nee, ik bedoel niet de alomtegenwoordigde marketing gekte. Dat weten we nu inmiddels wel. Tijdens Sinterklaas, WK en EK moet gewoon zo weinig mogelijk winkelen. Ik bedoel, het gaat ver, maar in de supermarkt kom ik toch niet zo vaak en hier en daar een vlaggetje in de hema en de etos vind ik best wel gezellig. Waar ik op doel zijn alle andere stukken van mijn leven. Bijvoorbeeld:

Maandagochtend 0755 uur.
Ik zit aan het ontbijt. Ik loop langs het buffet van het conferentiecentrum waar ik deze week aan het trainen ben en gisteravond al naartoe ben gereden. Er zitten oranje vlaggetjes op de cakejes. UGGGGGGGHHHHHH. Ook goedemorgen.

Maandagochtend 0759 uur.
Ik loop langs de krantentafel. :"Italie kom maar op". Hmm. Nederland zal wel tegen Italie moeten. UGGGGHHHHH....

Maandagochtend 0900 uur.
Ik open een nieuwe training. Ik ben net klaar met mezelf en mijn co-trainer te introduceren. Voordat ik al begonnen ben aan de uitleg van het programma, vraagt een deelnemer: " Hoe laat stoppen we vanavond? Want om 2045 uur begint het EK). UGGGGHHHHH....

Maandagochtend 11.30 uur.
Ik loop naar de bar van het oord om door te geven hoe laat mijn groep zal dineren vanavond. Op de bar zie iets wat wel erg oranje is. Is dat nou ECHT een LEEUWENwup van het formaat van een handtas? UGGGGHHHHH....

Maandagmiddag 12.30 uur.
Ik sal mijn favo krant van doordeweeks open. In het midden zijn meer dan 5 pagina's besteed aan het EK, vermomd onder het kopje "SPORT". Gelukkig staat Pieter van de Hoogeband in een klein hoekje op een foto in z'n speedozwempak, anders had het katern
net zo goed "VOETBAL" kunnen heten. UGGGGHHHHH....


Maandagmiddag 13.30 uur.
SMS van een van beste vriendinnetjes: Heej dames, zin om voetbal te kijken? Op het Neude staat een heel groot scherm. Gaan jullie mee?
UGGGGHHHHH....

Voor iemand die het EK probeert te vermijden ben ik niet erg succesvol tot nu toe...


WORDT VERVOLGD.....

weten

Wanneer weet je het nou zeker dat iets is zoals het is?
Momenteel zitten we massaal (althans, mijn vrienden en ik wel) in een soort hype die gaat ovet het volgen van je gevoel/ je intuitie/ je hart / je passie/ je echte ik, noem het wat je wilt. Volg dus even vooral niet je cognitieve, analytische vaardigheden die je je hele leven tot nu toe al hebt aan moeten leren, laat dat maar even los en ga voor je gevoel. Tja, dat gaat natuurlijk niet zomaar. Ik beschouw mezelf als een aardig gevoelsmens, wellicht dat mijn mediterrane achtergrond hiet iets mee te maken heeft, maar toch neemt mijn ratio vaak over.
Daar waar ik weet dat hetgeen wat ik aan het doen ben niet klopt, wil ik toch graag mijn best doen om het te laten werken. En, terwijl mijn gevoelssprieten keihard NEE aan het gillen zijn, krijgt mijn ratio blijkbaar toch de ruimte om over te nemen en me te overtuigen om het weer te proberen. Want het is werkelijk een ware kunst om te proberen een besluit te nemen precies in het moment tussen dat mijn gevoel iets roept in de trant van: "dit klopt niet!!!" en het moment dat mijn gedachten overnemen: "naja, maar zo erg is het niet, zij heeft ook haar eigen problemen, vorige keer was het leuk samen, het zal we anders worden volgende keer zal het weer beter gaan....". Bij mij duurt dit, vermoed ik, een aantal nanoseconden. Ik moet dus erg snel zijn wil ik "het" te pakken krijgen. En als ik "het" te pakken krijg heb ik een mooi argument voor mezelf, namelijk dat ik "het" nu weet. En dan kan ik handelen. Dan zeg ik nee tegen iemand, of ga ik een conflict aan wat ik niet durfde, of spreek ik iets uit waarvan ik weet dat het de ander pijn zal doen. En ben ik tevreden en trots dat ik "het" heb geweten en "het" goede besluit heb kunnen nemen.
Alleen, dan is het verhaal nog lang niet over. Want na elke soortgelijke handeling komt mijn ratio natuurlijk alsnog even op de koffie. En keren de gedachten vrolijk terug. "Ben je niet te hard geweest? Heb je wel alles goed overwogen? Weet je het wel zeker?" Wat hardnekkig is dit figuur zeg. En vermoeiend. Want binnen een mum van een tijd lig ik weer in twijfelende kreukels. Heb ik "het" nou zeker weten geweten?
Pfftt, ik weet het niet. Zoals een goed vriendin gister tegen me zei aan de telefoon: "Ik doe maar wat". Daar werd ik weer blijer van. Ik ga ook eens proberen gewoon maar wat te doen. En misschien wat minder te weten.

doorbreken van een patroon

Dat het 5 maanden zou kosten had ik toch echt niet verwacht. Ik bedoel, gedragsverandering is toch wel mijn vak, ik meen er inmiddeels wel redelijk wat vanaf te weten. Denk ik.
Niet dat gedragaverandering bij mij 5 maanden duurt, dat bedoel ik niet. Ik ben een redelijk snelle leerling, een early adopter zoals ze dat noemen in de grote wereld der marketeers. Dus gedrag verander ik gewoon, op de ene dag naar de andere.
Een voorbeeld. Al sinds het begin van mijn nieuw verworven zelfstandig ondernemerschap voelde ik me eenzaam thuis. Dat heeft een week geduurd. Na een week (dus na voldoende bevestiging dat het ook klopt wat ik voel) heb ik een planning gemaakt. Dagen waarop ik niet train en geen andere afspraken heb, werk ik alleen de ochtenden. De middag is voor lunch met vriendinnen die 3-4 dagen werken, boodschappen, zwemmen, huis schoonmaken etc. Als ik nou toch langer moet werken, neem ik een pauze, ga ik de stad in en werk ik de rest van de middag in de kroeg. Ik plan mijn week de week ervoor en zorg ervoor dat ik altijd gezond eten in huis heb, om te voorkomen dat ik zowel dik als depressief wordt van alle suiker. Opgelost. Ik begreep laatst weer eens van iemand dat ik hier redelijk masculien in ben, hmmmmmm... of ik daar zo blij mee ben.
Maar goed.
Dat was maand 1. Maand 2 verliep goed. Maand 3 ook. Alleen, ik blijf wel toch echt wel vrouw. Want de gedachtes doemde weer toch weer op:
- dit is toch wel een oppervlakkige oplossing die je hebt gevonden voor je eenzaamheid, moet je niet meer aandacht schenken aan wat er echt aan de hand is?
- ja, je wilde minder werken en meer genieten, maar wat is genieten eigenlijk voor je?
- tja, dat zwemmen en huis schoonmaken is wel leuk, maar past dit wel bij je identiteit?
- en zo nog ongeveer 80, ik bespaaaaaaaar je ze

Doodvermoeiend. Maar wel nodig om te onderzoeken. Want, ook al ben ik van het snelle leren (in dit geval probleem identificeren, eigen ovetuigingen en angsten onderkennen, deze toetsen met de werkelijkheid, nieuw gedrag aanleren)toch blijf ik een denker, een emotionele denker (ja, voor sommigen het synoniem voor vrouw inderdaad!). Dus moet ik er wel wat mee. Anders duiken ze toch weer op, al die fijne gedachtes. En ben ik na vijf maanden pas eindelijk een stuk verder in wat ik van mezelf vind als zelfstandig werker. En kan ik eindelijk ECHT een keer uitslapen zonder me heel erg schuldig te voelen. Kan ik met alle rust een middag weer op mijn weblog zitten en een weer alle gedachten die ik had achter elkaar in mijn post zetten.
Maar, eerlijk? Liever wil ik er niet aan. Gedoe is het. Vind mijn man ook.
Maar ik kom er niet onderuit. Hij trouwens ook niet ;)

attention deficit generation

In de afgelopen paar weken had ik eindelijk eens wat meer tijd over. Niet over, maar zinvol te besteden aan andere activtiteiten zoals bijvoorbeeld het bezoeken van lezingen, congressen, bijeenkomsten en theatervoorstellingen.
Ik heb in 2,5 weken tijd 5 bijeenkomsten'gedaan'. Hiervan heeft geen enkele daadwerkelijk mijn aandacht kunnen houden. Niet langer dan 10 minuten in ieder geval (de kortste duurde 1 uur en de langste 3 uur). Nu zouden we hieruit natuurlijk kunnen concluderen dat mijn smaak gewoonweg slecht is en ik helaas de verkeerde keuzes heb gemaakt. Maar... resultaten uit mijn (keuze)verleden bieden zeker een garantie voor mijn toekomst en tot nu toe heb ik altijd gebleken goed te kunnen kiezen.
Nee, ik bemerk bij mezelf helaas iets heel anders, iets wat me in alle eerlijkheid ook best wat zorgen baart: ik kan namelijk, volgens mij, niet meer langer dan 10 minuten luisteren naar een inhoudelijk , vertellen, verklarend, verlopend verhaal. Natuurlijk varieert dit fenomeen sterk per soort, vorm en lengte van verhaal, maar inmiddels komt het fenomeen dusdanig vaak voor dat ik wel een hypothese durf te formuleren: langer dan 10 minuten mijn aandacht erbij houden vind ik een werkelijke opgave.
Ik durf nu ook al meerdere mogelijke oorzaken aan te wijzen:
- mijn generatie lijdt aan attention deficits, we zijn inmiddels dusdanig veel geprikkeld dat we niet meer open staan voor matige prikkels (in dit geval een pratend mens die langer dan 10 minuten iets aan het vertellen is)
- ik lijdt aan zelf aan ADHD (gelukkig kom ik vrijdag weer eens bij de huisarts, kan ik het meteen vragen, hoewel ik me niet kan herinneren dat ik hier op school last van heb gehad)
- de keuzes die ik maak zijn zeer slecht en ik moet me maar weer een meer verdiepen in de materie voordat ik op intuitie of op basis van advies van vrienden ergens naartoe ga
- het is puur toeval van omstandigheden, leef in het hier en nu (dank u meneer Tolle)en houd je niet bezig met zaken uit het verleden die uw energie alleen maar verspillen
Ik heb weer een leuk onderzoekje voor mezelf. Ik ga aan de slag!
Keep you posted....

succes

Eindelijk, succes!
Dat ik voldoende opdrachten zou hebben, heb ik me geen zorgen over gemaakt, dat was bij start al redelijk duidelijk. Dat ik door de mand zou vallen (wat? voor jezelf op je 27ste? en dan een jaar op reis? dat lukt je nooit!!) heb ik me helemaal geen zorgen gemaakt. Dat ik mijn opdrachten goed zou kunnen volbrengen, heb ik me een beetje (gezonde) zorgen over gemaakt. dat ik iets voor elkaar krijg als ik dat eenmaal besluit is iets wat ik al langer ken vanmezelf.
Een ander apsect van mijn karakter (ook al langer bekend) kreeg echter wel een flinke uitdaging. Ten doel heb ik namelijk gesteld om minder lang en minder hard te werken. Mijn prestatiedrang aan de kant te zetten en eens te genieten van alles dat gebeurt. Of ik daar succesvol in zou worden, heb ik ten zeerste betwijfeld.
Afgelopen week was ik (zoals heel nederland, dus al had ik willen werken..., maar goed) vrij. Op vakantie kan ik ff niet (geld, reis, sparen!). Dus was ik thuis. In mijn e-mail stonden nog een aantal vragen die ik moest beanwtoorden. Ik heb met mezelf afgesproken ze tot 6 mei te laten staan en mezelf ook de opdracht gegeven om dan ook snachts te kunnen slapen. Tot en met vrijdag redelijk goed gelukt. En toen kwam het zoveelste weekend van deze week (voor mijn gevoel hebben we dus 4 weekenden achter de rug). Zondag middag zat ik met een vriend op het terras. Ik hoor mezelf zeggen dat ik me verveel. Huh? Uitrusten, relaxen was het toch? En ik verveel me?
Blijkbaar. Niet dat ik het niet heerlijk heb gevonden om mijn vrienden weer eens goed te zien(!!!) maar op dag 9 van de leegheid heb ik het gehad. Ik ga weer aan de slag met een nieuw voornemen: balans.....

alles lijkt ineens te kunnen

ik vlieg
ik ben hier en overal
ik zie het randje van de wereld
er komt lucht

ik ben hier en overal
het mag; wat vrij
er komt lucht
ik adem diep

het mag; wat vrij
alles lijkt ineens te kunnen
ik adem diep
mijn borst raakt voller dan ooit

alles lijkt ineens te kunnen
ik zie t randje van de wereld
mijn borst raakt voller dan ooit
ik vlieg

met dank aan de pantoem vorm, marieke

authentiek Texel

Dit weekend ben ik gevlucht naar Texel. Lekker in maart, en bewust juist het weekend na de pasen. Op zoek naar zaken die in de steden moeilijker te vinden zijn: rust, weinig mensen, stilte, lokaal, vers eten, wijnen, bieren. Op een ideale plek kwamen we het allemaal tegen. Een luxe caravan met z'n kop op het weiland, vol zicht op grazende paarden en overvliegende spreeuwen. Een strandtent met een houtkachel en een heerlijk Schuumkopje bij de hand. Mosselen gebrouwen in texels bier achter een raam aan zee, leunend tegen een kussen. Bij vetrek knoopten mijn man en ik een gesprek aan met de eigenaresse van silvercamp. In het gesprekje behandelen we het lekkere brood dat ze bij het ontbijt serveren. Dat we zo blij zijn dat het biologisch is, zo zuiver en vers. Ja, legt ze uit, daar hebben ze lang naar gezocht. Nu eindelijk hebben ze een goede bakkerij gevonden in Alkmaar.... Ze halen het twee keer per week op en bakken het zelf af. De eerste stilte valt. Hoort ze wat we denken? Verder in het gesprek vragen we door over het prachtige riet dat aan de rand van onze airstream staat. Of we ergens een paar stekken kunnen kopen voor thuis. Ja tuurlijk, zegt ze. Even denken. Waar had ze het ook alweer vandaan gehaald? Owja, ze weet het weer. Zeist, was het. Kennen jullie het...?

simpel

wat kan het toch simpel zijn
wanneer je doorziet dat jij degene bent die kiest
om in alle complexiteit
te gaan staan voor wat je zelf wilt
hoe simpel kan dan ineens alles zijn

alleen

"Waar blijf je nou?"
"Je had toch meer tijd over nu?"
Vrienden, kennissen, (oud)collega's, webloglezers en niet. Allen stellen ze dezelfde soort vraag de laatste paar weken. Waar ik blijf!?!

Tja, waar ben ik eigenlijk? Waar heb ik het zo druk mee?
Sinds 1-1-08 ben ik dus 'voor mezelf begonnen'. In de opstart zat ik in een prima hype, alles erop en eraan. Die wolk? Die roze? Daar zat ik op. Maandenlang!
Totdat de minder leuke kanten langzaam door begonnen te dringen. Dat bijvoorbeeld hoe leuk ik alles ook vind, ik wel voor MEZELF ben. Met MEZELF (en dus niet met anderen). In MEZELF. Op MEZELF.
Erg stoer. Erg leuk. Maar ook erg alleen.
Voldoende tijd dus om eens weer lekker in mijn eigen onzekerheden te zakken. Weer eens uitgebreid in gesprek te raken met alle minder mooie kanten van mijn persona. Ze voldoende de ruimte te geven om zo nu en dan aan het (mijn) roer te komen. Een ook weer eens geconfronteerd te worden met alle zaken waar ik minder goed in ben. Aangezien ik meer dan 75% van mijn tijd aan de slag ben met nieuwe werkzaamheden, komt dat nogal eens voor. Hmmm....
Het is dus weer zover. Mijn valkuilen, schaduwkanten, belemmerende overtuigingen en ik zitten weer eens lekker met elkaar op de bank. En dat kost best ff wat tijd!
Het zijn trouwens geen nieuwe dingen hoor, het zijn juist weer die oude koeien. Een beetje had ik gehoopt ze achter me te hebben gelaten, in die diepe sloot daar in Heeze (sorry, dit is echt insider). Maar nee hoor, ze zijn er weer. En gelukkig maar. Want ze zijn heel herkenbaar. Een heel erg van mij, ze horen blijkbaar echt bij wie ik ben.
Ik word er niet blijer om maar ze zijn van mij en daar ben ik dankbaar om.
Ik zal ze maar weer eens wat meer gaan koesteren...

luiers en hormonen

Twee van mijn vriendinnen zijn zwanger. En ik ben heel jaloers op ze..

Nee, niet omdat mijn eigen biologische klok ineens aan het tikken is geslagen.
Nee, ook niet omdat ik ook zo graag wil settle-en.
Nee, ook niet omdat ze glanzen van geluk (hoewel...).

Waar ik jaloers op ben zijn hun hormonen. Je moet er wat misselijkheid voor over hebben, maar wat je ervoor terug krijgt is zeker 'jaloerswaardig':

ZONDAG: Quote gesprek met vriendin 1: " Hoe gaat het nu met je?" "Heel goed eigenlijk. Als ik honger heb, dan eet ik gewoon, ben ik moe dan ga ik slapen. Op het werk? Als het me niet aanstaat, zeg ik dat maar. Als ik iets niet wil geef ik dat aan en moeders heb ik inmiddels ook al duidelijk verteld waar mijn grenzen liggen rondom hun bemoeienis met de zwangerschap. Ik bedoel, ik hou van ze, maar ze moeten gewoon niet te ver gaan." Met open mond zit ik naar haar te kijken. Ik heb namelijk nogal wat 'gereisd' de afgelopen tijd om zover te komen dat ik makkelijker keuzes kan maken. En zij? "Ja, ik weet ook wel dat gewoon de hormonen zijn, maar ik heb gewoon geen zin in moeilijkheid. Daarom zeg ik maar wat ik nodig heb. En dat werkt soms goed en soms niet. Tja, ik moet het toch gewoon kwijt...."

MAANDAG: Met vriendin 2 werk ik ook nog samen. We hebben in de ochtend een bespreking en helemaal wakker ben ik zeker nog niet. In het werken met haar ben ik gewend redelijk te mogen sturen. Niet dat ik altijd maar mijn gang mag gaan, maar ik kreeg meestal voldoende ruimte voor mijn ideeen, creativiteit en filosofieen.
Hoewel nog slaperig, begin ik zelf met iets in de trant van: "Zullen we eerst het kader met elkaar neerzetten, de doelstelling voor het gesprek?" Ze neemt vrijwel meteen over: "Nah, dat zal niet nodig zijn, ik weet al wel vrij goed wat ik wil. We lopen het stuk door en dan komt alles wel langs (ik spaar jullie de details over hoe en wat). "Met een rotvaart (NOGMAALS: maandag, 1000 uur) loopt ze door het stuk heen. "Dit wil ik, dat wil ik, hierover hebben we dit besloten en daarover dat. Dit wordt de fee, zo bouwen we het op, deze en deze maanden en dit moet het resultaat zijn. Akkoord?". Weer valt mijn mond open... Binnen een ruim half uur zijn we klaar met bespreken. Ze klapt haar laptop open, agenda etc. " Zo, ik ga weer aan het werk."

MAANDAG, IETS LATER OP DE DAG:
Flabbergasted reflecteer ik op mijn relatie met ze. Wat gebeurt er? Ik bedoel, de laatste tijd wordt er veel geschreven over vriendenrelaties die bezwijken onder het wel of geen kinderen krijgen. Dat het moeilijk is om een gesprek te hebben als de een wel en de ander geen kinderen heeft. Dat je elkaar niet meer begrijpt. Dat het alleen nog maar over kinderen, luiers en hormonen gaat.
Als ik het zo bezie, gaat het inderdaad nu even veel over hormonen. Maar dat het niet aansluit? Als ik kijk naar De Thema's van Mijn Leven, dan gaat het alleen maar over kiezen, durven zeggen wat ik wil en doorpakken op wat ik vind nodig is.
Hoezo, geen aansluiting?
Niet dat ik een hormonenspuitje wens (hoewel.....) maar mijn vermoeden is dat ik van vriendin 1 en 2 heel veel kan leren op dit moment... HEERLIJK!

op zoek

naar die ene
die mooie
die mij gelukkig zal maken
diegene
die alles heeft wat ik zo begeer
en daarmee de sleutel tot mijn geluk, ik hoop...
ik zoek
hij zoekt
gelukkig vinden we vaak samen
datgene waar we niet naar op zoek waren

praktisch

Onlangs was ik een wijntje drinken bij een collega freelancer. Aangezien we beide dezelfde opleiding hebben genoten, ging het gesprek al gauw over wat deze opleiding had opgeleverd, inmiddels een half jaar later. We konden elkaar lekker bevestigen, het had met ons beide veel gedaan. Veel stil gestaan bij onszelf, onze eigen thema's goed uitgewerkt en daardoor ook meer in onze kracht komen te staan (prachtig, toch? al dit trainers jargon :)).
Reflectie, zelfinzicht, persoonlijke thema's, peroonlijk leiderdschap, zelfsturing, ontwikkeling. PFFFTTTTTTT. Ik geloof er zeker in, helemaal als ik zie waar zelfinzicht mij vandaag gebracht heeft. Ver. Maar een beetje vermoeiend kan het soms wel zijn, al dat gereflecteer. En: alleen inzicht heb je niet veel aan, het gaat erom dat je het ook echt gaat doen, toch? Of niet, maar erin (het gemijmer) blijven hangen helpt ook niet zo (kan iemand dit nog volgen???).
Mijn collega freelancer had daar een hele slimme opmerking over: ze vertelde dat het uiteindelijk erom gaat dat je in het dagelijks leven met jezelf om moet leren gaan. Dat het naast al dat inzicht ook een hele praktische alledaagse kant is aan het effectiever maken van je eigen IK.

Afgelopen woensdag kwam een mooi incident langs: ik had weer eens ergens ja op gezegd, omdat ik me vereerd voelde dat ik ervoor gevraagd werd. Het prestatielampje ging weer eens branden. Dus afgelopen woensdag zat ik, met mijn laptop op schoot, die ene klus te doen waar ik HELEMAAL geen zin in had. Maar wel ja op had gezegd. Om mijn EGO een stroke te geven. Reflectie em mijmering heeft op dit moment natuurlijk geen zin. Ik weet hoe het werkt, dat het niet slim is etc. En dat ik volgende keer (toch) weer alerter moet zijn. DUIDELIJK!
En nu? Want ik zit wel met die laptop op schoot, terwijl ik dat liever niet heb.
De wijze woorden van collega freelancer schoten door mijn hoofd: tijd voor interventie op gedrag, de praktische kant aan te pakken. Dus: briefje erbij, lijstje gemaakt. Wat vind ik leuk? Waar heb ik behoefte aan? Wat voor omgeving heb ik nodig om iets te doen waar ik heel erg tegenop zie?

Lijstje werd:
- lekkere koffie
- mensen
- boeken
- veel licht
- geroezemoes (jaja, allochtone spelling)

Laptop gepakt. Naar de bieb gegaan. Hele dag tussen de artikelen, tijdschriften, heen en weer gaande mensen, lekkere koffie (bieb op de gracht in Utrecht). In geen tijden zo'n leuke dag met mezelf gehad terwijl ik een rotklus moest klaren.

Blijkbaar moet je soms gewoon doen (en om te weten wat te doen is een klein beetje reflectie vooraf ook wel handig ;)).
Bedankt, collega freelancer!

lijden

Mijn vrienden, hun vrienden, daar weer de vrienden van en ik zijn duidelijk verwend. Daar waren we (volgens mij) al uit. Tja, alles ligt ook wel een beetje aan onze voeten. De westerse maatschappij waarin we dagelijks ons ding doen is dusdanig ontwikkeld dat we niet meer na hoeven te denken over onze primaire behoeften (Maslow, A. ; 1974). We worden geboren en al voorzien van de eerste vier lagen ( zie plaatje 1) en werken hard aan de vijfde. We zijn groot geworden in een maakbare wereld waarin alleen zingeving nog onze aandacht lijkt te vragen.
Maar is het ooit goed en mooi genoeg? En zijn we nog in staat om te lijden, of zijn we dat helemaal verleerd? Hebben we eindelijk een manier gevonden om altijd en overal ons lijden te kunnen vermijden?
De oplettende lezer is vast opgevallen dat er een stuk op mysterieuze wijze van mijn weblog is verdwenen. Het stuk ging over lijden. Over onze generatie die het zo lastig vind om het leven goed genoeg te vinden zoals het is.
Het voorbeeld was gegrepen uit het leven van een vriendin. Een incident wat in mijn ogen kleur gaf aan het feit dat mijn generatie constant op zoek is naar meer. En, wanneer zij het niet naar haar zin krijgt, haar spullen pakt en vertrekt.
Het stuk heb ik eraf gehaald. Op verzoek. Omdat het kwetsend was.
Maar ja, daar ging het nou juist om: dat we in ons mooie maakbare wereldje, het lijden niet meer aankunnen. Onszelf en anderen zo veel mogelijk beschermen van de dingen die minder mooi zijn, aan onszelf en anderen.

Ik schreef aan het einde:

" Verlangen. Mijn generatie is er zeer bedreven in. We willen zo veel mogelijk en als het niet kan, graag toch nog veranderen alstublieft. En hier, nu graag, niet morgen. Morgen is het al voorbij, dan verlangen we alweer naar iets anders. En hoeven we dat van gister zeker niet meer. Want daar zijn we allang overheengegroeid. Dan is het echt niet meer goed genoeg.

Verlangen is het gevoel van de mens die tevergeefs aan het pogen is om zijn lijden te beeindigen. Hij doet alles is zijn macht om het verlangen te vervullen, in de hoop dat hij geluk zal bereiken. Tevegergeefs, leven houdt immers altijd lijden in. Dat lijden aanvaarden in plaats van het te verdrijven is vele malen effectiever. Het geeft vrijheid en rust. (Chopra, D.; Boeddha(2007))

Hmmmm.
Staat dat mijn generatie misschien te leren? Meer het lijden te accepteren dan altijd en overal bezig te zijn met alles wat er niet is?
Want, hoe gaat het anders OOIT goed genoeg zijn?"

Door het weg te halen doe ik er aan mee, dat realiseer ik me. Want ook het weghalen van een post is de vermijding van de, volgens mij, onvermijdbare pijn...
Maar naast lijden staat voor mij ook respect voor de keuzes van de ander, om wel of niet die lijdensweg te bewandelen. Blijkbaar gaf dat de doorslag :)

PLAATJE 1

slotgedachte

Met deze gedachte sluit ik mijn jaar af:

volgens mij weet ieder mens wel in wezen wat 'het goede' is.
Dat voelt hij, als hij de durf heeft om recht in zijn hart te kijken en eerlijk te zijn over hetgene zich daar afspeelt.
Dan weet hij wat er gekozen moet worden.
En wat hem te doen staat.
In elk geval.
Altijd en overal.
Mijn voornemen voor 2008: zo veel mogelijk in mijn hart en het hart van anderen te kijken.
Want het is eng, maar ook vaak erg mooi, wat er te zien is.
Heb een mooi jaar, ik doe mee!