praktisch

Onlangs was ik een wijntje drinken bij een collega freelancer. Aangezien we beide dezelfde opleiding hebben genoten, ging het gesprek al gauw over wat deze opleiding had opgeleverd, inmiddels een half jaar later. We konden elkaar lekker bevestigen, het had met ons beide veel gedaan. Veel stil gestaan bij onszelf, onze eigen thema's goed uitgewerkt en daardoor ook meer in onze kracht komen te staan (prachtig, toch? al dit trainers jargon :)).
Reflectie, zelfinzicht, persoonlijke thema's, peroonlijk leiderdschap, zelfsturing, ontwikkeling. PFFFTTTTTTT. Ik geloof er zeker in, helemaal als ik zie waar zelfinzicht mij vandaag gebracht heeft. Ver. Maar een beetje vermoeiend kan het soms wel zijn, al dat gereflecteer. En: alleen inzicht heb je niet veel aan, het gaat erom dat je het ook echt gaat doen, toch? Of niet, maar erin (het gemijmer) blijven hangen helpt ook niet zo (kan iemand dit nog volgen???).
Mijn collega freelancer had daar een hele slimme opmerking over: ze vertelde dat het uiteindelijk erom gaat dat je in het dagelijks leven met jezelf om moet leren gaan. Dat het naast al dat inzicht ook een hele praktische alledaagse kant is aan het effectiever maken van je eigen IK.

Afgelopen woensdag kwam een mooi incident langs: ik had weer eens ergens ja op gezegd, omdat ik me vereerd voelde dat ik ervoor gevraagd werd. Het prestatielampje ging weer eens branden. Dus afgelopen woensdag zat ik, met mijn laptop op schoot, die ene klus te doen waar ik HELEMAAL geen zin in had. Maar wel ja op had gezegd. Om mijn EGO een stroke te geven. Reflectie em mijmering heeft op dit moment natuurlijk geen zin. Ik weet hoe het werkt, dat het niet slim is etc. En dat ik volgende keer (toch) weer alerter moet zijn. DUIDELIJK!
En nu? Want ik zit wel met die laptop op schoot, terwijl ik dat liever niet heb.
De wijze woorden van collega freelancer schoten door mijn hoofd: tijd voor interventie op gedrag, de praktische kant aan te pakken. Dus: briefje erbij, lijstje gemaakt. Wat vind ik leuk? Waar heb ik behoefte aan? Wat voor omgeving heb ik nodig om iets te doen waar ik heel erg tegenop zie?

Lijstje werd:
- lekkere koffie
- mensen
- boeken
- veel licht
- geroezemoes (jaja, allochtone spelling)

Laptop gepakt. Naar de bieb gegaan. Hele dag tussen de artikelen, tijdschriften, heen en weer gaande mensen, lekkere koffie (bieb op de gracht in Utrecht). In geen tijden zo'n leuke dag met mezelf gehad terwijl ik een rotklus moest klaren.

Blijkbaar moet je soms gewoon doen (en om te weten wat te doen is een klein beetje reflectie vooraf ook wel handig ;)).
Bedankt, collega freelancer!

lijden

Mijn vrienden, hun vrienden, daar weer de vrienden van en ik zijn duidelijk verwend. Daar waren we (volgens mij) al uit. Tja, alles ligt ook wel een beetje aan onze voeten. De westerse maatschappij waarin we dagelijks ons ding doen is dusdanig ontwikkeld dat we niet meer na hoeven te denken over onze primaire behoeften (Maslow, A. ; 1974). We worden geboren en al voorzien van de eerste vier lagen ( zie plaatje 1) en werken hard aan de vijfde. We zijn groot geworden in een maakbare wereld waarin alleen zingeving nog onze aandacht lijkt te vragen.
Maar is het ooit goed en mooi genoeg? En zijn we nog in staat om te lijden, of zijn we dat helemaal verleerd? Hebben we eindelijk een manier gevonden om altijd en overal ons lijden te kunnen vermijden?
De oplettende lezer is vast opgevallen dat er een stuk op mysterieuze wijze van mijn weblog is verdwenen. Het stuk ging over lijden. Over onze generatie die het zo lastig vind om het leven goed genoeg te vinden zoals het is.
Het voorbeeld was gegrepen uit het leven van een vriendin. Een incident wat in mijn ogen kleur gaf aan het feit dat mijn generatie constant op zoek is naar meer. En, wanneer zij het niet naar haar zin krijgt, haar spullen pakt en vertrekt.
Het stuk heb ik eraf gehaald. Op verzoek. Omdat het kwetsend was.
Maar ja, daar ging het nou juist om: dat we in ons mooie maakbare wereldje, het lijden niet meer aankunnen. Onszelf en anderen zo veel mogelijk beschermen van de dingen die minder mooi zijn, aan onszelf en anderen.

Ik schreef aan het einde:

" Verlangen. Mijn generatie is er zeer bedreven in. We willen zo veel mogelijk en als het niet kan, graag toch nog veranderen alstublieft. En hier, nu graag, niet morgen. Morgen is het al voorbij, dan verlangen we alweer naar iets anders. En hoeven we dat van gister zeker niet meer. Want daar zijn we allang overheengegroeid. Dan is het echt niet meer goed genoeg.

Verlangen is het gevoel van de mens die tevergeefs aan het pogen is om zijn lijden te beeindigen. Hij doet alles is zijn macht om het verlangen te vervullen, in de hoop dat hij geluk zal bereiken. Tevegergeefs, leven houdt immers altijd lijden in. Dat lijden aanvaarden in plaats van het te verdrijven is vele malen effectiever. Het geeft vrijheid en rust. (Chopra, D.; Boeddha(2007))

Hmmmm.
Staat dat mijn generatie misschien te leren? Meer het lijden te accepteren dan altijd en overal bezig te zijn met alles wat er niet is?
Want, hoe gaat het anders OOIT goed genoeg zijn?"

Door het weg te halen doe ik er aan mee, dat realiseer ik me. Want ook het weghalen van een post is de vermijding van de, volgens mij, onvermijdbare pijn...
Maar naast lijden staat voor mij ook respect voor de keuzes van de ander, om wel of niet die lijdensweg te bewandelen. Blijkbaar gaf dat de doorslag :)

PLAATJE 1

slotgedachte

Met deze gedachte sluit ik mijn jaar af:

volgens mij weet ieder mens wel in wezen wat 'het goede' is.
Dat voelt hij, als hij de durf heeft om recht in zijn hart te kijken en eerlijk te zijn over hetgene zich daar afspeelt.
Dan weet hij wat er gekozen moet worden.
En wat hem te doen staat.
In elk geval.
Altijd en overal.
Mijn voornemen voor 2008: zo veel mogelijk in mijn hart en het hart van anderen te kijken.
Want het is eng, maar ook vaak erg mooi, wat er te zien is.
Heb een mooi jaar, ik doe mee!