luiers en hormonen

Twee van mijn vriendinnen zijn zwanger. En ik ben heel jaloers op ze..

Nee, niet omdat mijn eigen biologische klok ineens aan het tikken is geslagen.
Nee, ook niet omdat ik ook zo graag wil settle-en.
Nee, ook niet omdat ze glanzen van geluk (hoewel...).

Waar ik jaloers op ben zijn hun hormonen. Je moet er wat misselijkheid voor over hebben, maar wat je ervoor terug krijgt is zeker 'jaloerswaardig':

ZONDAG: Quote gesprek met vriendin 1: " Hoe gaat het nu met je?" "Heel goed eigenlijk. Als ik honger heb, dan eet ik gewoon, ben ik moe dan ga ik slapen. Op het werk? Als het me niet aanstaat, zeg ik dat maar. Als ik iets niet wil geef ik dat aan en moeders heb ik inmiddels ook al duidelijk verteld waar mijn grenzen liggen rondom hun bemoeienis met de zwangerschap. Ik bedoel, ik hou van ze, maar ze moeten gewoon niet te ver gaan." Met open mond zit ik naar haar te kijken. Ik heb namelijk nogal wat 'gereisd' de afgelopen tijd om zover te komen dat ik makkelijker keuzes kan maken. En zij? "Ja, ik weet ook wel dat gewoon de hormonen zijn, maar ik heb gewoon geen zin in moeilijkheid. Daarom zeg ik maar wat ik nodig heb. En dat werkt soms goed en soms niet. Tja, ik moet het toch gewoon kwijt...."

MAANDAG: Met vriendin 2 werk ik ook nog samen. We hebben in de ochtend een bespreking en helemaal wakker ben ik zeker nog niet. In het werken met haar ben ik gewend redelijk te mogen sturen. Niet dat ik altijd maar mijn gang mag gaan, maar ik kreeg meestal voldoende ruimte voor mijn ideeen, creativiteit en filosofieen.
Hoewel nog slaperig, begin ik zelf met iets in de trant van: "Zullen we eerst het kader met elkaar neerzetten, de doelstelling voor het gesprek?" Ze neemt vrijwel meteen over: "Nah, dat zal niet nodig zijn, ik weet al wel vrij goed wat ik wil. We lopen het stuk door en dan komt alles wel langs (ik spaar jullie de details over hoe en wat). "Met een rotvaart (NOGMAALS: maandag, 1000 uur) loopt ze door het stuk heen. "Dit wil ik, dat wil ik, hierover hebben we dit besloten en daarover dat. Dit wordt de fee, zo bouwen we het op, deze en deze maanden en dit moet het resultaat zijn. Akkoord?". Weer valt mijn mond open... Binnen een ruim half uur zijn we klaar met bespreken. Ze klapt haar laptop open, agenda etc. " Zo, ik ga weer aan het werk."

MAANDAG, IETS LATER OP DE DAG:
Flabbergasted reflecteer ik op mijn relatie met ze. Wat gebeurt er? Ik bedoel, de laatste tijd wordt er veel geschreven over vriendenrelaties die bezwijken onder het wel of geen kinderen krijgen. Dat het moeilijk is om een gesprek te hebben als de een wel en de ander geen kinderen heeft. Dat je elkaar niet meer begrijpt. Dat het alleen nog maar over kinderen, luiers en hormonen gaat.
Als ik het zo bezie, gaat het inderdaad nu even veel over hormonen. Maar dat het niet aansluit? Als ik kijk naar De Thema's van Mijn Leven, dan gaat het alleen maar over kiezen, durven zeggen wat ik wil en doorpakken op wat ik vind nodig is.
Hoezo, geen aansluiting?
Niet dat ik een hormonenspuitje wens (hoewel.....) maar mijn vermoeden is dat ik van vriendin 1 en 2 heel veel kan leren op dit moment... HEERLIJK!

op zoek

naar die ene
die mooie
die mij gelukkig zal maken
diegene
die alles heeft wat ik zo begeer
en daarmee de sleutel tot mijn geluk, ik hoop...
ik zoek
hij zoekt
gelukkig vinden we vaak samen
datgene waar we niet naar op zoek waren