Dit weekend ben ik gevlucht naar Texel. Lekker in maart, en bewust juist het weekend na de pasen. Op zoek naar zaken die in de steden moeilijker te vinden zijn: rust, weinig mensen, stilte, lokaal, vers eten, wijnen, bieren. Op een ideale plek kwamen we het allemaal tegen. Een luxe caravan met z'n kop op het weiland, vol zicht op grazende paarden en overvliegende spreeuwen. Een strandtent met een houtkachel en een heerlijk Schuumkopje bij de hand. Mosselen gebrouwen in texels bier achter een raam aan zee, leunend tegen een kussen. Bij vetrek knoopten mijn man en ik een gesprek aan met de eigenaresse van silvercamp. In het gesprekje behandelen we het lekkere brood dat ze bij het ontbijt serveren. Dat we zo blij zijn dat het biologisch is, zo zuiver en vers. Ja, legt ze uit, daar hebben ze lang naar gezocht. Nu eindelijk hebben ze een goede bakkerij gevonden in Alkmaar.... Ze halen het twee keer per week op en bakken het zelf af. De eerste stilte valt. Hoort ze wat we denken? Verder in het gesprek vragen we door over het prachtige riet dat aan de rand van onze airstream staat. Of we ergens een paar stekken kunnen kopen voor thuis. Ja tuurlijk, zegt ze. Even denken. Waar had ze het ook alweer vandaan gehaald? Owja, ze weet het weer. Zeist, was het. Kennen jullie het...?
