ONDER CREATIEVE CONSTRUCTIE

GENADE!

Het EK is overal. En de mensen die van voetbal houden EN ook van Nederland zijn allemaal blij. Ik helaas wat minder. Ik hou namelijk erg van Nederland maar veel minder van voetbal. En eindelijk durf ik dat, vanaf dit jaar, toe te geven. Aan mezelf maar ook aan anderen. Wat een opluchting. Maar ook wel jammer. Ik had er namelijk graag bij gehoord. Bij die mega grote groep Nederlanders die helemaal opgaan in de oranjegekte. Ik had graag meegedaan. Maar het lukt gewoon echt niet. Ik vind het ronduit saai. Ik kan nou eenmaal niet 90 minuten aan het kijken zijn naar ronddribbellende kleine mannen met dikke kuiten, terwijl er misschien, ik zeg misschien met een beetje geluk tussen de 1 en 2 minuten daadwerkelijke (lees: er wordt eindelijk een bal in het ene of andere net getrapt) actie plaats vindt. Wellicht dat ik inmiddels moet concluderen dat ik ADHD heb, maar ondanks dat lukt het me gewoon niet om mijn aandacht erbij te houden.
Inmiddels (nar biojna 10 jaar in nederland) ben ik zover dat ik het zelf geaccepteerd heb. Mijn vrienden nog niet helemaal, ze zijn wel hun best aan het doen. Ze snappen nog steeds niet dat ik niet van voetbal hou ("maar wel van Nederland, toch????")maar ze houden erg veel van mij, dus ook zij doen hun best. Om me te vergeven.
Daarom heb ik dit jaar eindelijk besloten: ik doe niet mee. Ik doe niet mee.
Maar eerder gezegd dan gedaan, helaas. Want net zo hard als ik mijn best heb gedaan om mee te doen moet ik nu mijn best doen om niet mee te doen. Want overal, overal waar ik maar kijk, staat het EK op je te wachten. Ja, nee, ik bedoel niet de alomtegenwoordigde marketing gekte. Dat weten we nu inmiddels wel. Tijdens Sinterklaas, WK en EK moet gewoon zo weinig mogelijk winkelen. Ik bedoel, het gaat ver, maar in de supermarkt kom ik toch niet zo vaak en hier en daar een vlaggetje in de hema en de etos vind ik best wel gezellig. Waar ik op doel zijn alle andere stukken van mijn leven. Bijvoorbeeld:

Maandagochtend 0755 uur.
Ik zit aan het ontbijt. Ik loop langs het buffet van het conferentiecentrum waar ik deze week aan het trainen ben en gisteravond al naartoe ben gereden. Er zitten oranje vlaggetjes op de cakejes. UGGGGGGGHHHHHH. Ook goedemorgen.

Maandagochtend 0759 uur.
Ik loop langs de krantentafel. :"Italie kom maar op". Hmm. Nederland zal wel tegen Italie moeten. UGGGGHHHHH....

Maandagochtend 0900 uur.
Ik open een nieuwe training. Ik ben net klaar met mezelf en mijn co-trainer te introduceren. Voordat ik al begonnen ben aan de uitleg van het programma, vraagt een deelnemer: " Hoe laat stoppen we vanavond? Want om 2045 uur begint het EK). UGGGGHHHHH....

Maandagochtend 11.30 uur.
Ik loop naar de bar van het oord om door te geven hoe laat mijn groep zal dineren vanavond. Op de bar zie iets wat wel erg oranje is. Is dat nou ECHT een LEEUWENwup van het formaat van een handtas? UGGGGHHHHH....

Maandagmiddag 12.30 uur.
Ik sal mijn favo krant van doordeweeks open. In het midden zijn meer dan 5 pagina's besteed aan het EK, vermomd onder het kopje "SPORT". Gelukkig staat Pieter van de Hoogeband in een klein hoekje op een foto in z'n speedozwempak, anders had het katern
net zo goed "VOETBAL" kunnen heten. UGGGGHHHHH....


Maandagmiddag 13.30 uur.
SMS van een van beste vriendinnetjes: Heej dames, zin om voetbal te kijken? Op het Neude staat een heel groot scherm. Gaan jullie mee?
UGGGGHHHHH....

Voor iemand die het EK probeert te vermijden ben ik niet erg succesvol tot nu toe...


WORDT VERVOLGD.....

weten

Wanneer weet je het nou zeker dat iets is zoals het is?
Momenteel zitten we massaal (althans, mijn vrienden en ik wel) in een soort hype die gaat ovet het volgen van je gevoel/ je intuitie/ je hart / je passie/ je echte ik, noem het wat je wilt. Volg dus even vooral niet je cognitieve, analytische vaardigheden die je je hele leven tot nu toe al hebt aan moeten leren, laat dat maar even los en ga voor je gevoel. Tja, dat gaat natuurlijk niet zomaar. Ik beschouw mezelf als een aardig gevoelsmens, wellicht dat mijn mediterrane achtergrond hiet iets mee te maken heeft, maar toch neemt mijn ratio vaak over.
Daar waar ik weet dat hetgeen wat ik aan het doen ben niet klopt, wil ik toch graag mijn best doen om het te laten werken. En, terwijl mijn gevoelssprieten keihard NEE aan het gillen zijn, krijgt mijn ratio blijkbaar toch de ruimte om over te nemen en me te overtuigen om het weer te proberen. Want het is werkelijk een ware kunst om te proberen een besluit te nemen precies in het moment tussen dat mijn gevoel iets roept in de trant van: "dit klopt niet!!!" en het moment dat mijn gedachten overnemen: "naja, maar zo erg is het niet, zij heeft ook haar eigen problemen, vorige keer was het leuk samen, het zal we anders worden volgende keer zal het weer beter gaan....". Bij mij duurt dit, vermoed ik, een aantal nanoseconden. Ik moet dus erg snel zijn wil ik "het" te pakken krijgen. En als ik "het" te pakken krijg heb ik een mooi argument voor mezelf, namelijk dat ik "het" nu weet. En dan kan ik handelen. Dan zeg ik nee tegen iemand, of ga ik een conflict aan wat ik niet durfde, of spreek ik iets uit waarvan ik weet dat het de ander pijn zal doen. En ben ik tevreden en trots dat ik "het" heb geweten en "het" goede besluit heb kunnen nemen.
Alleen, dan is het verhaal nog lang niet over. Want na elke soortgelijke handeling komt mijn ratio natuurlijk alsnog even op de koffie. En keren de gedachten vrolijk terug. "Ben je niet te hard geweest? Heb je wel alles goed overwogen? Weet je het wel zeker?" Wat hardnekkig is dit figuur zeg. En vermoeiend. Want binnen een mum van een tijd lig ik weer in twijfelende kreukels. Heb ik "het" nou zeker weten geweten?
Pfftt, ik weet het niet. Zoals een goed vriendin gister tegen me zei aan de telefoon: "Ik doe maar wat". Daar werd ik weer blijer van. Ik ga ook eens proberen gewoon maar wat te doen. En misschien wat minder te weten.

doorbreken van een patroon

Dat het 5 maanden zou kosten had ik toch echt niet verwacht. Ik bedoel, gedragsverandering is toch wel mijn vak, ik meen er inmiddeels wel redelijk wat vanaf te weten. Denk ik.
Niet dat gedragaverandering bij mij 5 maanden duurt, dat bedoel ik niet. Ik ben een redelijk snelle leerling, een early adopter zoals ze dat noemen in de grote wereld der marketeers. Dus gedrag verander ik gewoon, op de ene dag naar de andere.
Een voorbeeld. Al sinds het begin van mijn nieuw verworven zelfstandig ondernemerschap voelde ik me eenzaam thuis. Dat heeft een week geduurd. Na een week (dus na voldoende bevestiging dat het ook klopt wat ik voel) heb ik een planning gemaakt. Dagen waarop ik niet train en geen andere afspraken heb, werk ik alleen de ochtenden. De middag is voor lunch met vriendinnen die 3-4 dagen werken, boodschappen, zwemmen, huis schoonmaken etc. Als ik nou toch langer moet werken, neem ik een pauze, ga ik de stad in en werk ik de rest van de middag in de kroeg. Ik plan mijn week de week ervoor en zorg ervoor dat ik altijd gezond eten in huis heb, om te voorkomen dat ik zowel dik als depressief wordt van alle suiker. Opgelost. Ik begreep laatst weer eens van iemand dat ik hier redelijk masculien in ben, hmmmmmm... of ik daar zo blij mee ben.
Maar goed.
Dat was maand 1. Maand 2 verliep goed. Maand 3 ook. Alleen, ik blijf wel toch echt wel vrouw. Want de gedachtes doemde weer toch weer op:
- dit is toch wel een oppervlakkige oplossing die je hebt gevonden voor je eenzaamheid, moet je niet meer aandacht schenken aan wat er echt aan de hand is?
- ja, je wilde minder werken en meer genieten, maar wat is genieten eigenlijk voor je?
- tja, dat zwemmen en huis schoonmaken is wel leuk, maar past dit wel bij je identiteit?
- en zo nog ongeveer 80, ik bespaaaaaaaar je ze

Doodvermoeiend. Maar wel nodig om te onderzoeken. Want, ook al ben ik van het snelle leren (in dit geval probleem identificeren, eigen ovetuigingen en angsten onderkennen, deze toetsen met de werkelijkheid, nieuw gedrag aanleren)toch blijf ik een denker, een emotionele denker (ja, voor sommigen het synoniem voor vrouw inderdaad!). Dus moet ik er wel wat mee. Anders duiken ze toch weer op, al die fijne gedachtes. En ben ik na vijf maanden pas eindelijk een stuk verder in wat ik van mezelf vind als zelfstandig werker. En kan ik eindelijk ECHT een keer uitslapen zonder me heel erg schuldig te voelen. Kan ik met alle rust een middag weer op mijn weblog zitten en een weer alle gedachten die ik had achter elkaar in mijn post zetten.
Maar, eerlijk? Liever wil ik er niet aan. Gedoe is het. Vind mijn man ook.
Maar ik kom er niet onderuit. Hij trouwens ook niet ;)