27 April, 2009

twintigers

Er komt veel langs over marketing en presentatie, als je stappen zet in een productiewereld. En er is veel theorie, natuurlijk, over hoe je dit moet doen. De meeste methodieken die je aangereikt krijgt en, eerlijk is eerlijk, die ik zelf ook aangereikt heb, gaat het om het zo concreet en duidelijk mogelijk wat je aan het doen bent, hoe je het aan doen bent, voor wie het bestemd is en wat het eindpunt moet zijn. 
Nogal wat structuur dus. 
In mijn gesprekken met anderen vertel ik over HET boek wat we aan het shrijven zijn: twint|tigers. 
Het boek gaat over dolende twintigers, hun levensvragen en hun reflecties. 
Het is bedoeld voor andere twintigers. Het doelt op herkenning en opluchting. Het doelt op het vertellen van mijn verhaal, ons verhaal. Dat is alles. Meer niet en ook niet minder. 
Vaak wordt ik bevraagd. Over hoe dan, wat dan, waarom dan. 
Aan de reactie van anderen merk ik dat ik het het niet goed genoeg kan vertellen. Misschien ook wel omdat ik het niet goed weet. Het ging gewoon zo, eigenlijk heel praktisch: mensen vonden mijn weblog leuk en mijn verhalen in trainingen. Ik zag dat ze sterker werden, toen ze luisterden naar elkaars verhalen. Dat ze opgelucht keken als ik wel eens vertelde dat ze niet de enige waren die zich zo 'los' voelden. Toen zeiden een paar mensen: waarom zet je het niet op papier? Toen zei mijn Ex, goh, daar ben ik ook mee bezig. Toen zeiden we leuk, laten we het samen doen. Nu blijkt dat we het kunnen. We hopen dat een uitgever dat ook vind. En misschien wat later ook een hele hoop twintigers. 
Dat zijn de enige redenen. Meer heb ik niet. Diper en verder dan dat gaat het gewoon niet. 
Goh, zou ik twintiger zijn???  

22 April, 2009

U

Gister was ik in gesprek over het boek, twintigers. Doordat ik het een beetje moest verkopen, presenteren, vertelde ik over de zin van het boek. Ik legde uit dat onze generatie, de twintigers, vanuit jeugdigheid en frisheid veel kunnen betekenen voor andere generaties. In het bedrijfsleven, het dagelijks leven, het maatschappelijk leven. En dat,doordat we af en toe een beetje van god los zijn (internetvolle en kerklozen kinderen die we zijn) we ons niet te veel aan zaken hoeven te verbinden om iets voor elkaar te krijgen.

Noodsein!!! In mijn hersenen gaat een rood lampje branden, er rinkelt een alarmbel af. Jeugdigheid, frisheid.... Ik val stil.
En moet denken aan de postbode die ik heel even daarvoor de weg heb gevraagd. En die mij vriendelijk aansprak met u: "als u de eerste naar links gaat....".
En aan die meid dit gister dat kastje kwam halen wat ik op marktplaats had gezet. "Wat woont u hier leuk...!"
En aan een van mijn vriendinnen, die toen ik haar weerzag na een tijdje reizen, wist uit te spreken: "goh, je kunt wel zien dat je gereisd hebt, je ziet er ouder uit..."
En aan mijn lief die laatst een (weliswaar lief, maar toch) grapje maakte over mijn rimpels.
Toen ik aan mijn gesprekspartner bekende wat er aan de hand was, schoot hij te hulp. "Je bent toch hou oud je je voelt?"
Tja...
Vrouwen schijnen te pieken rond hun dertigste. Op carrieregebied (net voor of na de kinderen), op emotioneel gebied (hormonen die zich dan eindelijk voor een tiental jaren stabiliseren) en op seksueel gebied.

Volgende maand is het zover. Dan ga ik mijn laaste jaar als twintiger in, voordat ik dertiger wordt. '
Ben ik aan het pieken of moet het nog komen? Ik weet het niet.
Naar, dat je weet wat een piek was, pas als je hele curve hebt gehad.
Ik weet wel het volgende: ondanks mijn rimpels en de U die ik her en der naar mijn hoofd gesmeten krijg, voel ik me nog steeds fris en fruitig..... en dat ga ik het hele komende jaar (én het jaar erop) ook lekker zo houden... Ik hoop dat mijn gesprekspartner gelijk had....

16 April, 2009

amsterdamse yuppen

Van Rio naar Amsterdam. Wat een cultuurschok. 

In Rio geven ze elkaar te eten, ook als ze zelf niks hebben. 
Ze drinken bier, ook als ze het niet kunnen betalen.
Ze lachen naar je, ook als ze geen tanden hebben. 

In Amsterdam snijden ze je af op de fiets. 
Smijten ze de daghap op  je tafel.
En kijken ze je raar aan als je glimlacht naar iemanddie je niet kent. 

Gister viel ik met mijn fiets, op straat. In Amsterdam. In een net vernieuwde wijk, vol met hippe appartementen. Waar yupperige, jonge Amsterdammers wonen. Geen goede plek om te vallen dus. 
Best hard viel ik, zowel de tegenligger (ook fietser) als ik schrokken nogal van onze onbedoelde frontale collisie. Ik bleef daarom even zitten op de grond, om te voelen of alles er nog wel aanzat. 
En binnen die paar seconden gingen maar liefst 5 deuren open. Daar renden ongeruste Amsterdamse yuppen uit, vragend of ze konden helpen of een ambulance moesten bellen. 
Ik ben maar snel weer rechtop gaan zitten. Om te voorkomen dat er nog meer ongeruste yuppen naar buiten zouden sprinten. En heb me voorgenomen niet te vergeten een open blik te bewaren. Want zelfs in een stad als Amsterdam kun je verrast worden.....


15 April, 2009

wat ik ben

Laatst heb ik me aangemeld bij een netwerk voor ondernemers, in Amsterdam. Gewoon, om eens een andere plek te hebben om te werken dan thuis. En om interessante mensen te ontmoeten die min of meer hetzelfde als ik aan het doen zijn. En om werk te krijgen of te geven. Al die dingen die bij een netwerk horen. Leuk! 
Totdat ik in de knoop kwam. Want bij mijn profiel moest ik iets invullen wat ik niet zomaar paraat had. Mijn rol (in dit geval gewoon een leukere naam voor functie of beroep) invullen wat ik deed. Nou heb ik tijdens allerlei cursussen in een ver verleden zelf geleerd maar ook aan anderen geleerd (wat een geleerdheid toch...) dat je hier kort en duidelijk in moet zijn,  SMART, AIDA, je eigen merk, of zelfs iets met een lift in elkaar moet knutselen.  

Uhm. Ja. Zo'n twee jaar geleden lukte het prima. Met 1 baan en 1 hobby kun je best makkelijk bondig blijven. Maar wat te doen op het moment dat je besloten hebt je leven in of op te vullen met van alles en nog wat zolang het maar aan het criterium ik moet het leuk vinden om te doen voldoet? Daar af en toe per toeval geld mee verdient en dan ook nog eens blijkt dat het veel (heel veel) meer dingen zijn dan wat je gestudeerd hebt, je intellectueel uitdaagt en bij je drijfveren past? Gewoon omdat je ook schrijven, interviewen, lezen, spaans leren, sap maken, training geven, congressen bedenken, massages geven, coachen, koken, kopen en verkopen, meubileren, onderhandelen, anderen helpen etcetcetc leuk vindt. 

Ik heb het mezelf makkelijk gemaakt. En onder het kopje 'rol' ondernemer gezet. Hoewel ik me bewust ben dat het niet de lading dekt.* Maar nadenken over welk label dan wel bij me zou passen valt nou net niet binnen de categorie 'leuk om te doen'. 

* Zie hier een aantal referenties:
Ondernemer volgens van Dale: iemand die een bedrijf voor eigen rekening uitoefent
Ondernemers volgens wikipediaeen persoon die als doel heeft zich een inkomen te verschaffen door met een bepaalde combinatie van arbeidkapitaal en kennis een bedrijf te leiden of in stand te houden
Ondernemer volgens de wet: iemand die een duurzame organisatie van kapitaal en arbeid die door deelname aan het economisch verkeer beoogt winst te behalen