Nogal wat structuur dus.
In mijn gesprekken met anderen vertel ik over HET boek wat we aan het shrijven zijn: twint|tigers.
Het boek gaat over dolende twintigers, hun levensvragen en hun reflecties.
Het is bedoeld voor andere twintigers. Het doelt op herkenning en opluchting. Het doelt op het vertellen van mijn verhaal, ons verhaal. Dat is alles. Meer niet en ook niet minder.
Vaak wordt ik bevraagd. Over hoe dan, wat dan, waarom dan.
Aan de reactie van anderen merk ik dat ik het het niet goed genoeg kan vertellen. Misschien ook wel omdat ik het niet goed weet. Het ging gewoon zo, eigenlijk heel praktisch: mensen vonden mijn weblog leuk en mijn verhalen in trainingen. Ik zag dat ze sterker werden, toen ze luisterden naar elkaars verhalen. Dat ze opgelucht keken als ik wel eens vertelde dat ze niet de enige waren die zich zo 'los' voelden. Toen zeiden een paar mensen: waarom zet je het niet op papier? Toen zei mijn Ex, goh, daar ben ik ook mee bezig. Toen zeiden we leuk, laten we het samen doen. Nu blijkt dat we het kunnen. We hopen dat een uitgever dat ook vind. En misschien wat later ook een hele hoop twintigers.
Dat zijn de enige redenen. Meer heb ik niet. Diper en verder dan dat gaat het gewoon niet.
Goh, zou ik twintiger zijn???