generatie Y thuis op de werkvloer

http://www.youtube.com/watch?v=-hbdVVOe2JQ

iedereen wil ze

Sinds ik terug ben valt me op dat iedereen ineens meer interesse heeft in een thema waar ik al wat langer mee bezig was: twintigers. 

Leuk! Eindelijk, meer aandacht voor mijn generatie. Meer aandacht voor jong talent, meer aandacht voor een groep startende arbeiders die haar weg maar moeizaam lijkt te vinden. 

Zo ook op een bijeenkomst waar ik laatst was. Ik deed mee aan een generatiedialoog, die georganiseerd werd door een bureau dat zich inzet voor twintigers. De intentie was om 'ouderen' (boven de dertig) te laten praten met jongeren (onder de dertig). Zo zou er iets (anders?) ontstaan. De sessie had een naam met het woord Twitter (iets dat leek op dialoog in de twitterzone) erin en insinueerde dat we met z'n allen gingen twitteren. Nu ben ik zoiezo als geen voorstander van het meegaan met elke hype die er is, maar dat laat ik even achterwege voor nu. 

Terug naar de workshop, twitteren dus. Een workshop van korte duur, van snelle rondes. Dat spreekt aan, ik geef toe. Alleen het gewenste effect bleef uit. 

Het werd een workshop met weinig inhoud, veel structuur met vooral veel aanwijzingen door de workshopbegeleiders. Terwijl twitter juist een open community is. Waar iedereen mee kan praten, met iedereen contact kan zoeken vrij kan verbinden. Door de vele instructies en opdrachten werd het een workshop met weinig ruimte voor dialoog, terwijl dat juist de intentie was. Hmmmmm.

Mijn vermoeden is dat steeds meer mensen beginnen in te zien dat twintigers wel wat meer kunnen brengen dan alleen een frisse jonge honden blik. Dat hun omgang met media, markt en elkaar daadwerkelijk anders is en wellicht wat kan betekenen voor de rest van het bedrijfsleven. En ik ben blij. Wat iedereen wil ze (ons).  En iedereen houdt zich er ineens mee bezig, twintigers. Eindelijk. 

Wel ligt er een grote valkuil op de loer: na te gaan bootsen wat zij (wij) zo goed kunnen. Dat werkt niet. Er is namelijk een reden voor dat onze generatie twitteren heel makkelijk vind. Dat we snel met elkaar kunnen schakelen zonder uren te hoeven discussieren. Dat we goed naar elkaar kunnen luisteren zonder bij het eerste beste meningsverschil te denken dat onze idealen te grond in geboord worden. En dat vijftigers dat wellicht niet kunnen. 

Als vijftiger vorm geven aan een 'twittersessie' wordt al gauw nep, gekopieerd en helaas ook weinig diepgaand. En komt de dialoog in plaats van wel, juist niet op gang. Omdat er zo hard geprobeerd wordt. Mijn tip aan de vijftigers (en alle anderen ook trouwens): blijf lekker jezelf, dat is goed genoeg. En mocht je in gesprek willen met twintigers, allochtonen of homseksuelen omdat je denkt dat er iets te halen is dat anders is, doe dat gewoon. Wie weet wat er ontstaat. 

wijze dalai

Geduld, ging het over. Precies op een dag dat mijn geduld op was. Op een dag dat ik met niet een maar twee verkeerde benen uit bed stapte. Dat mijn band lek was, de sleutels van de reservefiets kwijt waren, er iemand die met mijn lief mee zou rijden een kwartier te vroeg bij ons op de stoep stond en de ingang naar de Rai (fietsend) onvindbaar was. 

Geduld. Het leren aanschouwen van je boosheid vanuit het hoekje van je geest. 

Geduld. Het klaar staan voor lijdenschap omdat het nu eenmaal bij het leven hoort. 

Geduld. Het kunnen zien dat de wereld groter is dan de stok waarmee je een klap krijgt. 

Toen ik even zat en weer adem kon halen, drongen een aantal van zijn woorden tot me door. De dwaasheid van de ochtend (foolish, zou hij zeggen) raakte me. Waar gaat het over? 

Mijn gedachten schoten naar een goede vriendin. Haar zusje heeft net een terminale diagnose gekregen. Mijn fietsproblemen vallen nu helemaal in het niets. Waar gaat het over? 

Geduld. Een dwaze ochtend zakt snel weer weg met de beoefening ervan. Dan lijken de woorden van de lama wijs, zinvol, redelijk. 

Maar wat de doen met geduld als je niet zeker weet of je naaste er vorig jaar nog wel zal zijn? 

madrid

De stad waar stiergevechten nog steeds on top of the agenda staan. Waar de keuken op een maandag avond tot 0200 uur open is. Waar verstedelijking onotkoombaar was. Waar de straten 'smiddags al naar gebakken ui ruiken. Waar zakenlui met slechts een agenda en een mobiel in hun hand over straat lopen. Waar goede warme lunch een paar euro kost, nog steeds. Waar de siesta heilig.  

3 dagen lang hebben we er rondgelopen. Mijn zus en ik, Grieken in het Spaanse. De zon scheen op onze koppies,  de warmte maakte ons loom. Wat voelden we ons thuis. Wat kunnen mediterrane wortels toch sterk zijn....