tag:blogger.com,1999:blog-361382972024-03-08T23:39:43.948+01:00YoungAngryTalentIrohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comBlogger127125tag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-72402656617202321162010-09-22T14:42:00.001+02:002010-09-22T14:47:34.040+02:00Een Glimp van de Pragmatische Generatie<span class="Apple-style-span" style="font-family: trebuchet, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; color: rgb(51, 51, 51); "><p class="MsoNormal" style="margin-top: 1em; margin-bottom: 1em; padding-top: 0px; padding-bottom: 0px; margin-right: 0px; margin-left: 0px; padding-right: 0px; padding-left: 0px; display: block; "><strong>Maankastelen</strong></p><p style="margin-top: 1em; margin-bottom: 1em; padding-top: 0px; padding-bottom: 0px; margin-right: 0px; margin-left: 0px; padding-right: 0px; padding-left: 0px; display: block; "><a title="pragmatische-generatie by sweegh, on Flickr" href="http://www.flickr.com/photos/sweegh/4920711380/" style="color: rgb(128, 79, 75); font-weight: normal; text-decoration: none; "><img class="alignright" src="http://farm5.static.flickr.com/4096/4920711380_4b6601485c_m.jpg" alt="pragmatische-generatie" width="240" height="153" style="border-top-width: 1px; border-right-width: 1px; border-bottom-width: 1px; border-left-width: 1px; border-style: initial; border-color: initial; float: right; margin-top: 10px; margin-right: 0px; margin-bottom: 5px; margin-left: 10px; padding-top: 5px; padding-right: 5px; padding-bottom: 5px; padding-left: 5px; border-top-style: solid; border-right-style: solid; border-bottom-style: solid; border-left-style: solid; border-top-color: rgb(221, 221, 221); border-right-color: rgb(221, 221, 221); border-bottom-color: rgb(221, 221, 221); border-left-color: rgb(221, 221, 221); background-color: rgb(243, 243, 243); -webkit-border-top-right-radius: 3px 3px; -webkit-border-top-left-radius: 3px 3px; -webkit-border-bottom-left-radius: 3px 3px; -webkit-border-bottom-right-radius: 3px 3px; height: auto; " /></a>Welkom. Welkom in het bouwpakket dat wij onze wereld noemen. We zijn een kasteel aan het bouwen. Zo hoog als de maan. We hebben geen idee hoe ons kasteel er uiteindelijk uit komt te zien. Wij vinden dat prima, maar de mensen om ons heen meestal niet. Ze bestoken ons met vragen over de toekomst, het te bereiken resultaat en vallen ons lastig met lijnen en structuren. Terwijl wij gewoon maar wat aan het uitproberen zijn. Welkom in ons bouwpakket, de wondere wereld van de pragmatici.</p><p class="MsoNormal" style="margin-top: 1em; margin-bottom: 1em; padding-top: 0px; padding-bottom: 0px; margin-right: 0px; margin-left: 0px; padding-right: 0px; padding-left: 0px; display: block; ">We zijn al een tijdje bezig <em>met onze maankastelen</em>. Zo’n jaar of tien. We begonnen tijdens onze studie. Eenmaal afgerond, gingen we verder op de arbeidsmarkt. Daar lokten grote organisaties ons naar binnen met beloften over ontwikkeling, een individueel loopbaanpad en goede begeleiding. In MTV-achtige selecties werden we tot HIPO benoemd. We kregen een kroon op ons hoofd, een lease auto, een goed netwerk en een snelle carrière. Het schepte hoge verwachtingen. We besloten zo goed mogelijk ons best te doen. We pasten ons aan de wensen van de baas aan en deden alsof we alles wisten. Onze kwetsbaarheid is inmiddels ver te zoeken. Ook over wat er echt in ons hoofd omgaat hebben we geleerd onze mond te houden. We passen wel op. Het geknok om macht dat zich boven ons afspeelt spaart niemand. Zelfs geen jonge, popelende groentjes.</p><p style="margin-top: 1em; margin-bottom: 1em; padding-top: 0px; padding-bottom: 0px; margin-right: 0px; margin-left: 0px; padding-right: 0px; padding-left: 0px; display: block; ">Dat is wel anders dan we verwacht hadden. Van onze ouders leerden we dat alles mogelijk is, als je er maar je best voor doet. Dat de wereld maakbaar is en dat wij aan het stuur staan. Op school kregen we beurten, om te vertellen over wat ons interesseerde. Ons talent stond centraal, ook als dat muziek of tekenen bleek te zijn. Sommigen van ons mochten zelfs naar speciale scholen. Scholen waar creativiteit, spelend leren en individuele ontwikkeling voor het eerst in de geschiedenis breder geaccepteerd werden.</p><p style="margin-top: 1em; margin-bottom: 1em; padding-top: 0px; padding-bottom: 0px; margin-right: 0px; margin-left: 0px; padding-right: 0px; padding-left: 0px; display: block; ">Voordat dat we gingen studeren of werken namen we een jaartje vrij. Omdat het kon. De wereld in. Ontdekken wie je bent en wat je nu echt wilt. Met een rugzak op door Afrika, gechoqueerd door hongerige kinderen en onrechtvaardige dictaturen. We leerden kijken en een mening hebben. Een mening die telde.</p><p class="MsoNormal" style="margin-top: 1em; margin-bottom: 1em; padding-top: 0px; padding-bottom: 0px; margin-right: 0px; margin-left: 0px; padding-right: 0px; padding-left: 0px; display: block; ">We maakten ons los van de wereld en hielden alleen onszelf over. We speelden met tijd en met alle mogelijkheden die ons gegund waren. <em>Eerst werken, dan genieten </em>gaat niet op voor onze generatie. We staan zelf centraal en hebben geleerd dat het goed komt. Geldgebrek kennen we niet. We kunnen altijd wat van onze ouders lenen als we krap zitten. Heel veel leuke dingen doen, dat is ons motto. Tot we er bij neer vallen.</p><p class="MsoNormal" style="margin-top: 1em; margin-bottom: 1em; padding-top: 0px; padding-bottom: 0px; margin-right: 0px; margin-left: 0px; padding-right: 0px; padding-left: 0px; display: block; ">Lees hier het hele <a href="http://www.zonza.nl/Glimp-pragmatische-generatie-2010.pdf">artikel</a>... </p></span>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-26950075203818071882010-05-13T23:11:00.001+02:002010-05-13T23:12:46.353+02:00Young innovation stories - deel I<object width="480" height="295"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/f-xjwPaUbRo&hl=nl_NL&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/f-xjwPaUbRo&hl=nl_NL&fs=1" width="480" height="295" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-4259394279136210462010-05-13T22:12:00.001+02:002010-05-13T23:14:42.495+02:00Young innovation stories - deel II<object style="background-image:url(http://i2.ytimg.com/vi/YxecHJ6HboU/hqdefault.jpg)" width="480" height="295"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/YxecHJ6HboU&hl=nl_NL&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/YxecHJ6HboU&hl=nl_NL&fs=1" width="480" height="295" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-18321493621709108702009-06-22T13:00:00.001+02:002009-06-22T13:00:57.820+02:00generatie Y thuis op de werkvloer<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 10px; white-space: pre; ">http://www.youtube.com/watch?v=-hbdVVOe2JQ</span>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-3444486946880836702009-06-06T11:42:00.003+02:002009-06-06T23:29:13.720+02:00iedereen wil zeSinds ik terug ben valt me op dat iedereen ineens meer interesse heeft in een thema waar ik al wat langer mee bezig was: twintigers. <div>Leuk! Eindelijk, meer aandacht voor mijn generatie. Meer aandacht voor jong talent, meer aandacht voor een groep startende arbeiders die haar weg maar moeizaam lijkt te vinden. </div><div>Zo ook op een bijeenkomst waar ik laatst was. Ik deed mee aan een generatiedialoog, die georganiseerd werd door een bureau dat zich inzet voor twintigers. De intentie was om 'ouderen' (boven de dertig) te laten praten met jongeren (onder de dertig). Zo zou er iets (anders?) ontstaan. De sessie had een naam met het woord Twitter (iets dat leek op dialoog in de twitterzone) erin en insinueerde dat we met z'n allen gingen twitteren. Nu ben ik zoiezo als geen voorstander van het meegaan met elke hype die er is, maar dat laat ik even achterwege voor nu. </div><div>Terug naar de workshop, twitteren dus. Een workshop van korte duur, van snelle rondes. Dat spreekt aan, ik geef toe. Alleen het gewenste effect bleef uit. </div><div>Het werd een workshop met weinig inhoud, veel structuur met vooral veel aanwijzingen door de workshopbegeleiders. Terwijl twitter juist een open community is. Waar iedereen mee kan praten, met iedereen contact kan zoeken vrij kan verbinden. Door de vele instructies en opdrachten werd het een workshop met weinig ruimte voor dialoog, terwijl dat juist de intentie was. Hmmmmm.</div><div>Mijn vermoeden is dat steeds meer mensen beginnen in te zien dat twintigers wel wat meer kunnen brengen dan alleen een frisse jonge honden blik. Dat hun omgang met media, markt en elkaar daadwerkelijk anders is en wellicht wat kan betekenen voor de rest van het bedrijfsleven. En ik ben blij. Wat iedereen wil ze (ons). En iedereen houdt zich er ineens mee bezig, twintigers. Eindelijk. </div><div>Wel ligt er een grote valkuil op de loer: na te gaan bootsen wat zij (wij) zo goed kunnen. Dat werkt niet. Er is namelijk een reden voor dat onze generatie twitteren heel makkelijk vind. Dat we snel met elkaar kunnen schakelen zonder uren te hoeven discussieren. Dat we goed naar elkaar kunnen luisteren zonder bij het eerste beste meningsverschil te denken dat onze idealen te grond in geboord worden. En dat vijftigers dat wellicht niet kunnen. </div><div>Als vijftiger vorm geven aan een 'twittersessie' wordt al gauw nep, gekopieerd en helaas ook weinig diepgaand. En komt de dialoog in plaats van wel, juist niet op gang. Omdat er zo hard geprobeerd wordt. Mijn tip aan de vijftigers (en alle anderen ook trouwens): blijf lekker jezelf, dat is goed genoeg. En mocht je in gesprek willen met twintigers, allochtonen of homseksuelen omdat je denkt dat er iets te halen is dat anders is, doe dat gewoon. Wie weet wat er ontstaat. </div><div><br /></div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-20113036796932923272009-06-04T11:29:00.000+02:002009-06-06T23:24:11.855+02:00wijze dalaiGeduld, ging het over. Precies op een dag dat mijn geduld op was. Op een dag dat ik met niet een maar twee verkeerde benen uit bed stapte. Dat mijn band lek was, de sleutels van de reservefiets kwijt waren, er iemand die met mijn lief mee zou rijden een kwartier te vroeg bij ons op de stoep stond en de ingang naar de Rai (fietsend) onvindbaar was. <div>Geduld. Het leren aanschouwen van je boosheid vanuit het hoekje van je geest. </div><div>Geduld. Het klaar staan voor lijdenschap omdat het nu eenmaal bij het leven hoort. </div><div>Geduld. Het kunnen zien dat de wereld groter is dan de stok waarmee je een klap krijgt. </div><div>Toen ik even zat en weer adem kon halen, drongen een aantal van zijn woorden tot me door. De dwaasheid van de ochtend (foolish, zou hij zeggen) raakte me. Waar gaat het over? </div><div>Mijn gedachten schoten naar een goede vriendin. Haar zusje heeft net een terminale diagnose gekregen. Mijn fietsproblemen vallen nu helemaal in het niets. Waar gaat het over? </div><div>Geduld. Een dwaze ochtend zakt snel weer weg met de beoefening ervan. Dan lijken de woorden van de lama wijs, zinvol, redelijk. </div><div>Maar wat de doen met geduld als je niet zeker weet of je naaste er vorig jaar nog wel zal zijn? </div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-82080696256543907062009-06-03T11:24:00.001+02:002009-06-06T23:30:01.111+02:00madridDe stad waar stiergevechten nog steeds on top of the agenda staan. Waar de keuken op een maandag avond tot 0200 uur open is. Waar verstedelijking onotkoombaar was. Waar de straten 'smiddags al naar gebakken ui ruiken. Waar zakenlui met slechts een agenda en een mobiel in hun hand over straat lopen. Waar goede warme lunch een paar euro kost, nog steeds. Waar de siesta heilig. <div>3 dagen lang hebben we er rondgelopen. Mijn zus en ik, Grieken in het Spaanse. De zon scheen op onze koppies, de warmte maakte ons loom. Wat voelden we ons thuis. Wat kunnen mediterrane wortels toch sterk zijn....</div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-36601930687005831872009-05-25T23:11:00.001+02:002009-05-25T23:11:21.067+02:00generatie y tip<a href="http://strawberryearth.com/">http://strawberryearth.com/</a>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-31370553683724379612009-05-25T09:31:00.002+02:002009-05-25T10:05:01.029+02:00opluchtingZaterdagavond naar het festival aan de werf. Op de bonnefooi naar een voorstelling door <a href="http://www.festivalaandewerf.nl/detail.php?id=21">jonge marokkaanse acrobaten</a> geweest. Een uur lang met ingehouden adem gekeken naar hun sprongen, hun zang, hun simpele creativiteit en hun oprechte blik. Ik wist het allang maar toch was het een opluchting. Om te zien wat een mooie dingen marokkanen kunnen maken....Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-89663560775818644122009-05-20T14:00:00.001+02:002009-05-21T14:49:57.221+02:00evenementenbureaus van de toekomstAl maanden kreeg ik uitnodigingen. En gister ging ik voor het eerst. Ergens op de Westerstraat, stond een groepje jonge vrouwen. De een in hakken, de ander in spijkerbroek. Hoewel het een paar minuten voor aanvang was, was de deur nog gesloten. Wachtend, in het zonnetje, stel ik mezelf voor. Op klokslag 8 komt de sleutelhoudster aangefietst. Boodschappentas van de Albert Heijn aan haar stuur, sleutel in de hand. Binnen een paar minuten staan we binnen. Routineus worden drankjes gemaakt (thee, spa en wijn). Er worden jassen opgehangen, tassen weggezet. Aan een lange houten tafel (eigendom van het bedrijf waar een van deze jonge vrouwen voor werkt) nemen we plaats, aan het hoofd onze gast, <a href="http://www.haareigenzaak.nl/PrimoSite/show.do?ctx=1339,17382,156845">Laura Dufour van het Stijlbureau</a>. <div>Dit initiatief is van drie van de jonge vrouwen die aanwezig zijn. Voor hun netwerk organiseren ze avonden waar ze ondernemende vrouwen voor uitnodigen, die iets willen vertellen over hun carierre. Dit schijnt de 7e bijeenkomst te zijn en ze zijn groeiende. </div><div>Er lijkt weinig voor nodig, de avond loopt ontspannen, bijna vanzelf. Hoewel er weinig structuur is krijgt onze gast maar weinig tijd om adem te halen. De vragen blijven komen en ze blijftze beantwoorden. </div><div>Tja, wat heb je ook nodig? Een leuke gast uit je netwerk, een lange tafel, een tas met drankjes en vrienden en bekenden die het ook leuk vinden om over hun carriere na te denken. Eingelijk best simpel. En de generatie Y doet het gewoon. Low key, intiem en praktisch.</div><div>Ik wens de evenementenbureaus van de toekomst veel succes.....</div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-58400586166319363002009-05-19T14:38:00.001+02:002009-05-19T14:39:30.353+02:00Generatie Y: onthyped<span class="Apple-style-span" style=" line-height: 19px; font-family:Arial;font-size:12px;"><h1 style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; line-height: normal; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 1.2em; margin-left: 0px; font-weight: normal; font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:21px;"><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: bold; line-height: 19px; font-size:12px;" >Jongeren volgen op werkvloer mediagedrag ouderen. Generatie Y werknemers - privé grootgebruikers van online social media - gebruiken deze op het werk niet méér dan hun oudere collega's. Zij zoeken juist naar persoonlijk contact en begeleiding..... meer op </span><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 19px; font-size:12px;" ><a href="http://www.logeion.nl/k/89/news/view/53468/140/Generatie-Y-onthyped.html">http://www.logeion.nl/k/89/news/view/53468/140/Generatie-Y-onthyped.html</a> </span><br /></h1></span>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-81897464590396940422009-05-19T13:34:00.003+02:002009-05-19T13:41:47.007+02:00generatie Y tip<a href="http://www.youtube.com/watch?v=ywU1-UsgWHs">blik op generatie Y en consumentengedrag</a>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-50923196059951158182009-05-19T13:10:00.004+02:002009-05-19T13:24:12.122+02:00twitterVol goede moed ben ik begonnen. Best leuk, de wereld vertellen over waar je mee bezig bent. Grappig ook, om te zien waar anderen mee bezig zijn. Dus ben ik lid geworden. gezocht naar vrienden en bekenden die er ook op zaten. Nu ben ik niet zo'n hele goede netwerker (de rest van mijn generatie schijnt dat wel te zijn, wederom volgens het laatste <a href="http://www.logeion.nl/k/89/news/view/53468/140/Generatie-Y-onthyped.html">onderzoek </a>dat naar kenmerken van mijn generatie is gedaan) dus heb zeker weten niet al mijn contacten orderlijk in een adresboek staan (de vraag is natuurlijk of het ordenen van je contacten iets zegt over of je een goede netwerker bent, maar dat bewaar ik voor een ander stukje). <div>Al zoekend naar medetwitters werd ik teleurgesteld. Weinig tot bijna geen. Wel krijg ik er steeds nieuwe onbekende vrienden bij. Zelfs mensen waar ik inhoudelijk (zeg werk, hobby of iets van deze orde) geen band mee heb zijn me gaan volgen (bijvoorbeeld michiel mulder gemeenteraadslid amsterdam). Best grappig maar of ik er waarde aan hecht? Nee. </div><div>Toch het liefst nog contact met mensen waar ik wel wat mee heb, dat is wat overzichtelijker. De wereld is namelijk al groot genoeg en in de brei van de onbekenden ga ik me alleen maar eenzamer voelen.....</div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-16971879998072065782009-05-18T15:10:00.004+02:002009-05-18T15:22:46.375+02:00jongetje van vijfMijn vriend is tegen de veertig. Hij heeft net zijn baan opgezegd omdat deze hem niet beviel en is om zich heen aan het kijken. Op zeer digitale wijze is hij zich ook her en der aan het aanmelden: LinkedIn, Twitter en Hyves. Lekker bezig dus.<br />Gister zaten we tijdens het uitzoeken van een film samen op zijn blackberry een recensie te lezen. Er zat een filmpje bij. Met mijn generatie Y vakkundigheid liet ik hem snel ff zien dat je je youtube ook via je mobiel kunt <a href="http://m.youtube.com/">bekijken</a>. Zijn ogen gingen ervan glinsteren. Zou dat echt kunnen? Vanaf hier (in de kroeg) op mijn schermpje gewoon een trailer van de film kijken (die dus over 5 minunten in de zaal van die kroeg begon) ???? En toen was ie even stil. Aan het denken, denk ik. Toen kwam het: kan het ook met twitter? Zijn grote ogen, zijn glimmende pupillen en de grijns in zijn ogen logen er niet om. Een jongetje van vijf. Heerlijk.<br />Sommigen worden bang van de technologische revolutie. Altijd en overal verbonden zijn. Nooit meer buiten hoeven te komen. Overal en altijd vindbaar zijn.<br />Ik werd er gister heel blij van. Waren we toch maar vaker een jongetje van vijf....Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-6320420548865643452009-05-12T17:26:00.003+02:002009-05-12T17:31:24.122+02:00doelenvandaag zei iemand tegen me: jij kunt ook niet gewoon spaans leren, jij moet dan ook meteen een examen halen. en het klopt. ik wilde graag spaans leren en goed. dus om het ook door te zetten had ik een doel nodig, net even wat hoger dan ik aankan. prima recept om lekker gemotiveerd te blijven. dus ben ik hard aan het studeren. en staat het bloggen weer even op een laag pitje. <div>vrijdag is het zover. dan ga ik het hopelijk halen. en vanaf vrijdag heb ik me ten doel gesteld weer wat vaker te bloggen. nog een doel erbij....</div><div>wat zou het leven toch zijn, zonder doelen ;) </div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-63908020266208168812009-05-11T17:35:00.000+02:002009-05-12T17:39:42.800+02:00wegeven in italie geweest. wat een feest. <div>wijn, pasta, zon en zonnerbrillen. </div><div>een waar genot voor oog, maag en smaakpupil. </div><div>een paar dagen terug kwam ik weer terug. </div><div>in de trein begon het te hagelen en mijn aansluiting was toch wat laat. </div><div>maar door de regen kwam toch de zon weer. </div><div>en de eendjes zwommen rond met hun kleintjes achter zich aan. </div><div>het mei en toch nog lente. wat een feest. </div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-45572813000236023512009-04-27T16:02:00.004+02:002009-04-27T16:25:33.056+02:00twintigersEr komt veel langs over marketing en presentatie, als je stappen zet in een productiewereld. En er is veel theorie, natuurlijk, over hoe je dit moet doen. De meeste methodieken die je aangereikt krijgt en, eerlijk is eerlijk, die ik zelf ook aangereikt heb, gaat het om het zo concreet en duidelijk mogelijk wat je aan het doen bent, hoe je het aan doen bent, voor wie het bestemd is en wat het eindpunt moet zijn. <div>Nogal wat structuur dus. </div><div>In mijn gesprekken met anderen vertel ik over HET boek wat we aan het shrijven zijn: twint|tigers. </div><div>Het boek gaat over dolende twintigers, hun levensvragen en hun reflecties. </div><div>Het is bedoeld voor andere twintigers. Het doelt op herkenning en opluchting. Het doelt op het vertellen van mijn verhaal, ons verhaal. Dat is alles. Meer niet en ook niet minder. </div><div>Vaak wordt ik bevraagd. Over hoe dan, wat dan, waarom dan. </div><div>Aan de reactie van anderen merk ik dat ik het het niet goed genoeg kan vertellen. Misschien ook wel omdat ik het niet goed weet. Het ging gewoon zo, eigenlijk heel praktisch: mensen vonden mijn weblog leuk en mijn verhalen in trainingen. Ik zag dat ze sterker werden, toen ze luisterden naar elkaars verhalen. Dat ze opgelucht keken als ik wel eens vertelde dat ze niet de enige waren die zich zo 'los' voelden. Toen zeiden een paar mensen: waarom zet je het niet op papier? Toen zei mijn Ex, goh, daar ben ik ook mee bezig. Toen zeiden we leuk, laten we het samen doen. Nu blijkt dat we het kunnen. We hopen dat een uitgever dat ook vind. En misschien wat later ook een hele hoop twintigers. </div><div>Dat zijn de enige redenen. Meer heb ik niet. Diper en verder dan dat gaat het gewoon niet. </div><div>Goh, zou ik twintiger zijn??? </div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-10122791198658585792009-04-22T12:58:00.005+02:002009-04-22T13:51:27.053+02:00UGister was ik in gesprek over het boek, twintigers. Doordat ik het een beetje moest verkopen, presenteren, vertelde ik over de zin van het boek. Ik legde uit dat onze generatie, de twintigers, vanuit jeugdigheid en frisheid veel kunnen betekenen voor andere generaties. In het bedrijfsleven, het dagelijks leven, het maatschappelijk leven. En dat,doordat we af en toe een beetje van god los zijn (internetvolle en kerklozen kinderen die we zijn) we ons niet te veel aan zaken hoeven te verbinden om iets voor elkaar te krijgen.<br /><br />Noodsein!!! In mijn hersenen gaat een rood lampje branden, er rinkelt een alarmbel af. Jeugdigheid, frisheid.... Ik val stil.<br />En moet denken aan de postbode die ik heel even daarvoor de weg heb gevraagd. En die mij vriendelijk aansprak met u: "als <strong>u </strong>de eerste naar links gaat....".<br />En aan die meid dit gister dat kastje kwam halen wat ik op marktplaats had gezet. "Wat woont <strong>u</strong> hier leuk...!"<br />En aan een van mijn vriendinnen, die toen ik haar weerzag na een tijdje reizen, wist uit te spreken: "goh, je kunt wel zien dat je gereisd hebt, je ziet er ouder uit..."<br />En aan mijn lief die laatst een (weliswaar lief, maar toch) grapje maakte over mijn rimpels.<br />Toen ik aan mijn gesprekspartner bekende wat er aan de hand was, schoot hij te hulp. "Je bent toch hou oud je je voelt?"<br />Tja...<br />Vrouwen schijnen te pieken rond hun dertigste. Op carrieregebied (net voor of na de kinderen), op emotioneel gebied (hormonen die zich dan eindelijk voor een tiental jaren stabiliseren) en op seksueel gebied.<br /><br />Volgende maand is het zover. Dan ga ik mijn laaste jaar als twintiger in, voordat ik dertiger wordt. '<br />Ben ik aan het pieken of moet het nog komen? Ik weet het niet.<br />Naar, dat je weet wat een piek was, pas als je hele curve hebt gehad.<br />Ik weet wel het volgende: ondanks mijn rimpels en de U die ik her en der naar mijn hoofd gesmeten krijg, voel ik me nog steeds fris en fruitig..... en dat ga ik het hele komende jaar (én het jaar erop) ook lekker zo houden... Ik hoop dat mijn gesprekspartner gelijk had....Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-24134628917487582362009-04-16T14:50:00.006+02:002009-04-16T15:05:46.851+02:00amsterdamse yuppenVan Rio naar Amsterdam. Wat een cultuurschok. <div><br /></div><div>In Rio geven ze elkaar te eten, ook als ze zelf niks hebben. </div><div>Ze drinken bier, ook als ze het niet kunnen betalen.</div><div>Ze lachen naar je, ook als ze geen tanden hebben. </div><div><br /></div><div>In Amsterdam snijden ze je af op de fiets. </div><div>Smijten ze de daghap op je tafel.</div><div>En kijken ze je raar aan als je glimlacht naar iemanddie je niet kent. </div><div><br /></div><div>Gister viel ik met mijn fiets, op straat. In Amsterdam. In een net vernieuwde wijk, vol met hippe appartementen. Waar yupperige, jonge Amsterdammers wonen. Geen goede plek om te vallen dus. </div><div>Best hard viel ik, zowel de tegenligger (ook fietser) als ik schrokken nogal van onze onbedoelde frontale collisie. Ik bleef daarom even zitten op de grond, om te voelen of alles er nog wel aanzat. <br /></div><div>En binnen die paar seconden gingen maar liefst 5 deuren open. Daar renden ongeruste Amsterdamse yuppen uit, vragend of ze konden helpen of een ambulance moesten bellen. </div><div>Ik ben maar snel weer rechtop gaan zitten. Om te voorkomen dat er nog meer ongeruste yuppen naar buiten zouden sprinten. En heb me voorgenomen niet te vergeten een open blik te bewaren. Want zelfs in een stad als Amsterdam kun je verrast worden.....</div><div><br /></div><div><br /></div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-26782573162152754932009-04-15T15:36:00.002+02:002009-04-15T16:49:24.838+02:00wat ik ben<span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">Laatst heb ik me aangemeld bij een netwerk voor ondernemers, in Amsterdam. Gewoon, om eens een andere plek te hebben om te werken dan thuis. En om interessante mensen te ontmoeten die min of meer hetzelfde als ik aan het doen zijn. En om werk te krijgen of te geven. Al die dingen die bij een netwerk horen. Leuk! </span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">Totdat ik in de knoop kwam. Want bij mijn profiel moest ik iets invullen wat ik niet zomaar paraat had. Mijn rol (in dit geval gewoon een leukere naam voor functie of beroep) invullen wat ik deed. Nou heb ik tijdens allerlei cursussen in een ver verleden zelf geleerd maar ook aan anderen geleerd (wat een geleerdheid toch...) dat je hier kort en duidelijk in moet zijn, SMART, AIDA, je eigen merk, of zelfs iets met een lift in elkaar moet knutselen. </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial; font-size: 13px;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">Uhm. Ja. Zo'n twee jaar geleden lukte het prima. Met 1 baan en 1 hobby kun je best makkelijk bondig blijven. Maar wat te doen op het moment dat je besloten hebt je leven in of op te vullen met van alles en nog wat zolang het maar aan het criterium ik moet het leuk vinden om te doen voldoet? Daar af en toe per toeval geld mee verdient en dan ook nog eens blijkt dat het veel (heel veel) meer dingen zijn dan wat je gestudeerd hebt, je intellectueel uitdaagt en bij je drijfveren past? Gewoon omdat je ook schrijven, interviewen, lezen, spaans leren, sap maken, training geven, congressen bedenken, massages geven, coachen, koken, kopen en verkopen, meubileren, onderhandelen, anderen helpen etcetcetc leuk vindt. </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial; font-size: 13px;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">Ik heb het mezelf makkelijk gemaakt. En onder het kopje 'rol' ondernemer gezet. Hoewel ik me bewust ben dat het niet de lading dekt.* Maar nadenken over welk label dan wel bij me zou passen valt nou net niet binnen de categorie 'leuk om te doen'. </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial; font-size: 13px;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">* Zie hier een aantal referenties:</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">Ondernemer volgens <span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia; font-size: 16px; font-weight: normal; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial; "><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold; ">van Dale</span>:</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial; "> i</span></span><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial; ">emand die een bedrijf voor eigen rekening uitoefent</span></span></span></span></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">Ondernemers volgens wikipedia</span>: </span></span><span class="Apple-style-span" style="line-height: 19px; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">een persoon die als doel heeft zich een </span></span><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Inkomen" title="Inkomen" style="text-decoration: none; color: rgb(0, 43, 184); background-image: none; background-repeat: initial; background-attachment: initial; -webkit-background-clip: initial; -webkit-background-origin: initial; background-color: initial; background-position: initial initial; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">inkomen</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"> te verschaffen door met een bepaalde combinatie van </span></span><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Arbeid_(economie)" title="Arbeid (economie)" style="text-decoration: none; color: rgb(0, 43, 184); background-image: none; background-repeat: initial; background-attachment: initial; -webkit-background-clip: initial; -webkit-background-origin: initial; background-color: initial; background-position: initial initial; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">arbeid</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">, </span></span><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Kapitaal_(economie)" title="Kapitaal (economie)" style="text-decoration: none; color: rgb(0, 43, 184); background-image: none; background-repeat: initial; background-attachment: initial; -webkit-background-clip: initial; -webkit-background-origin: initial; background-color: initial; background-position: initial initial; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">kapitaal</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"> en kennis een </span></span><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bedrijf" title="Bedrijf" style="text-decoration: none; color: rgb(0, 43, 184); background-image: none; background-repeat: initial; background-attachment: initial; -webkit-background-clip: initial; -webkit-background-origin: initial; background-color: initial; background-position: initial initial; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">bedrijf</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"> te leiden of in stand te houden</span></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 19px; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">Ondernemer volgens de wet: </span>iemand die een </span></span><span class="Apple-style-span" style="line-height: normal; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">duurzame organisatie van kapitaal en arbeid die door deelname aan het economisch verkeer beoogt winst te behalen</span></span></span></span></div><div><br /></div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-46530295717464489212009-03-31T00:27:00.001+02:002009-04-03T01:16:47.888+02:00drukDruk. Een staat van zijn die ik goed beheerste, net zoals meer twintigers om mij heen. Logisch. Aangezien ik er vaker wel dan niet in verkeerde. <div>Bellen en mailen tegelijk. Bellen en rijden tegelijk. Een zakelijk gesprek afhandelen en een smsje sturen: tegelijk. Ik wist altijd precies hoeveel tijd er nodig was om tussen werk en mijn te eten arriverende bezoek een bijzondere maaltijd aan te schaffen en op tafel te zetten. Hoeveel tijd ik nodig had om nog voor de bioscoopvoorstelling van 21.15 nog te kunnen eten en een snelle maar nog wel voldoende calorieverbrandende sportschoolsessie te houden. Mijn gemiddelde dag. Heerlijk!<div><div>En toen ging ik op reis. 5 maanden zonder eisen, bepalingen, voorwaarden en verwachtingen. Met mijn spirituele, vooraf bepaalde voornemens onder de arm: </div><div><br /></div><div style="text-align: center; ">a. leven in het moment</div><div style="text-align: center; ">b. op zoek naar vrijheid en nieuwheid </div><div style="text-align: center; ">c. blijven of gaan op basis van verlangen</div><div><br /></div><div>Langzaam, je raadt het al (of hebt mijn weblog goed in de gaten gehouden), ben ik ontwend, afgekickt.... </div><div><br /></div><div>Nu ben ik terug. In mijn oude wereld. Met een nieuw, nog wat onwennig ritme. <br /></div><div>Dag in dag uit span ik me in om het oude vertrouwde en het nieuwe geleerde te combineren. Om zonder agenda te leven in een wereld die minimaal 3 en maximaal 64 weken vooruit is gepland ( privé en zakelijk). Om te genieten van het moment, terwijl de telefoon aan het rinkelen is. Om uit te zoeken welke voorstelling leuker is, terwijl de kaartjes uitverkocht raken. </div><div>Ik heb het er maar druk mee...</div></div></div>Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-32359675503049236552009-03-30T11:29:00.004+02:002009-03-30T12:14:02.624+02:00recessieZelfs tijdens het reizen was er geen ontkomen aan. Hoe ik ook mijn best heb gedaan om alles rond de verslechterende economie te vermijden, toch heb ik het mogen aanhoren.<br />Hoe de banken in aan het storten waren. Hoe de overheid keer op keer moest ingrijpen. Hoe het kapitalisme ons in de steek aan het laten was. Hoe grote aantallen mensen ontslagen werden. Hoe je niet meer aan de bak kon komen. Hoe bang ik wel niet zou moeten zijn als kleine zelfstandige om terug te keren in een dalende economie.<br />Een beetje afwachtend kwam ik terug, nieuwsgierig naar wat ik zou aantreffen in de wereld die ik achter mij had gelaten.<br />In de buurtkroeg speelde een bandje. In mijn favoriete restaurantje moesten we gewoon weer reserveren omdat het zo druk was. De onderburen hadden net dat (inmiddels tweede) nieuwe huis gekocht. Oud collega's waren ook voor zichzelf begonnen. Vriendinnen zetten hapjes met dadels en prosecco neer als ik over de vloer kwam en bij de sportschool is nog steeds een wachtlijst.<br />Weinig veranderd. Gelukkig maar, want het is fijn om na lange tijd weer te mogen nestelen tussen wat oude vertrouwde takjes.<br />Weing veranderd. Ook wel jammer eigenlijk. Want er is wel degelijk iets veranderd in onze wereld. En daar zullen we wel degelijk ooit de prijs voor moeten betalen.<br />Is het niet zo dat we het toch anders moeten gaan doen om ooit anders te worden?Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-38915369616596493782009-03-28T11:04:00.001+01:002009-03-30T11:29:16.019+02:00ploeterenWat heb je nodig om weer terug te komen in een systeem wat verder is gegaan zonder jou?<br />Als ik heel eerlijk ben, weet ik het niet zo goed. Al ruim twee weken duurt mijn zoektocht en eruit ben ik zeker nog niet. Ik voel me nog steeds een reiziger, maar het verste reisje wat ik maak is met de NS naar Meppel. Ik sta nog op zomerstand en toch loop ik maar met handschoenen aan omdat mijn vingers er zowat afvriezen. Ik sta op om 09.00 uur en voel alsof het 06.00 uur is. Ik zweef, daar waar anderen om mij heen aan het rennen, werken, organiseren, plannen zijn.<br />Natuurlijk zijn er voldoende 'ontlastende' factoren, die uitleg geven voor mijn op hol geslagen staat van zijn. Het weer wat zo anders is, de dozen met spullen die ik nog steeds niet helemaal uitgepakt heb, Zeeburg, waar ik nog niet aan gewend ben en mijn stadje Utrecht wat ik heel erg mis, een antibioticakuur die zwaarder uitpakte dan verwacht....<br />Maar toch. Wat is er aan de hand? Wat maakt dat ik, die altijd en overal wel weer kan aarden, mijn voeten maar niet op de grond krijg?<br />Is het systeem Nederland dusdanig veranderd in die 5 maanden afwezigheid of ben ik het, die zoveel anders is geworden? En waar zit mijn aansluiting ook alweer, mijn verbinding?<br />De analyticus in mij blijft aan de slag, zoekend naar oorzaak en uitleg van de situatie. Maar soms, en misschien wel vaker, en misschien eigenlijk wel altijd, is er geen oorzaak aan te duiden. En zijn de dingen gewoon zoals ze zijn. En moet je gewoon maar even rondploeteren om weer je eigen weggetje te vinden.<br />Ploeteren: waden in modder of vuil; zwoegen.<br />Ik hou niet van ploeteren. En al helemaal niet in de modder....Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-63447413596812177372009-03-18T10:10:00.000+01:002009-03-18T10:12:02.294+01:00kloppend hartMijn hart klopt harder als ik aan 'thuis' denk. Wat is het, waar is het? Zo lang op afstand...Hoe zal het zijn om terug te komen in een wereld die gewoon verder is gegaan? Om weer in een vast patroon te stappen? Om geen reiziger meer te zijn? Mijn hart klopt harder als ik denk aan vertrek. Wat zal ik het missen: dag in dag uit kunnen besluiten waar ik naartoe wil, wat ik wil doen, wil laten en wil zijn. Nieuwe prikkels, mensen en gevoelens. Bijzondere plekken, vernieuwende impulsen. Zeeen van tijd. Reflectieve, lege, volle, angstige of vrije momenten. Mijn laatse bestemming heb ik als de meest levendige, indrukwekkende, bij mij passsende ervaren. Wat zal ik het missen: de gekoelde kokosnoten die in drie hakbewegingen voor je open worden geslagen. De spierwitte stranden, licht gekoeld door omringende palmen. De in hangmatten schommelend ondernomen boottochten op het donkere, mysterieuze water van de Amazone. De kleurrijke Brazilianen, afstammelingen en mistozos van vrijwel elk volk op onze aardbol. De trommelende handen, zingende monden en rap stappende voeten van de samba. Meer dan voldoende zal ik achterlaten, zonder het ook maar even te missen: de continue zoektocht naar bijzondere plekken, intrigerende bestemmingen. De terugkerende integratie met mensen die op mijn pad kwamen. De oppervlakkige gesprekken. De aandacht voor voedsel, wat wel of niet zou zorgdragen voor diaree of eindeloze kotspartijen. Keer op keer mijn plekje moeten vinden in een (weer!!!) nieuwe context. Het constante gebrek aan het bijzijn van iedereen die ik zo liefheb. Aan vertrouwdheid, wederkerigheid, een vanzelfsprekend gesprek. Mijn hart gaat harder kloppen. Eindelijk. Ik ga weer onder 'mijn' mensen zijn.Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36138297.post-3601898886370183282009-02-18T10:13:00.000+01:002009-03-18T10:13:40.631+01:00quente (heet in het portugees)We komen samen, eindelijk, aan in Salvador. Na een paar dagen tussen de palmen, kreeften en mangroves op een onbereikbaar en zeer bezienswaardig eiland, zijn we weer terug in de stad…<br />Pelourinho, in het verleden slavenmartelpost en in het heden hart van de afrobraziliaanse sambabands, maakt zich klaar. Hoewel Carnaval al is begonnen, wordt er nog een hoedje op iemands hoofd genaaid, een kraampje gepoetst en een bord geschreven met dikke blauwe stift: Capirinha: Rs 5,-.<br />’s Avonds wandelen we mee met de stoet, ons eerste blokko. Olodum bestaat uit zo’n 150 trommelaars (waarvan 3 vrouwen) en 5 zangers (waarvan 1 vrouw). Niet meer, niet minder. Met duizenden lopen we achter ze, voor ze, naast ze. We stappen voorts in de ritme van samba. Het ruikt naar zweet, huid en bier. Wiegend met hun heupen lopen ze (wij nog lang niet, toeristen die we zijn) routineus het parcours af. Het regent. Niemand trekt zich het aan. Handen gaan omhoog en verwelkomen zwaaiend de verkoelende druppels. Een touwbewaker (binnen het touw lopen de betalers; herkenbaar aan een t-shirt dat als entreekaartje fungeert, buiten het touw de ‘meelopers’ en wie in of uit gaat wordt bepaald door een touwbewaker) smeekt me om een slok bier. Hij is al 5 uur aan het lopen. Naast mij hurkt een meisje en plast op straat, midden tussen de stoet. Vanaf de kar worden gadgets naar de mensenmassa gegooid, handen grijpen in het wild om de goederen te vangen. In de vrouwen wc’s van de kar mag je als betaler plassen. Er wordt geduwd, gevochten en gesnoven.<br />Overal glinsterende blote buiken, eindeloos dansende voeten, non stop zingende monden, trommelende stokken. Verkopers met piepschuim koelers willen hun bier kwijt. Gelada, gelada. Carnaval hier is alles behalve gelada. Onvermijdelijk. Onvergetelijk. Quente….Irohttp://www.blogger.com/profile/10921545570281411263noreply@blogger.com