isolement

Basisangst voor de mens: isolement. Alleen blijven, er niet bij horen. Ik vermoed dat we een heel groot deel van ons leven bezig zijn met deze angst te vermijden. Onze relatie, baan, die ene leesauto, dat appartement in de binnenstad, die verre vakantie, de vriendenkring,de vermijding van conflict met ouders. Erbij horen is een dusdanig verlangen, dat we alles in het werk stellen om te voorkomen dat we er NIET bij horen.
Met mijn verlof bekruipt dat gevoel me af en toe. Gek, ik ga toch hele leuke dingen doen? Een avontuur, eindelijk, ik vond al dat ik te lang niet op 'avontuur' was geweest. En dan ook nog eens in mijn vaderland, waar de zon schijnt, de mensen het rustig aan doen (behalve in de politiek dan), en mijn familie zo dicht bij me is.Gek, ik heb er toch heel veel zin in?
Dat heb ik ook. Alleen vind ik mijn vrienden en collegas blijkbaar ook erg leuk. Want elke keer als er iets wordt ondernomen tussen september en november schiet er een (emotionele) pijnscheut door me heen. Ik ben er dan niet...
Gister dacht ik er nog eens over na. Mijn eerste conclusie was dat mijn leergierigheid me wederom in de weg zat. Niets willen missen, alles gezien willen hebben en het daarom moeilijk vinden om een keus te maken voor langdurige afwezigheid. En toen keek ik nog eens in spiegel. Geen leergierigheid te bekennen. Wel het intense gevoel om erbij te willen zijn, mee te maken wat zij allemaal meemaken, beleven wat zij beleven. Bang zijn om vergeten te worden. Erbij willen blijven horen.
Gelukkig drong het tot me door dat dit vanaf 10 november ook weer zou kunnen...