talent in de knoop

Talenten. Sommige heb je, sommige ontdek je gaandeweg. Erg leuk en vruchtbaar proces. Maar soms ook wel verwarrend. Want sommige talenten raken met elkaar in de war, of werken elkaar tegen...
Een voorbeeld:
We hebben talent 1: Multitasken. Hij is ouder, loopt al een tijdje mee, is door de wol geverfd. Weet waar en wanneer hij gewenst is, duikt niet op wanneer ik m vooral níet nodig heb en voelt zich daarmee ook de koning van het stel (talenten, wel te verstaan).
En we hebben talent 2: Genieten. Hij is een nieuwkomertje. Hij weet nog niet goed waar en wanneer hij zich moet profileren, krijgt er veel weerstand van de oude garde en moet nog wat lef ontwikkelen. Hij duikt soms op juíst wanneer hij niet zo handig is en op de momenten dat ik hem het hardst nodig heb, is ie nergens te bekennen. Nog even trainen, met name in timing, dus.
Laatst toen ik over het landgoed op de Baak liep gebeurde het dus weer. Ik liep heerlijk tussen de bomen, eenden, mensen naar mijn gebouw. En toen dook Genieten ineens op, precies op het goede moment!
En toen, terwijl ik liep, zonder dat ik het goed en wel door had, glipte mijn hand in mijn tas. Hij greep, langzaam maar zeker, naar mijn geliefde blackberry en opende mijn mailbox. Voor ik het goed en wel doorhad was ik mijn e-mail aan het lezen en al lopend, tussen die bomen, eenden, en een paar glinsters zon, vond ik mezelf bezig aan het typen van een antwoord. En nog een antwoord, en nog een. Tijdens mijn gehele wandeltocht heb ik het gepresteerd om 4 e-mails te beantwoorden. Pas toen ik aankwam realiseerde ik me wat er aan de gang was: mijn oude talent, Multitasken, had soepel én effectief, de nieuweling, Genieten, de kop ingedrukt. Zo makkelijk, dat oude, vertrouwde gedrag: het duikt op en je hebt het niet eens door, bah!

Ik ben maar even stil gaan staan en heb de nieuweling bij de hand gepakt. Getroost en uitgelegd dat mensen vaker zo omgaan met verandering, want verandering vinden ze vaker eng... En dat het geduld nodig heeft om als nieuweling zijn plek te vinden. Dat het feit dat hij niet in één keer geaccepteerd wordt niet wil zeggen dat hij het verkeerd doet. Dat juíst ouwelingen, troonhouders, heersers altijd even moeten wennen aan verandering. En dat ie even moet doorbijten. Korte pijn, lang geluk.

Hij lachte. Zei toe het te blijven proberen. Gelukkig maar...

talent in verpesten

En voor het geval dat jullie gingen denken dat mijn leven slechts rozengeur en vrolijk reizen is: de NS is er perfect toe in staat om, juist daar waar dreigt heel erg gelukkg te worden als OV reiziger, je dit geluk in een snelle, pijnlijke, slag van je te ontnemen.
Een greep uit mijn avond:
- verwachte aankomst te Utrecht: 19.35
- werkelijke aankomst: 20.15
- mededelingen door de speakers elke keer dat we in een weiland stilstonden tussen Utrecht en Leiden: niet te verstaan
- aansluiting tussen bussen en treinen in leiden na kantooruren: nét niet mogelijk gemaakt

Damn. Hoe goed kan je zijn in alles wat er in twee maanden tijd is opgebouwd in een klap te vergooien. Ook dat is talent, wat mij betreft.

(Ja, en tuurlijk doe ik hier ook wat in. Ja een ook: je kunt beter kijken naar wat wél is dan wat niet is. Ja, loslaten want hier heb ik écht geen invloed op. jajajajajajajajajajajajajaj... maar ik wilde het gewoon even kwijt!)

onder de mensen

(Ja, het gaat weer over het OV). In de trein, in de bus op het station, lopend naar het station. Overal zijn mensen. Ik ben steeds meer en steeds vaker 'onder de mensen'. Niet dat ik ze miste in mijn werk (na een aantal dagen training wil best even onder kunnen duiken) of in mijn prive leventje. Juist niet. Maar dit , dit zijn nieuwe mensen. En de mensenlover in mij, die het liefst andere mensen aan het observeren is, is volop aan het smullen. Heerlijk, veel en vaak kunnen kijken naar andere mensen. Observeren wat ze doen, wat ze aan hebben, hoe ze praten, wat ze zeggen.
Zou ik hier dagelijks mee bezig kunnen zijn? Zoals bijvoorbeeld debuterend spunker Wiegertje Postma in Vijf Strippen? Ja, ik denk het wel. En dat is waarom ik mijn werk zo heerlijk vind. Niet alleen vragen deelnemers gericht om mijn feedback en verdien ik er ook gewoon nog geld mee, maar ik mag er ook nog iets betekenen in hun ontwikkeling. En dat terwijl ik onder de mensen mag zijn. Ik denk dat ik best gelukkig ben....

gelukkige ov reiziger

Een maand verder. Maar ik blijf erbij. Ov ov en nogmaals ov. Sinds ik de gelukkige niet-bezitter van een auto ben geworden, lijkt het alsof ik meer tijd over heb. Een gesprek met een klant voorbereiden in de trein ipv dat ik dat al eerder moet hebben gedaan. Een boek, of doordeweeks de krant lezen ? Wat een immense luxe. Ik was op zoek naar een rust in mijn mutlitaskende leventje en via het ov heb ik die gevonden. NS, Connexxion, GVU (ik woon immers in Utrecht): BEDANKT!!
Owja, wil je hier ook van meegenieten? Er is maar 1 klein talentje voor nodig: 'loslaten': je kunnen overgeven aan het feit dat iemand ander controle heeft over hoe laat je op je eindbestemming komt. En hoe dat lukt?!? Ja, daar heb ik een nieuwe post voor nodig!