Botte Eerlijkheid

Nuance?
Water bij de wijn. Grijs gebied. Net niet. Tussen wal en schip. Polder. Heb er niks mee. Iets uit je hart vertellen kent geen nuance. En is daarmee echter, mooier en raker. Vind ik.
Maar ongenuanceerde tekst is niet altijd leuk om te horen. Daarom zoek ik zelf toch de nuance op als ik bang ben dat anderen wat ik te zeggen heb niet zullen waarderen. En bang ben dat ze me niet aardig zullen vinden. Wat ik toch wel erg belangrijk vind, hoe graag ik dat ook wat minder belangrijk zou vinden. Ik maak dan een grapje, of draai er even lekker omheen. Want graag wil ik wel aardig gevonden worden. Als het even kan.
Waarom eigenlijk? Welke Grote Uitvinder (lees: wij, de maatschappij) heeft ooit bedacht dat 'genuanceerd zijn' positieve waarde heeft? Als resultaat daarvan zijn we nu massaal op onze tenen getrapt als we niet met een genuanceerde handschoen behandeld worden. Wat als alles anders was gelopen? Als de Grote Uitvinder in plaats van de Nuance juist de Botte Eerlijkheid zou hebben uitgevonden? En daar de Meest Waardevolle Norm van had gemaakt? Zou het leven dan niet een stuk makkelijker zijn?
(Maar dan wel écht, want vaak genoeg hoor ik mezelf en anderen tegen elkaar zeggen dat we eerlijk zijn érg belangrijk vinden en tegelijkertijd sturen we in grote getalen té eerlijke mensen naar sensitiviteitscursussen om zich "te leren inleven in de gevoelens van anderen". Gelukkig verdienen zowel de Baak als ik hier een groot deel van ons geld mee, dus zo erg vind ik het niet, maar tóch...)

Té talentvolle vrouw

De jonge talentvolle vrouw. Ze kan tegenwoordig alles. Voelt alles, weet alles, onthoudt alles. Ze is harder geworden en gaan staan voor haar zaak. Ze leert onderhandelen en verdient steeds vaker evenveel en soms zelfs meer dan haar partner(s). De jonge vrouw pakt gewoon wat ze wil, op alle mogelijke fronten. En kiest ook vaker voor een 'zwakkere man' , als ik Jean-Pierre van de Ven* mag geloven. Én, groot voordeel, ze kan multitasken**, dus het lukt haar allemaal ook nog eens.
Arme jonge man. Vrouwen hebben al langer de touwtjes in handen, alleen was het 'vroeger' wat subtieler. De touwtjes zijn vervangen door een zweep, en niet zo'n kleine ook. Voorbeelden ten overvloed tussen mijn eigen vrienden. Vrouwen die hard gaan voor cariérre, vliegend door het leven gaan, weten wat ze willen. En mannen die het op een andere tour gooien. Die niet zo veel haast hebben, minder drammen, stil staan bij zich zelf. De talentvolle vrouw kijkt over hun schouder mee, geeft advies, wil helpen, wil controle uitoefen, want ze weet erg goed hoe ze het wil. Maar of de man daar klaar voor is? "Nee, jij weet er niks van." "Nee, dat gaat tegen mijn principes in." "Nee, je denkt alleen maar in bedreigingen, niet in kansen." "Nee, je snapt het niet, eerst moet ik nog............!" Weerstand, hoezo?
Er valt nog terrein te winnen voor de jonge vrouw, denk ik. Of juist terrein te verliezen? Want, álles zelf kunnen is misschien toch niet zo heel erg leuk.

Checklist te leren dingen voor jonge talentvolle vrouw:
- mezelf laten aanvullen
- hulp kunnen ontvangen
- niet altijd alles perfect hoeven doen
- niet altijd alles onder controle hoeven hebben

Okeee, okee, mij lukt het ook niet altijd even goed, ik geef het toe. Maar waar ik wel achter kom is dat het best relaxed kan zijn. En leuk. En liefdevol.
Voor beide partijen...

* co-auteur boek Ruzie met je vrouw en oud columnist van de Volkskrant
** zie onder post over multitasken

Individualistisch

Doordat er weer verkiezingen komen, is wederom de Strijd der Mensen die het het Beste Weten gestart. Op welke partij ga je stemmen, vroeg een collega me laatst. Op welke partij?
Ik heb niks met partijen. Het zijn groepen mensen die op een congres met elkaar bepalen wat wel en wat niet moet gebeuren in de maatschappij. Via 'democratische' systemen keuren ze plannen goed of af. Resultaat is een gedragen, besproken, overwogen concensus. En iedereen kan zich ergens wel in vinden. Ik als stemmer vast ook wel.
Maar over wat er daadwerkelijk gaat gebeuren na de verkiezingen, zegt dat mij persoonlijk helemaal niets. Ik geloof namelijk meer in het individu dan in een groep politieke figuren die via polderen met elkaar hebben besloten de wereld te veranderen. In de concessie van hun beslissingen ligt namelijk het fundament van de onzekerheid van hun succes. Vind ik.
Ik wil best een stemwijzer invullen. Het helpt mij onderzoeken wat ik van dingen vind, waar ik het wel en waar niet mee eens ben. Maar of het een garantie is voor resultaat? Dat vraag ik me af... Stemmen op een individu waarin ik geloof (om welke reden dan ook) geeft me het gevoel dat ik qua resultaat op een betere weg ben.
Want ik ben nu eenmaal pragmatisch en ook redelijk institutieloos. Ik heb geen behoefte aan gezamenlijke idealen, in een kader gepropte ideeen. Ik ben opgegroeid, net als veel anderen van mijn leeftijd, met kreten zoals: "als je zelf maar gelukkig bent" en "doe wat jíj wilt in het leven, dat is het meest belangrijke". Mijn ouders moesten zich vrijvechten, ik kreeg de vrijheid in mijn schoot gedumpt. En werd daarmee als individu er verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes.
Dus vind ik het ook lastig om me te identificeren met een politieke partij, net zoals met een kerk, een set regels, procedures etc. Nieuw, Individualistisch, Pragmatisch idealisme?
Ja, en proud of it ook. Dan gebeurt er misschien eens een keer wat... :)

Tijd voor geluk...

Geluk zit in kleine dingen, dat heb ik als kind al geleerd. En dat Geluk een moment is. Een moment dat je even bekruipt daar waar je er niet mee bezig was.
Ik vraag me af wat geluk eigenlijk betekent voor mensen van mijn generatie. Ik observeer ons weleens. In de trein, auto, in de trainingen die ik geef op de Baak. In de kroeg, supermarkt, videotheek, sportschool, museum, bioscoop, op vakantie. Op al die plekken waar we allemaal altijd zijn. En waar we altijd bezig zijn met van alles en nog wat: aan het doen. Alles achter elkaar of juist vaak ook tegelijk en alles heel snel, vaak en goed. Meer, nog meer, beter, álles het liefst. En dan vraag ik me weleens af of dingen nog tot ons doordringen. Of dat we zo bezig zijn met alles te bereiken wat we willen of misschien: alles te doen wat op ons afkomt. Want of we het allemaal wíllen, daar ben ik niet zo zeker van.
Geluk? Waar dan?
Ik ben 26. Ik heb een appartement gekocht in een maand tijd. Een hypotheek afgesloten. Al het andere gedaan wat erbij hoort. Vrijwel eigenhandig. Ik ben er wel blij mee. Het is mooi én het is gelukt. Maar pas echt gelukkig voelde ik me vorige week: ik stond in de badkamer van mijn nieuwste bezit. En ik bedacht me ineens dat ik mijn wasrek (wat nu altijd midden in mijn studio staat) voortaan misschien net in mijn badkamer zou passen. En ineens voelde ik me intens Gelukkig. Zomaar, ineens, zo simpel. Niet in de zin van materialisme. Ook niet in de zin van praktisch gemak. Maar gewoon: omdat dat stomme wasrek niet meer midden in mijn kamer zou staan. Ik ben even blijven staan en ik heb tijd genomen. Om mijn kleine geluk te voelen. En ik heb me voorgenomen om tijd te blijven maken. Voor stomme, simpele dingen. Hoeveel andere dingen ik ook van mezelf moet...

Multitasken: talent van generatie Mix

Sinds tijd en wijlen staat de vrouw bekend als talentvolle multitasker, de man als unitasker die met moeite twee dingen tegelijk kan. Ieder zijn kracht, zeg ik maar. Sinds kort verschijnen er ook dingen in de media over dit fenomeen maar dan als talent van een specifieke generatie: de generatie mix, mijn generatie.
Herkenbaar vanuit beide perspectieven. Een voorbeeld: ik kom net terug van eten bij een vriendje van me. Goed gesprek gehad, glas wijn erbij, gesproken over onze uitdgagingen in het leven (voor het geval dat iemand nog steeds de indruk heeft dat wij mixers heel erg oppervlakkig en vluchtig zijn). In de lift gaat mijn telefoon, ik plug mijn headset in, zwaai naar boven waar hetzelfde vriendje achter een raam staat. Ik stap al pratend in, toeter onderweg naar twee fietsers die ik bijna omver rijd, parkeer mijn auto, til laptop, tas en 4 stoelen die achter in mijn auto staan eruit (ja, dat kan ik allemaal tillen met mijn zwakke geslacht), leg aan mijn gesprekpartner uit wat ik aan het doen ben, want doordat ik mijn sleutelbos met mijn tanden vasthou verstaat hij met niet goed en zwaai naar Buurman die net uit zijn auto stapt. Ik worstel de deur open en overweeg zelfs in mijn langslopen ook mijn post mee te nemen. Ik ben binnen, zet alles neer. Ik heb het gered, alles in één keer, heel erg effectief!!! Waar talent.

Ik ga nu even uithijgen op de bank.

Leren door feedback...

Feedback. Vast onderdeel van mijn werk. Ik begeleid namelijk jonge, ambitieuze talenten in hun persoonlijke ontwikkeling. Ze (we) willen dolgraag weten of ze (we) het wel goed doen, hoe ze (we) overkomen op anderen, wat ze nog te leren hebben. Feedback krijgen van anderen is daarvoor een middel, een manier om je talenten verder te ontwikkelen.
Ik besteed er in training veel aandacht aan: wanneer feedback effectief is, hoe je feedback 'veilig' kan geven, wanneer feedback constructief is, aan welke regels moet feedback voldoen zodat mensen er ook daadwerleijk wat van leren. Ook is er veel materie over beschikbaar. Een snelle google-actie levert 2.520.000 op voor "feedback regels" en 604 voor "feedbackregels". Allemaal manieren om (goed) feedback te geven en krijgen.
Totdat, in een klein en onverwacht hoekje, een goede vriend mij duidelijke, heldere feedback gaf op mijn eigen werk. Míjn werk! Zonder regels te gebruiken, zonder restricties en ook zonder dat ik erom gevraagd had. Au! Het kwam binnen.
Ik vermoed dat dit stukje feedback, zo recht uit het hart, zo eerlijk, zo onverwacht, een schot in de roos is. Ik vermoed dat het aanleiding gaat worden voor (talent) ontwikkeling bij mij.
En dat zonder feedbackregels.

Solidariteit tussen generaties

Zondagmiddag, 15.00 uur, met de auto utrecht-amsterdam, terwijl ik me toch echt had voorgenomen nooit meer met de auto naar amsterdam te gaan. Eigenwijs zijn is ook een talent :)
File dus, werkzaamheden op de s114 en de halve stad staat vol. Okeeee, tijd om mijn richtingsgevoel in te zetten en een andere oplossing te bedenken... links, rechts, links, rechts: en wonderbaarlijk genoeg: jonge vrouw in auto heeft de weg naar de nieuwe keizersgracht gevonden. 5 voor 4, snel een parkeerplek en een kaartje trekken (zondag vrij parkeren hebben ze kennelijk nog nooit van gehoord in de grote hoofdstad??) en ja hoor: apparaat dat alleen met chipknip werkt...
%^&%%GHDJTU^Y^%&^%^&%: en ik ben nog wel van de technology-smart-generation. 1 apparaat verder lukt het wel, net genoeg kleingeld om misschien net geen boete te krijgen :) we zullen het zien.
Ren ren naar de Rode Hoed, naar het debat over solidariteit tussen generaties. Pieter Broertjes als debatleider, Mark Rutte en Jan Marijnissen in debat. En een panel van 3: Femke van der Laan (van de AVV), Marcel van Dam (van zichzelf) en een derde jonge heer, die kennelijk nu even aan mij ontschoten is.
Erg vermakelijk was het, maar van debat geen sprake. Mark en Jan schudde elkaar flink de hand tijdens deze uitvoering en waren het vooral met elkaar eens. Het panel was weinig te horen, los van Marcel dan natuurlijk.
Ook van solidariteit was niet echt sprake. Het ging met name om de bedragen die al dan niet in het zorgstelsel gestopt moesten worden en ook over wie er voor de AOW moet betalen, de jongeren of de ouderen. En over waar welke partij stond daarin en hoe slecht Wouter Bos het allemaal niet aanpakte (lekker makkelijk als hij er niet bij is). Is dat wat solidariteit geworden is in de wereld van vandaag? Bedragen op een AOW regeling?
Later op het terras, heb ik een biertje gedronken met twee collega's: een dertiger en een vijftiger, en de nicht en neef van een van deze collega's. Ook vijftigers schat ik. We hebben nagepraat over het 'debat' en genoten van een van de laatste warme dagen van de zomer. En ze waren bereid naar me te luisteren, naar mij de twintiger, die net komt kijken. Toen, heel even, op dat terras voelde ik me solidair met de oudere generatie(s)...