owhja, en over authenticiteit
Happy Feet
zeker zien
18 December, 2006
17 December, 2006
te authentiek
Vandaag naar de culturele zondagen geweest, 1 van mijn favoriete dingen in mijn mooie stad utrecht. "Gluren bij de buren": in eigen woonkamers van kunstzinnige utrechters kon je genieten van hun meesterwerken: film, zang of theater. Dat je een kijkje mag nemen in het huis van een ander, je nieuwsgierigheid ongeneerd kunt laten gaan en lekker is helemaal iets voor mij, genieten...Laatste stuk was in een studentenhuis, 'n bandje met de naam durk attaturk. 2 jongens die overduidelijk vol zaten met creativiteit en potentiele meesterwerken. Helemaal gaven wat ze hadden, op zijn meest kwetbaarst. Heel authentiek.
Ok, hier is dus wel durf voor nodig. Maar mooi? Helaas!
Met een groep van ongeveer 20 hebben we zitten luisteren. We keken elkaar aan, soms kort, soms langer. "Vind jij het wel mooi?" dacht ik te lezen in de ogen van mijn buurman. Euhh, nee, niet echt.
Wél gaaf. Dat ze er durven staan. Dat ze iets in elkaar draaien wat ze zelf zichtbaar het mooist vinden en het lef hebben dat in eigen huis aan ons, Utrechters, te laten zien. Op z'n rauwst.
Dus dan maar verduren. En steunen. En: duimen voor een beetje melodie...
Nummer is down te loaden op http://www.durkattaturk.com/
11 December, 2006
Vrouwen die niet lijden... maar leiden!
blackberrygesprek tussen collega danielle en mijzelf
Liever niet zeuren over mannen maar je eigen talent sturen
Daan, de conferentie over vrouwen en leiderschap was leuk. De nare smaak die ik er aan heb overgehouden komt, denk ik, door de argumenten over wat mannen fout doen, glazen plafonds en het 'old boys network'. Een, in mijn ogen, verouderde manier om naar seksen te kijken. Ik voel me niet aangesproken, misschien omdat ik bij een andere generatie hoor? Ik voel me vrouw maar ik voel me vooral talentvol en dat staat los van mijn sekse en (Griekse) nationaliteit. Als ik daar geen waardering voor krijg of niet in staat ben om dat zichtbaar te maken, ga ik gewoon ergens anders naar toe. Ja, mijn generatie is pragmatisch en/of verwend en ik zou willen dat vrouwen wat pragmatischer waren over dit issue. Als er geen goede opvang is voor kinderen dan zoek je toch een andere oplossing? Dat is pas leiderschap! Ik ben benieuwd naar wat jij ervan vindt...
Iro
Beperkingen zitten in je hoofd
Tja Iro, je maakt daar wel een punt. Zelf heb ik nu een paar keer ervaren dat vrouwen in gesprek over leiderschap en ambities snel belanden in hun beperkende omstandigheden. Persoonlijk percipieer ik mijn (werkbare) leven niet op deze manier. Ik ben in Nederland geboren, heb een kleurtje, een andere culturele achtergrond en als je ook vrouw bent daalt je kans van slagen in deze mannenwereld! Noem mij een paard met oogkleppen maar als ik besluit dat ik de wereld wil veroveren, geen man die mij daarvan weerhoudt! Ik moet denken aan een spreekster. Een, voor mij, zeer inspirerende dame die als eerste vrouw in Marokko verkozen is tot burgemeester: Asma Chaabi. Al vroeg in het leven heeft zij ervaren dat de echte beperkingen in je hoofd zitten! Maar waar had het dan wel over moeten gaan volgens jou?
Daan
Wat wil je als vrouw eigenlijk bereiken?
Ik vind haar ook erg inspirerend; geloof in jezelf en de rest kun je overwinnen. Dit brengt mij op een andere spreekster: Thorunn Sveinbjarnardottir, parlementslid in IJsland. Een land met 300.000 inwoners en een werkweek van gemiddeld 60 uren. Zij stelt de vraag: wil je eigenlijk wel leiding geven en op die toppositie terechtkomen? Of vind je het wel makkelijk dat iemand anders er al 5000 jaar lang verantwoordelijk voor is en zit je wel lekker onder dat zogenaamde glazen plafond? Dus wat mij betreft moet het meer gaan over wat je als vrouw écht wilt bereiken en hoe je daar voor wilt staan. Over overtuigingen, inspireren van jezelf en anderen en juist over de beperkingen in je hoofd, want ik denk dat we het inmiddels met elkaar eens zijn dat alle andere beperkingen te overwinnen zijn! Dat brengt mij op het volgende: hoe overwin jij jouw eigen en andere beperkingen?
Iro
Kiezen om een ander pad te bewandelen
Door met jou dit professionele gesprek aan te gaan! Door mij open te stellen voor een andere kijk op de werkelijkheid en door jou toe te laten in mijn gedachtewereld. Ik realiseer mij nu dat wij als relatief jonge vrouwen wellicht te weinig invoelend zijn naar de vorige generatie vrouwen. Wellicht dat de huidige -zo genoemde- derde golf een fundamenteel andere levenshouding van vrouwen verlangt die niet elke vrouw (nog) kan opbrengen. Met andere woorden: de zo geprezen emancipatie heeft ook een keerzijde. Misschien is dit ook de reden waarom vrouwen de behoefte hebben om de belemmeringen steeds weer met elkaar te bespreken. Als wij een betere weg zien, hoe kunnen wij hen dan inspireren een ander pad te bewandelen? Ik vind het lastig!
Daan
Elkaar inspireren
Daar zeg je iets en ik vind het ook lastig. Belemmeringen zijn er zeker geweest en daar moet ook erkenning voor zijn. Alleen denk ik wel dat blijven hangen in belemmeringen niet verder zal helpen. Eerder bespraken wij je eigen cirkel van invloed. De mannen of de cultuur de schuld blijven geven helpt niet, gewoonweg omdat je daar geen invloed op hebt. Hoe je er zelf in staat daarentegen wel! Van elkaar leren en elkaar inspireren, dat is denk ik de weg die we met elkaar moeten bewandelen. Ons verhaal vertellen, over hoe het wel kan en dat het mogelijk is om alles te bereiken als je er maar in gelooft en laten zien wat de mogelijkheden zijn. Ik denk dat ik daarin wel een rol voor mezelf zie weggelegd, in die -al dan niet bestaande- derde golf van emancipatie. Maar wat is leren van elkaar, elkaar inspireren en hoe kun je dat concreet doen, heb jij suggesties?
Iro
Leren van elkaar begint bij jezelf!
Iro, vanuit mijn visie maak ik een onderscheid tussen individueel en groepsleren. Voor groepsleren is interactie een absolute voorwaarde. Als wij als collega's met elkaar beelden uitwisselen, is de kans groot dat wij samen tot nieuwe inzichten komen. Samen groeien. Wanneer het individu in de groep een andere mening is toegedaan, kan de groep alleen door de wereld door elkaars bril waar te nemen met elkaar in gesprek blijven en hopelijk leren. Maar wat maakt dan dat iemand van jou wil leren? Wederzijdse aantrekkelijkheid! Ik denk dat leren van elkaar bij jezelf begint. Doordat jij je openstelt voor de ideeën en beleving van anderen maak je jezelf aantrekkelijk, zodat een ander ook naar jou wil luisteren. Denk zelf eens aan die mensen die jou inspireren. Voor mij geld dat het allemaal figuren zijn die tegen de stroming in durven te zwemmen. Daarom denk ik dus dat je de derde emancipatiegolf een handje helpt door tegen de stroming in te zwemmen terwijl je open blijft voor de ideeën en meningen van anderen. Maar dan blijft er altijd nog een stukje eigen verantwoordelijkheid bij je publiek om zelf de beweging voort te zetten.
Daan
Liever niet zeuren over mannen maar je eigen talent sturen
Daan, de conferentie over vrouwen en leiderschap was leuk. De nare smaak die ik er aan heb overgehouden komt, denk ik, door de argumenten over wat mannen fout doen, glazen plafonds en het 'old boys network'. Een, in mijn ogen, verouderde manier om naar seksen te kijken. Ik voel me niet aangesproken, misschien omdat ik bij een andere generatie hoor? Ik voel me vrouw maar ik voel me vooral talentvol en dat staat los van mijn sekse en (Griekse) nationaliteit. Als ik daar geen waardering voor krijg of niet in staat ben om dat zichtbaar te maken, ga ik gewoon ergens anders naar toe. Ja, mijn generatie is pragmatisch en/of verwend en ik zou willen dat vrouwen wat pragmatischer waren over dit issue. Als er geen goede opvang is voor kinderen dan zoek je toch een andere oplossing? Dat is pas leiderschap! Ik ben benieuwd naar wat jij ervan vindt...
Iro
Beperkingen zitten in je hoofd
Tja Iro, je maakt daar wel een punt. Zelf heb ik nu een paar keer ervaren dat vrouwen in gesprek over leiderschap en ambities snel belanden in hun beperkende omstandigheden. Persoonlijk percipieer ik mijn (werkbare) leven niet op deze manier. Ik ben in Nederland geboren, heb een kleurtje, een andere culturele achtergrond en als je ook vrouw bent daalt je kans van slagen in deze mannenwereld! Noem mij een paard met oogkleppen maar als ik besluit dat ik de wereld wil veroveren, geen man die mij daarvan weerhoudt! Ik moet denken aan een spreekster. Een, voor mij, zeer inspirerende dame die als eerste vrouw in Marokko verkozen is tot burgemeester: Asma Chaabi. Al vroeg in het leven heeft zij ervaren dat de echte beperkingen in je hoofd zitten! Maar waar had het dan wel over moeten gaan volgens jou?
Daan
Wat wil je als vrouw eigenlijk bereiken?
Ik vind haar ook erg inspirerend; geloof in jezelf en de rest kun je overwinnen. Dit brengt mij op een andere spreekster: Thorunn Sveinbjarnardottir, parlementslid in IJsland. Een land met 300.000 inwoners en een werkweek van gemiddeld 60 uren. Zij stelt de vraag: wil je eigenlijk wel leiding geven en op die toppositie terechtkomen? Of vind je het wel makkelijk dat iemand anders er al 5000 jaar lang verantwoordelijk voor is en zit je wel lekker onder dat zogenaamde glazen plafond? Dus wat mij betreft moet het meer gaan over wat je als vrouw écht wilt bereiken en hoe je daar voor wilt staan. Over overtuigingen, inspireren van jezelf en anderen en juist over de beperkingen in je hoofd, want ik denk dat we het inmiddels met elkaar eens zijn dat alle andere beperkingen te overwinnen zijn! Dat brengt mij op het volgende: hoe overwin jij jouw eigen en andere beperkingen?
Iro
Kiezen om een ander pad te bewandelen
Door met jou dit professionele gesprek aan te gaan! Door mij open te stellen voor een andere kijk op de werkelijkheid en door jou toe te laten in mijn gedachtewereld. Ik realiseer mij nu dat wij als relatief jonge vrouwen wellicht te weinig invoelend zijn naar de vorige generatie vrouwen. Wellicht dat de huidige -zo genoemde- derde golf een fundamenteel andere levenshouding van vrouwen verlangt die niet elke vrouw (nog) kan opbrengen. Met andere woorden: de zo geprezen emancipatie heeft ook een keerzijde. Misschien is dit ook de reden waarom vrouwen de behoefte hebben om de belemmeringen steeds weer met elkaar te bespreken. Als wij een betere weg zien, hoe kunnen wij hen dan inspireren een ander pad te bewandelen? Ik vind het lastig!
Daan
Elkaar inspireren
Daar zeg je iets en ik vind het ook lastig. Belemmeringen zijn er zeker geweest en daar moet ook erkenning voor zijn. Alleen denk ik wel dat blijven hangen in belemmeringen niet verder zal helpen. Eerder bespraken wij je eigen cirkel van invloed. De mannen of de cultuur de schuld blijven geven helpt niet, gewoonweg omdat je daar geen invloed op hebt. Hoe je er zelf in staat daarentegen wel! Van elkaar leren en elkaar inspireren, dat is denk ik de weg die we met elkaar moeten bewandelen. Ons verhaal vertellen, over hoe het wel kan en dat het mogelijk is om alles te bereiken als je er maar in gelooft en laten zien wat de mogelijkheden zijn. Ik denk dat ik daarin wel een rol voor mezelf zie weggelegd, in die -al dan niet bestaande- derde golf van emancipatie. Maar wat is leren van elkaar, elkaar inspireren en hoe kun je dat concreet doen, heb jij suggesties?
Iro
Leren van elkaar begint bij jezelf!
Iro, vanuit mijn visie maak ik een onderscheid tussen individueel en groepsleren. Voor groepsleren is interactie een absolute voorwaarde. Als wij als collega's met elkaar beelden uitwisselen, is de kans groot dat wij samen tot nieuwe inzichten komen. Samen groeien. Wanneer het individu in de groep een andere mening is toegedaan, kan de groep alleen door de wereld door elkaars bril waar te nemen met elkaar in gesprek blijven en hopelijk leren. Maar wat maakt dan dat iemand van jou wil leren? Wederzijdse aantrekkelijkheid! Ik denk dat leren van elkaar bij jezelf begint. Doordat jij je openstelt voor de ideeën en beleving van anderen maak je jezelf aantrekkelijk, zodat een ander ook naar jou wil luisteren. Denk zelf eens aan die mensen die jou inspireren. Voor mij geld dat het allemaal figuren zijn die tegen de stroming in durven te zwemmen. Daarom denk ik dus dat je de derde emancipatiegolf een handje helpt door tegen de stroming in te zwemmen terwijl je open blijft voor de ideeën en meningen van anderen. Maar dan blijft er altijd nog een stukje eigen verantwoordelijkheid bij je publiek om zelf de beweging voort te zetten.
Daan
01 December, 2006
Getalenteerde moeder
Bij deze meldt ik me ook aan bij de generatie jong talent. Ik ben ambitieus, heb een leuke baan, een groot netwerk, woon in Amsterdam, eet in hippe restaurants, bel op de fiets en ben moeder. Moeder…?
Ja, moeder. Op mijn 24ste, een fase in je leven waarin je tegenwoordig écht denkt dat je alles zelf bepaalt, bepaalde het lot dat ik zwanger werd. Ik hoefde er niet over na te denken, ik hoefde er geen beslissing over te nemen en ik hoefde niet heel hard mijn best te doen ‘to make it happen’. Een keer niét zelf mogen kiezen, wat een rust. Mijn buik groeide vanzelf en het kind kwam vanzelf (nou ja, niet helemaal).
Het aantal vragen dat ik over ‘mijn situatie’ krijg, is immens. Vriendinnen en vriendinnen van vriendinnen vragen mij de oren van het lijf over ‘hoe ik dat nou doe’. Als je op je 24ste zwanger wordt, zijn er duidelijk een aantal fasen te onderscheiden waarin je drie keer per dag dezelfde vraag krijgt:
Van de 3de tot 8de maand van je zwangerschap is het overduidelijk wat iedereen wil weten: “Was het gepland?” met daarin een impliciete overtuiging dat het antwoord vast “nee” is. Klopt. Omdat je echter op een gegeven moment stompzinnig wordt van de vraag of het gepland was, evolueert het antwoord naarmate de maanden verstrijken. In het begin draai je er een beetje omheen. Omdat dit alleen maar meer vragen als gevolg heeft, wordt het antwoord toch maar doodgewoon: “Nee, het was niet gepland”. Gezien het feit dat die Nee gaat irriteren omdat het impliceert dat de zwangerschap niet gewenst is (dit is namelijk waar de meeste mensen dan van uitgaan) verandert het antwoord via: “Ik heb altijd al jong moeder willen worden”, naar: “Zulke dingen kun je niet plannen”. Dit laatste antwoord riep nogal eens wat verbaasde blikken op: daar zijn tegenwoordig toch allerlei handige apparaten voor? Er is zelfs een mobiele telefoon waarmee vrouwen die zwanger willen raken hun menstruele cyclus kunnen volgen en gewaarschuwd worden wanneer het meest vruchtbare moment van de cyclus bereikt is (helaas dames, nog niet te koop in Nederland).
Zo vlak na de bevalling is de vraag "Deed het pijn?" erg populair, en zo’n twee maanden na de bevalling komt het thema seks steeds vaker voor in de vragen: Heb je alweer seks? Doet het pijn? Vaak gevolgd door een angstig en vies gezicht. En nu wachten jullie op het antwoord J.
Is mijn generatie bang om kinderen te krijgen? Bang om zich te committeren? Bang om niet genoeg tijd meer voor zichzelf te hebben? Bang voor de bevalling? Bang dat hun eigen ontwikkeling stil zal staan? ….. toch, het is eng, maar ook mooier dan een droom.
Jonah
Ja, moeder. Op mijn 24ste, een fase in je leven waarin je tegenwoordig écht denkt dat je alles zelf bepaalt, bepaalde het lot dat ik zwanger werd. Ik hoefde er niet over na te denken, ik hoefde er geen beslissing over te nemen en ik hoefde niet heel hard mijn best te doen ‘to make it happen’. Een keer niét zelf mogen kiezen, wat een rust. Mijn buik groeide vanzelf en het kind kwam vanzelf (nou ja, niet helemaal).
Het aantal vragen dat ik over ‘mijn situatie’ krijg, is immens. Vriendinnen en vriendinnen van vriendinnen vragen mij de oren van het lijf over ‘hoe ik dat nou doe’. Als je op je 24ste zwanger wordt, zijn er duidelijk een aantal fasen te onderscheiden waarin je drie keer per dag dezelfde vraag krijgt:
Van de 3de tot 8de maand van je zwangerschap is het overduidelijk wat iedereen wil weten: “Was het gepland?” met daarin een impliciete overtuiging dat het antwoord vast “nee” is. Klopt. Omdat je echter op een gegeven moment stompzinnig wordt van de vraag of het gepland was, evolueert het antwoord naarmate de maanden verstrijken. In het begin draai je er een beetje omheen. Omdat dit alleen maar meer vragen als gevolg heeft, wordt het antwoord toch maar doodgewoon: “Nee, het was niet gepland”. Gezien het feit dat die Nee gaat irriteren omdat het impliceert dat de zwangerschap niet gewenst is (dit is namelijk waar de meeste mensen dan van uitgaan) verandert het antwoord via: “Ik heb altijd al jong moeder willen worden”, naar: “Zulke dingen kun je niet plannen”. Dit laatste antwoord riep nogal eens wat verbaasde blikken op: daar zijn tegenwoordig toch allerlei handige apparaten voor? Er is zelfs een mobiele telefoon waarmee vrouwen die zwanger willen raken hun menstruele cyclus kunnen volgen en gewaarschuwd worden wanneer het meest vruchtbare moment van de cyclus bereikt is (helaas dames, nog niet te koop in Nederland).
Zo vlak na de bevalling is de vraag "Deed het pijn?" erg populair, en zo’n twee maanden na de bevalling komt het thema seks steeds vaker voor in de vragen: Heb je alweer seks? Doet het pijn? Vaak gevolgd door een angstig en vies gezicht. En nu wachten jullie op het antwoord J.
Is mijn generatie bang om kinderen te krijgen? Bang om zich te committeren? Bang om niet genoeg tijd meer voor zichzelf te hebben? Bang voor de bevalling? Bang dat hun eigen ontwikkeling stil zal staan? ….. toch, het is eng, maar ook mooier dan een droom.
Jonah
Lean Mean Hokjesmachine
Op Volksrantbanen staat een Kamerledentabel. Je kunt kamerleden indelen naar leeftijd, sekse, opleiding etc. De tabel biedt je de mogelijkheid (dag CBS) om zelf de verschillende 'soorten' kamerleden zelf in te delen en de verhoudingen te bestuderen.Zo zie je bijvoorbeeld dat er maar 12 allochtonen in de huidige Tweede Kamer zitten. De vraag die de site, terecht, poneert is: is de Tweede Kamer wel een goede afspiegeling van de maatschappij?
Als we nou toch bezig zijn met hokjeslabelen, laten we het dan ook nuttig doen: ik pleit voor een kopje Talent. Een kopje waarin je los van sekse, leeftijd, cultuur, scholing, of een ander hokje, kunt bekijken hoeveel Kamerleden er nou goed zijn voor de taak die (door ons) aan ze toegewezen is. En ze daarop te mogen indelen.
Subscribe to:
Posts (Atom)
