Sprak dit weekend weer eens een goede vriend over de dingen van het leven. Hij vertelde (onder veel andere dingen) dat hij en zijn vriendin (ook mijn vriendin) een scharrelkip hebben geadopteerd. Hoe? Gewoon, adopteren, net zoals een kind in Afrika (weet je nog? Foster Parents?) of een appelboom, of een koe / geit in een 3e wereldland.
Maar dit ging dus om een kip, een oerhollandse kip. Als tegenprestatie mogen ze elke maand eieren ophalen in de biowinkel. Nee, niet eieren van díe kip. Eieren van een ándere kip. Want hún kip staat in Drenthe. En dat is een beetje te ver om eieren te gaan halen. Begrijpelijk, wel.
Ze werken dus mee aan een meer verantwoorde wereld. Ze zorgen ervoor dat er een extra kip rondloopt die niet hoeft te lijden. Ik ben trots op ze.
Maar ook wel verrast, door hun stereptypische praktisch idealisme. Want toen ik aan hem vroeg of hij er een keer langs zou gaan om de kip te bezoeken zei hij: "Nee joh, dat hoeft helemaal niet. Er hangt een webcam, dan kun je kijken vanaf je pc. Maarja, er lopen zo veel kippen, je kunt niet echt zien welke van ons is. Maar dat hoeft ook niet, toch?"
Heerlijk.
Praktisch, simpel, alledaags en nonfanatiek de wereld verbeteren.
Ik doe mee. Weliswaar niet via een kip, maar daar een andere keer meer over.
Ook? http://www.adopteereenkip.nl/
en vergeet vooral niet bij KIPKADO te kijken.
23 April, 2007
12 April, 2007
andere werelden
Gister was ik bij n inspirerende bijeenkomst. 9 jonge, intelligente, betrokken professionals. We waren aan het brainstormen over onze visie op de wereld. Woorden zoals duurzaamheid, een verschil maken, nieuwsgierig zijn, vragen blijven stellen, verschillen, verbinden en betekenen kwamen langs. Ik ging voldaan en trots naar huis. Op een groep mensen die zich met meer bezig hield dan de auto waarin ze rijden, de kleding die ze dragen, de sigaren die ze roken, de wijn die ze drinken. Met een glimlach ga ik slapen.
Volgende ochtend. Utrecht Centraal, 0745uur.
Naast me staat een jonge vrouw van midden 20. In zwaar limburgs zegt ze tegen me: "ik snap hier geen enkele bal van". Ik kijk om en zie dat ze een uitdraai vast heeft van haar NS route. "Snap jij hier iets van?" En handigt mij het velletje over. Ze geeft het zo snel dat ik vermoed dat ze er maar snel vanaf wil." Ik moet naar Ede Wageningen, maar ik begrijp helemaal niets van dit ding".Ik moet dezeflde trein dus loop met haar mee. De trein is er nog niet. Ze wacht een eind verderop.mijn telefoon gaat en ik raak afgeleid. Ik stap al bellend in en kijk uit het raam.
Daar staat ze. Ze vraagt aan een andere reiziger, meen ik te lezen in haar lippen, wijzend naar de trein: "Gaat deze naar Ede Wageningen?".
Gelukkig reis ik met het OV. Anders zou ik misschien vergeten dat deze wereld ook bestaat..
Volgende ochtend. Utrecht Centraal, 0745uur.
Naast me staat een jonge vrouw van midden 20. In zwaar limburgs zegt ze tegen me: "ik snap hier geen enkele bal van". Ik kijk om en zie dat ze een uitdraai vast heeft van haar NS route. "Snap jij hier iets van?" En handigt mij het velletje over. Ze geeft het zo snel dat ik vermoed dat ze er maar snel vanaf wil." Ik moet naar Ede Wageningen, maar ik begrijp helemaal niets van dit ding".Ik moet dezeflde trein dus loop met haar mee. De trein is er nog niet. Ze wacht een eind verderop.mijn telefoon gaat en ik raak afgeleid. Ik stap al bellend in en kijk uit het raam.
Daar staat ze. Ze vraagt aan een andere reiziger, meen ik te lezen in haar lippen, wijzend naar de trein: "Gaat deze naar Ede Wageningen?".
Gelukkig reis ik met het OV. Anders zou ik misschien vergeten dat deze wereld ook bestaat..
10 April, 2007
Kwetsbaar
Kwetsbaar (durven) zijn, kwetsbaarheid laten zien: een paar van de duizenden (mode)woorden in Managementland. Nee, we weten namelijk niet zo goed hoe het moet, denk ik. We zijn soms zo bezig met het resultaat, de doelen, de processen, het rendement, het vergelijken, het beter doen, het anwoorden en oplossingen zoeken, dat we soms vergeten stil te staan bij wat er echt gebeurt. Dus gaat iedereen heel hard roepen dat we het anders moeten doen. Meer Kwetsbaarheid. Logisch?
Begriijpelijk vind ik het wel. Alles gaat zo snel soms, er is zo veel mogelijk, dat ik het knap lastig vind om alles ff stop te zetten (ondanks mijn, toch wel redelijk stevige, mediterane roots). En, als die langgevreesde emotie, dan is ie bijna niet meer te herkennen. Als klein duiveltje steekt hij de kop op. En dan? Snel wegstoppen, want wat zouden anderen er niet van denken?
Ineffectief overigens. Want vermijden (of ontkennen voor de Freudfans) is een korte termijn maatregel. Die ervoor zorgt dat emotie, die gepaard gaat met de gebeurtenis, netjes wordt weggestopt. Ook dat die gebeurtenis geen plaats krijgt in de cognitieve weergave van onze werkelijheid. Met andere woorden, de film blijft zich herhalen, in een verkeerd script. En elke keer dat die scene langskomt, doemt het duiveltje weer op.
Dat kan in de basis twee kanten opgroeien: of je leert dermate goed omgaan met alle duiveltjes dat je nauwelijks meer emotie voelt (kan natuurlijk ook een oplossing zijn), of je blijft onderdrukken tot het moment dat de druk te groot wordt en alle duiveltjes in een keer eruit springen. En dan is het dus niet een duiveltje meer, maar honderd.
Of je stopt even en maakt zichtbaar wat er met je gebeurt.Kwetsbaarheid dus. Ben je Bang, Boos, Verdrietig, Blij?
Tja, kwetsbaarheid durven laten zien klinkt dan wel logisch. Maar hier komt wat mij betreft de paradox van het moment: het voelt níet zo. Want die ene basale angst, om afgewezen te worden door de ander, omdat ik anders zou zijn en daarmee niet goed of niet mooi, is toch wel een grote. In theorie moet je díe angst doorstaan. Korte pijn, lang geluk, in plaats van lang pijn kort geluk.
Maar in praktijk???
Begriijpelijk vind ik het wel. Alles gaat zo snel soms, er is zo veel mogelijk, dat ik het knap lastig vind om alles ff stop te zetten (ondanks mijn, toch wel redelijk stevige, mediterane roots). En, als die langgevreesde emotie, dan is ie bijna niet meer te herkennen. Als klein duiveltje steekt hij de kop op. En dan? Snel wegstoppen, want wat zouden anderen er niet van denken?
Ineffectief overigens. Want vermijden (of ontkennen voor de Freudfans) is een korte termijn maatregel. Die ervoor zorgt dat emotie, die gepaard gaat met de gebeurtenis, netjes wordt weggestopt. Ook dat die gebeurtenis geen plaats krijgt in de cognitieve weergave van onze werkelijheid. Met andere woorden, de film blijft zich herhalen, in een verkeerd script. En elke keer dat die scene langskomt, doemt het duiveltje weer op.
Dat kan in de basis twee kanten opgroeien: of je leert dermate goed omgaan met alle duiveltjes dat je nauwelijks meer emotie voelt (kan natuurlijk ook een oplossing zijn), of je blijft onderdrukken tot het moment dat de druk te groot wordt en alle duiveltjes in een keer eruit springen. En dan is het dus niet een duiveltje meer, maar honderd.
Of je stopt even en maakt zichtbaar wat er met je gebeurt.Kwetsbaarheid dus. Ben je Bang, Boos, Verdrietig, Blij?
Tja, kwetsbaarheid durven laten zien klinkt dan wel logisch. Maar hier komt wat mij betreft de paradox van het moment: het voelt níet zo. Want die ene basale angst, om afgewezen te worden door de ander, omdat ik anders zou zijn en daarmee niet goed of niet mooi, is toch wel een grote. In theorie moet je díe angst doorstaan. Korte pijn, lang geluk, in plaats van lang pijn kort geluk.
Maar in praktijk???
Subscribe to:
Posts (Atom)
