De aanwezigheid van mijn vader in de Griekse politieke arena gaat gewoon door. Als “dochter van”, in dit patriarchale land, heb ik een cruciale rol. Aan zijn zijde staan, vertellen dat ik met verlof ben om hem te steunen, is soms al voldoende. Gek, daar waar je gewend ben om als professional een inhoudelijke rol te vervullen, ben je ineens tot slechts vorm geworden: het is voldoende om te staan en te stralen.
Mijn systeem went hier niet zomaar aan. Tijdens politieke speeches zit ik druk te pennen. Bijvoorbeeld zoals bij de vrouw op de foto, die tot twee weken geleden minister van toerisme was, in Griekenland een vrij belangrijke post. En met alle branden die heel veel schade heb gebracht aan mens, dier, natuur en toerisme heeft ze flink in the spotlight gestaan. En ook goed werk verricht. In relatie tot de orde van deze ramp zijn er weinig tot geen annuleringen, toeristen in de buurt van rampgebieden zijn zeer goed opgevangen en hebben bijna alle toeristische activiteiten doorgang gevonden.
Tijdens haar speech weet ze hier goed op in te spelen. Ze refereert constant aan alle mensen die hun huizen hebben verloren, de schade die is aangericht en wat er gedaan is om alles op te vangen. Ze laat zichtbaar zien dat ze gechoqueerd is, ze leeft met het volk mee. “Ons land is zo mooi, wie haalt het in zijn hoofd om zoiets te doen?” zegt ze afsluitend. Ze rept met geen woord over de toekomst. Geen inhoud te bekennen. Alles speelt zich of op interactie- emotie niveau.
En ik? Ik zit op mijn stoel druk aantekeningen te maken. Wat later op de avond geef ik mijn vader wat dingen terug over de speech en rest van de dag. Waar de inhoud nou bleef vraag ik hem, wat hij er allemaal van vind. Ik pak mijn notities erbij en stel wat inhoudelijke vragen. Verbaast en ook een beetje verdrietig kijkt hij me aan. “En daarom wilde ik zo graag de politiek in, juist daarom. Je ziet zelf toch ook dat het hier niet draait om de inhoud, maar alleen maar om de vorm?”
'Back in Nederland' spendeer ik een heel groot deel van mijn tijd in trainingen aan communicatie. De ‘regel’ die ik vaak instel is dat deelnemers meer gebruik moeten leren maken van de vorm in hun communicatie. In Nederland zijn we namelijk geneigd om de inhoud centraal te stellen, zodat we de vorm vaak vergeten. En dat terwijl de impact van de vorm van communicatie ongeveer 80-90% en de inhoud, in het slechtste geval maar 10%.
Het lijkt alsof de Grieken de ‘regel’ allang begrepen hebben.
