Maankastelen
Welkom. Welkom in het bouwpakket dat wij onze wereld noemen. We zijn een kasteel aan het bouwen. Zo hoog als de maan. We hebben geen idee hoe ons kasteel er uiteindelijk uit komt te zien. Wij vinden dat prima, maar de mensen om ons heen meestal niet. Ze bestoken ons met vragen over de toekomst, het te bereiken resultaat en vallen ons lastig met lijnen en structuren. Terwijl wij gewoon maar wat aan het uitproberen zijn. Welkom in ons bouwpakket, de wondere wereld van de pragmatici.
We zijn al een tijdje bezig met onze maankastelen. Zo’n jaar of tien. We begonnen tijdens onze studie. Eenmaal afgerond, gingen we verder op de arbeidsmarkt. Daar lokten grote organisaties ons naar binnen met beloften over ontwikkeling, een individueel loopbaanpad en goede begeleiding. In MTV-achtige selecties werden we tot HIPO benoemd. We kregen een kroon op ons hoofd, een lease auto, een goed netwerk en een snelle carrière. Het schepte hoge verwachtingen. We besloten zo goed mogelijk ons best te doen. We pasten ons aan de wensen van de baas aan en deden alsof we alles wisten. Onze kwetsbaarheid is inmiddels ver te zoeken. Ook over wat er echt in ons hoofd omgaat hebben we geleerd onze mond te houden. We passen wel op. Het geknok om macht dat zich boven ons afspeelt spaart niemand. Zelfs geen jonge, popelende groentjes.
Dat is wel anders dan we verwacht hadden. Van onze ouders leerden we dat alles mogelijk is, als je er maar je best voor doet. Dat de wereld maakbaar is en dat wij aan het stuur staan. Op school kregen we beurten, om te vertellen over wat ons interesseerde. Ons talent stond centraal, ook als dat muziek of tekenen bleek te zijn. Sommigen van ons mochten zelfs naar speciale scholen. Scholen waar creativiteit, spelend leren en individuele ontwikkeling voor het eerst in de geschiedenis breder geaccepteerd werden.
Voordat dat we gingen studeren of werken namen we een jaartje vrij. Omdat het kon. De wereld in. Ontdekken wie je bent en wat je nu echt wilt. Met een rugzak op door Afrika, gechoqueerd door hongerige kinderen en onrechtvaardige dictaturen. We leerden kijken en een mening hebben. Een mening die telde.
We maakten ons los van de wereld en hielden alleen onszelf over. We speelden met tijd en met alle mogelijkheden die ons gegund waren. Eerst werken, dan genieten gaat niet op voor onze generatie. We staan zelf centraal en hebben geleerd dat het goed komt. Geldgebrek kennen we niet. We kunnen altijd wat van onze ouders lenen als we krap zitten. Heel veel leuke dingen doen, dat is ons motto. Tot we er bij neer vallen.
Lees hier het hele artikel...
