Vrouwen die niet lijden... maar leiden!

blackberrygesprek tussen collega danielle en mijzelf

Liever niet zeuren over mannen maar je eigen talent sturen
Daan, de conferentie over vrouwen en leiderschap was leuk. De nare smaak die ik er aan heb overgehouden komt, denk ik, door de argumenten over wat mannen fout doen, glazen plafonds en het 'old boys network'. Een, in mijn ogen, verouderde manier om naar seksen te kijken. Ik voel me niet aangesproken, misschien omdat ik bij een andere generatie hoor? Ik voel me vrouw maar ik voel me vooral talentvol en dat staat los van mijn sekse en (Griekse) nationaliteit. Als ik daar geen waardering voor krijg of niet in staat ben om dat zichtbaar te maken, ga ik gewoon ergens anders naar toe. Ja, mijn generatie is pragmatisch en/of verwend en ik zou willen dat vrouwen wat pragmatischer waren over dit issue. Als er geen goede opvang is voor kinderen dan zoek je toch een andere oplossing? Dat is pas leiderschap! Ik ben benieuwd naar wat jij ervan vindt...
Iro

Beperkingen zitten in je hoofd
Tja Iro, je maakt daar wel een punt. Zelf heb ik nu een paar keer ervaren dat vrouwen in gesprek over leiderschap en ambities snel belanden in hun beperkende omstandigheden. Persoonlijk percipieer ik mijn (werkbare) leven niet op deze manier. Ik ben in Nederland geboren, heb een kleurtje, een andere culturele achtergrond en als je ook vrouw bent daalt je kans van slagen in deze mannenwereld! Noem mij een paard met oogkleppen maar als ik besluit dat ik de wereld wil veroveren, geen man die mij daarvan weerhoudt! Ik moet denken aan een spreekster. Een, voor mij, zeer inspirerende dame die als eerste vrouw in Marokko verkozen is tot burgemeester: Asma Chaabi. Al vroeg in het leven heeft zij ervaren dat de echte beperkingen in je hoofd zitten! Maar waar had het dan wel over moeten gaan volgens jou?
Daan

Wat wil je als vrouw eigenlijk bereiken?
Ik vind haar ook erg inspirerend; geloof in jezelf en de rest kun je overwinnen. Dit brengt mij op een andere spreekster: Thorunn Sveinbjarnardottir, parlementslid in IJsland. Een land met 300.000 inwoners en een werkweek van gemiddeld 60 uren. Zij stelt de vraag: wil je eigenlijk wel leiding geven en op die toppositie terechtkomen? Of vind je het wel makkelijk dat iemand anders er al 5000 jaar lang verantwoordelijk voor is en zit je wel lekker onder dat zogenaamde glazen plafond? Dus wat mij betreft moet het meer gaan over wat je als vrouw écht wilt bereiken en hoe je daar voor wilt staan. Over overtuigingen, inspireren van jezelf en anderen en juist over de beperkingen in je hoofd, want ik denk dat we het inmiddels met elkaar eens zijn dat alle andere beperkingen te overwinnen zijn! Dat brengt mij op het volgende: hoe overwin jij jouw eigen en andere beperkingen?
Iro

Kiezen om een ander pad te bewandelen
Door met jou dit professionele gesprek aan te gaan! Door mij open te stellen voor een andere kijk op de werkelijkheid en door jou toe te laten in mijn gedachtewereld. Ik realiseer mij nu dat wij als relatief jonge vrouwen wellicht te weinig invoelend zijn naar de vorige generatie vrouwen. Wellicht dat de huidige -zo genoemde- derde golf een fundamenteel andere levenshouding van vrouwen verlangt die niet elke vrouw (nog) kan opbrengen. Met andere woorden: de zo geprezen emancipatie heeft ook een keerzijde. Misschien is dit ook de reden waarom vrouwen de behoefte hebben om de belemmeringen steeds weer met elkaar te bespreken. Als wij een betere weg zien, hoe kunnen wij hen dan inspireren een ander pad te bewandelen? Ik vind het lastig!
Daan

Elkaar inspireren
Daar zeg je iets en ik vind het ook lastig. Belemmeringen zijn er zeker geweest en daar moet ook erkenning voor zijn. Alleen denk ik wel dat blijven hangen in belemmeringen niet verder zal helpen. Eerder bespraken wij je eigen cirkel van invloed. De mannen of de cultuur de schuld blijven geven helpt niet, gewoonweg omdat je daar geen invloed op hebt. Hoe je er zelf in staat daarentegen wel! Van elkaar leren en elkaar inspireren, dat is denk ik de weg die we met elkaar moeten bewandelen. Ons verhaal vertellen, over hoe het wel kan en dat het mogelijk is om alles te bereiken als je er maar in gelooft en laten zien wat de mogelijkheden zijn. Ik denk dat ik daarin wel een rol voor mezelf zie weggelegd, in die -al dan niet bestaande- derde golf van emancipatie. Maar wat is leren van elkaar, elkaar inspireren en hoe kun je dat concreet doen, heb jij suggesties?
Iro

Leren van elkaar begint bij jezelf!
Iro, vanuit mijn visie maak ik een onderscheid tussen individueel en groepsleren. Voor groepsleren is interactie een absolute voorwaarde. Als wij als collega's met elkaar beelden uitwisselen, is de kans groot dat wij samen tot nieuwe inzichten komen. Samen groeien. Wanneer het individu in de groep een andere mening is toegedaan, kan de groep alleen door de wereld door elkaars bril waar te nemen met elkaar in gesprek blijven en hopelijk leren. Maar wat maakt dan dat iemand van jou wil leren? Wederzijdse aantrekkelijkheid! Ik denk dat leren van elkaar bij jezelf begint. Doordat jij je openstelt voor de ideeën en beleving van anderen maak je jezelf aantrekkelijk, zodat een ander ook naar jou wil luisteren. Denk zelf eens aan die mensen die jou inspireren. Voor mij geld dat het allemaal figuren zijn die tegen de stroming in durven te zwemmen. Daarom denk ik dus dat je de derde emancipatiegolf een handje helpt door tegen de stroming in te zwemmen terwijl je open blijft voor de ideeën en meningen van anderen. Maar dan blijft er altijd nog een stukje eigen verantwoordelijkheid bij je publiek om zelf de beweging voort te zetten.
Daan