Tijdens mijn reis naar Barcelona heb ik me best weleens alleen gevoeld. Hoewel ik, onafhankelijke en zelfstandige vrouw dat (ik vind dat) ik ben, mezelf prima kan vermaken, maakte ik toch momenten van alleenheid mee (ik gebruik bewust niet het woord eenzaamheid, want eenzaam heb ik me niet gevoeld). Een van de meest heftige was tijdens de priomusical van de Mercé, het slotspektakel van het feest van Barcelona. Mensen uit mijn Spaanse klas gingen liever thuis hangen en mensen die ik daar had leren kennen waren te moe om nog te gaan. Toen kwam er natuurlijk een beslissingsmoment: ga ik alleen of conformeer ik me? Het was al snel duidelijk dat ik me niet zou conformeren. Het spektakel wilde ik niet missen en dus zou ik gaan. En alleen op stap om 23.00 uur savonds door Barcelona? Dat moest toch echt geen probleem zijn voor een zelfstandige, onafhankelijke vrouw zoals ik? En dat was het ook niet. Het was heel erg mooi en ik had op dat moment nergens liever willen zijn dan tussen de meer dan 1 miljoen catalanen, peruvianen, brazilianen, colombianen en natuurlijk toeristen. Geen moment voelde ik me alleen, totdat de show over was. Want toen gebeurde het: overal om mij heen gingen mensen elkaar opzoeken. Wie gaat er met wie mee nog wat drinken? En waar staat die? Hier, hier staan we! (Helaas moest het jongetje van 10 waarmee ik kennis had gemaakt van zijn moeder naar bed, dus dat was geen optie ;).) Ineens, in een heel kort moment, gebeurde het: had ik dan geen vrienden? Ik was helemaal alleen, hoe stom was dat? Zoveel mensen om mij heen, had ik niet iemand kunnen leren kennen ofzo? Ik was toch niet de enige die hier ALLEEN was? Met ede menigte liep ik mee naar het metro station om 'maar' richting huis te gaan. Al lopend keek ik nogmaals om mij heen en betrapte mezelf op de volgende gedachte: "wat zouden anderen niet van mij vinden nu ik hier helemaal alleen rond aan het lopen ben? ze zullen me vast zielig vinden...!". En realiseerde me ter plekke dat precies dít de enige reden was waarom ik me zo voelde zoals ik me voelde. Ik had het namelijk prima naar mijn zin gehad, totdat ik me gingen aantrekken wat mensen om mijn heen deden en hadden, waar ik geen deel van uit kon maken. Je eigen gedachten zijn de enige echte belemmering in je leven, schrijft Tolle. Ik ga hem gelijk geven, voor nu.
