doorbreken van een patroon

Dat het 5 maanden zou kosten had ik toch echt niet verwacht. Ik bedoel, gedragsverandering is toch wel mijn vak, ik meen er inmiddeels wel redelijk wat vanaf te weten. Denk ik.
Niet dat gedragaverandering bij mij 5 maanden duurt, dat bedoel ik niet. Ik ben een redelijk snelle leerling, een early adopter zoals ze dat noemen in de grote wereld der marketeers. Dus gedrag verander ik gewoon, op de ene dag naar de andere.
Een voorbeeld. Al sinds het begin van mijn nieuw verworven zelfstandig ondernemerschap voelde ik me eenzaam thuis. Dat heeft een week geduurd. Na een week (dus na voldoende bevestiging dat het ook klopt wat ik voel) heb ik een planning gemaakt. Dagen waarop ik niet train en geen andere afspraken heb, werk ik alleen de ochtenden. De middag is voor lunch met vriendinnen die 3-4 dagen werken, boodschappen, zwemmen, huis schoonmaken etc. Als ik nou toch langer moet werken, neem ik een pauze, ga ik de stad in en werk ik de rest van de middag in de kroeg. Ik plan mijn week de week ervoor en zorg ervoor dat ik altijd gezond eten in huis heb, om te voorkomen dat ik zowel dik als depressief wordt van alle suiker. Opgelost. Ik begreep laatst weer eens van iemand dat ik hier redelijk masculien in ben, hmmmmmm... of ik daar zo blij mee ben.
Maar goed.
Dat was maand 1. Maand 2 verliep goed. Maand 3 ook. Alleen, ik blijf wel toch echt wel vrouw. Want de gedachtes doemde weer toch weer op:
- dit is toch wel een oppervlakkige oplossing die je hebt gevonden voor je eenzaamheid, moet je niet meer aandacht schenken aan wat er echt aan de hand is?
- ja, je wilde minder werken en meer genieten, maar wat is genieten eigenlijk voor je?
- tja, dat zwemmen en huis schoonmaken is wel leuk, maar past dit wel bij je identiteit?
- en zo nog ongeveer 80, ik bespaaaaaaaar je ze

Doodvermoeiend. Maar wel nodig om te onderzoeken. Want, ook al ben ik van het snelle leren (in dit geval probleem identificeren, eigen ovetuigingen en angsten onderkennen, deze toetsen met de werkelijkheid, nieuw gedrag aanleren)toch blijf ik een denker, een emotionele denker (ja, voor sommigen het synoniem voor vrouw inderdaad!). Dus moet ik er wel wat mee. Anders duiken ze toch weer op, al die fijne gedachtes. En ben ik na vijf maanden pas eindelijk een stuk verder in wat ik van mezelf vind als zelfstandig werker. En kan ik eindelijk ECHT een keer uitslapen zonder me heel erg schuldig te voelen. Kan ik met alle rust een middag weer op mijn weblog zitten en een weer alle gedachten die ik had achter elkaar in mijn post zetten.
Maar, eerlijk? Liever wil ik er niet aan. Gedoe is het. Vind mijn man ook.
Maar ik kom er niet onderuit. Hij trouwens ook niet ;)