weten

Wanneer weet je het nou zeker dat iets is zoals het is?
Momenteel zitten we massaal (althans, mijn vrienden en ik wel) in een soort hype die gaat ovet het volgen van je gevoel/ je intuitie/ je hart / je passie/ je echte ik, noem het wat je wilt. Volg dus even vooral niet je cognitieve, analytische vaardigheden die je je hele leven tot nu toe al hebt aan moeten leren, laat dat maar even los en ga voor je gevoel. Tja, dat gaat natuurlijk niet zomaar. Ik beschouw mezelf als een aardig gevoelsmens, wellicht dat mijn mediterrane achtergrond hiet iets mee te maken heeft, maar toch neemt mijn ratio vaak over.
Daar waar ik weet dat hetgeen wat ik aan het doen ben niet klopt, wil ik toch graag mijn best doen om het te laten werken. En, terwijl mijn gevoelssprieten keihard NEE aan het gillen zijn, krijgt mijn ratio blijkbaar toch de ruimte om over te nemen en me te overtuigen om het weer te proberen. Want het is werkelijk een ware kunst om te proberen een besluit te nemen precies in het moment tussen dat mijn gevoel iets roept in de trant van: "dit klopt niet!!!" en het moment dat mijn gedachten overnemen: "naja, maar zo erg is het niet, zij heeft ook haar eigen problemen, vorige keer was het leuk samen, het zal we anders worden volgende keer zal het weer beter gaan....". Bij mij duurt dit, vermoed ik, een aantal nanoseconden. Ik moet dus erg snel zijn wil ik "het" te pakken krijgen. En als ik "het" te pakken krijg heb ik een mooi argument voor mezelf, namelijk dat ik "het" nu weet. En dan kan ik handelen. Dan zeg ik nee tegen iemand, of ga ik een conflict aan wat ik niet durfde, of spreek ik iets uit waarvan ik weet dat het de ander pijn zal doen. En ben ik tevreden en trots dat ik "het" heb geweten en "het" goede besluit heb kunnen nemen.
Alleen, dan is het verhaal nog lang niet over. Want na elke soortgelijke handeling komt mijn ratio natuurlijk alsnog even op de koffie. En keren de gedachten vrolijk terug. "Ben je niet te hard geweest? Heb je wel alles goed overwogen? Weet je het wel zeker?" Wat hardnekkig is dit figuur zeg. En vermoeiend. Want binnen een mum van een tijd lig ik weer in twijfelende kreukels. Heb ik "het" nou zeker weten geweten?
Pfftt, ik weet het niet. Zoals een goed vriendin gister tegen me zei aan de telefoon: "Ik doe maar wat". Daar werd ik weer blijer van. Ik ga ook eens proberen gewoon maar wat te doen. En misschien wat minder te weten.