wijze dalai

Geduld, ging het over. Precies op een dag dat mijn geduld op was. Op een dag dat ik met niet een maar twee verkeerde benen uit bed stapte. Dat mijn band lek was, de sleutels van de reservefiets kwijt waren, er iemand die met mijn lief mee zou rijden een kwartier te vroeg bij ons op de stoep stond en de ingang naar de Rai (fietsend) onvindbaar was. 

Geduld. Het leren aanschouwen van je boosheid vanuit het hoekje van je geest. 

Geduld. Het klaar staan voor lijdenschap omdat het nu eenmaal bij het leven hoort. 

Geduld. Het kunnen zien dat de wereld groter is dan de stok waarmee je een klap krijgt. 

Toen ik even zat en weer adem kon halen, drongen een aantal van zijn woorden tot me door. De dwaasheid van de ochtend (foolish, zou hij zeggen) raakte me. Waar gaat het over? 

Mijn gedachten schoten naar een goede vriendin. Haar zusje heeft net een terminale diagnose gekregen. Mijn fietsproblemen vallen nu helemaal in het niets. Waar gaat het over? 

Geduld. Een dwaze ochtend zakt snel weer weg met de beoefening ervan. Dan lijken de woorden van de lama wijs, zinvol, redelijk. 

Maar wat de doen met geduld als je niet zeker weet of je naaste er vorig jaar nog wel zal zijn?