coca bladen en cactussen

Vrijheid. Nieuwheid. De motivatoren van mijn reis zijn weer langzaam de kop op aan het steken. De tocht is echt begonnen, met een wereld vol besluiten die door maar 1 iemand gemaakt worden. Mezelf. Daar waar het goed gaat, lonkt de vrijheid van mijn bestaan alleen maar meer. Daar waar het even niet meezit, duikt de eenzaamheid snel weer de kop op. Na een week reizen vandaag een pas op de plaats. In het meest zuidelijke puntje van Bolivia is het tijd voor bezinking. De beelden van de afgelopen week dringen opnieuw tot me door. De cocakauwende opa die me hielp om een lama te aaien. De duizenden cactussen in de vallei midden in de woestijn. De rammelende bussen tot op 4000 m hoogte. De onschatbare waarde van de uitzichten uit de stoffige raampjes. Het weigerende touristische paard wat me liever niet dan wel door de woestijn op zijn rug droeg (ik ben m overigens zeer dankbaar dat ik uiteindelijk wel meemocht....). Mijn stofigge rugzak die nu al te zwaar aan het worden is. Het noorden van Argentinie was met haar westerse uiterlijk niet wat ik ervan verwacht had. Maarmijn trip wordt met de dag mooier. De zongebruinde donkere gezichten, de lachende tandloze bekjes en de ontelbare kraampjes met kruiden, noten, fruit en coca die op me afkwamen toen ik de grens met Bolivia over liep, hebben veel goed gemaakt. Belofte en smaak naar meer....