17 November, 2006

Stil staan

In mijn trainingen met 20ers, professionals en managers, hoor ik ze vaak zoeken naar rust, stilte, stilstaan. Leren bezinnen, leren reflecteren in een wereld die erg snel gaat.
Herkenbaar. Ik sta ook met moeite stil. Er is altijd zo veel leuks te doen en te beleven. Ik kan het allemaal niet missen, toch? Stel dat er iets aan me voorbij gaat!
Ik wil wel leren stil staan. Terugblikken en vooruitblikken, over mezelf nadenken. Ik wil rust kunnen nemen. Want als ik het doe, levert het me best wat op: helderheid in denken, creatieve ideeen, relativisme.
Maar veel doen en veel beleven is ook erg lekker. Tonnen energie denk ik te krijgen van alle dingen die ik doe. Totdat ik even stil blijf staan. Dan ben ik vaak, ineens, heel erg moe.
Maar... ik stop alleen maar als mijn grens bereikt is, of sterker nog, ik er overheen ben. Of ertoe gedwongen wordt.

En dat gebeurt sinds een paar dagen. Ineens ben ik namelijk weer openbaar-vervoer-reiziger. Voor een maand. In mijn nieuwe huis, naast centraal station, moet ik namelijk nog even wachten op een parkeervergunning. Tot die tijd reis met trein, bus en tram het land af. Iedereen zegt dat ik gek ben geworden, OV is immers écht vermoeiend. Overstappen, aansluiting halen of missen, wachten bij de halte in de regen.
Gek geworden, hoezo? Het is heerlijk. Eindelijk tijd. Om om me heen te kijken. Mensen te observeren. Gebouwen te zien. Het stel naast me af te luisteren. Te hangen in de stationsrestauratie met een spits of metro die ik oppervlakkig doorscan.
Ik weet het, ik weet het. Het is een truc. Een truc die over zal gaan of die weg zal vagen, geen effect meer zal hebben.
Maar ik geniet er nu even van. En ik hoop ervan te leren.
Om misshien écht te leren stil staan.