De rammelende bus rijdt langs langzaam weg, langs het mystieke meer van de Incas. Achter me blijft Copacobana liggen en daarmee Bolivia. De grensovergang oogt stoffig en verlaten. Met nog een paar toeristen en mijn rugzak loop ik erover. Een paar stempels in mijn paspoort en ik ben weer een land verder. Peru. Daar waar het meer in Bolivia als verlaten oogde, wordt meteen al het verschil tussen de twee landen duidelijk. Vissersboten, netten, zeil en motorboten. Dorpjes met precisie gebouwd in de kleine maar waarschijnlijk meer vruchtbare baaien. Stenen schuttingen die eigendom afbakenen, territorium helder maken. Ondernemerschap! Dat blijkt alleen maar meer bij aankomst in Cusco, mijn plaats van bestemming. Overal wordt er aan me getrokken. Massage, trektocht, raften, pedicure, dagmenutje. Wanneer maakt ondernemerschap plaats voor energieslurpend misbruik? Voor de meeste Zuid Amerika trekkers is deze hub een paradijsje. Westers eten, goedkope hostels, goede internet verbindingen en vooral veel hangplekken. Om mij heen op terrasjes zitten Engelsen, Duitsers, Amerikanen en Ieren te genieten van hun biertje. Gap year. Hoor ik hier bij? Ik kom erachter van niet. Hoewel ik mijn best doe om te passen voor de buzzende backpackers scene en mijn eigen identeit te behouden, blijft het lastig. Met een LP op zak, op zoek naar plekken waar ik als alleenreizende vrouw veilig ben, kom ik vaker dan ik wil terecht op gebruikelijke plekken. Ondanks dat blijkt een alternatieve trektocht door de bergen van Alto Peru een pareltje in de zwarte zee. Verlaten boeren dorpen, bergpassen waarvan ik niet zeker wist of ik ze met mijn rugzak op zou komen. Een gids die maar al te graag mijn Spaans corrigeerde. Camperen in de bergen, zomaar. Marquito, de kok, die zich elke avond uitsloofde op de groentesoep. Besneeuwde bergtoppen en cactussen in een en dezelfde vista. Op de hoogste pas een steen van de bergvoet neerleggen, als dankbetuiging aan de bergen, voor de veilige reis. Opgeruimd ben ik terug gekomen. Ik heb de bus gepakt naar de volgende bestemming. Arequipa blijkt bij aankomst een rommelige, grote stad. Opnieuw begint mijn zoektocht.....
11 November, 2008
ondernemerschap en reizigersidentiteit
De rammelende bus rijdt langs langzaam weg, langs het mystieke meer van de Incas. Achter me blijft Copacobana liggen en daarmee Bolivia. De grensovergang oogt stoffig en verlaten. Met nog een paar toeristen en mijn rugzak loop ik erover. Een paar stempels in mijn paspoort en ik ben weer een land verder. Peru. Daar waar het meer in Bolivia als verlaten oogde, wordt meteen al het verschil tussen de twee landen duidelijk. Vissersboten, netten, zeil en motorboten. Dorpjes met precisie gebouwd in de kleine maar waarschijnlijk meer vruchtbare baaien. Stenen schuttingen die eigendom afbakenen, territorium helder maken. Ondernemerschap! Dat blijkt alleen maar meer bij aankomst in Cusco, mijn plaats van bestemming. Overal wordt er aan me getrokken. Massage, trektocht, raften, pedicure, dagmenutje. Wanneer maakt ondernemerschap plaats voor energieslurpend misbruik? Voor de meeste Zuid Amerika trekkers is deze hub een paradijsje. Westers eten, goedkope hostels, goede internet verbindingen en vooral veel hangplekken. Om mij heen op terrasjes zitten Engelsen, Duitsers, Amerikanen en Ieren te genieten van hun biertje. Gap year. Hoor ik hier bij? Ik kom erachter van niet. Hoewel ik mijn best doe om te passen voor de buzzende backpackers scene en mijn eigen identeit te behouden, blijft het lastig. Met een LP op zak, op zoek naar plekken waar ik als alleenreizende vrouw veilig ben, kom ik vaker dan ik wil terecht op gebruikelijke plekken. Ondanks dat blijkt een alternatieve trektocht door de bergen van Alto Peru een pareltje in de zwarte zee. Verlaten boeren dorpen, bergpassen waarvan ik niet zeker wist of ik ze met mijn rugzak op zou komen. Een gids die maar al te graag mijn Spaans corrigeerde. Camperen in de bergen, zomaar. Marquito, de kok, die zich elke avond uitsloofde op de groentesoep. Besneeuwde bergtoppen en cactussen in een en dezelfde vista. Op de hoogste pas een steen van de bergvoet neerleggen, als dankbetuiging aan de bergen, voor de veilige reis. Opgeruimd ben ik terug gekomen. Ik heb de bus gepakt naar de volgende bestemming. Arequipa blijkt bij aankomst een rommelige, grote stad. Opnieuw begint mijn zoektocht.....
