Overtuigingen

Het lijkt wel of elke dag een nieuwe zoektocht is. Mijn vrienden, hoe ver ze ook mogen zijn, hebben het door. Ook zij stellen per mail dezelfde vraag. Waar ben je toch naar op zoek?
Zo’n klein jaar geleden besloot ik te gaan. De baan op te zeggen, een tijdje te freelancen en de wereld te verkennen. Nu, want van later komt er meestal weinig. Mijn doel was en is nog steeds ontwikkeling, groei. En daar ben ik naar op zoek. Maar wanneer ontwikkel je?
Het schijnt voor eenieder anders te zijn. Mijn lief leert stapje bij stapje. Mijn zus leert door te kijken en te luisteren. Mijn vader door veel te lezen en te discussiëren. En ik, ik leer via emoties van grandeur. Ik wil en moet geraakt worden, om te kunnen zeggen dat ik geleerd heb.
Hoewel ik met zekerheid kan stellen dat de natuur tot op heden (Argentinië en Bolivia) vol grandeur is geweest, kan ik ook met zekerheid stellen dat ik me weinig geraakt voel. En daar dat mijn doel was, raak ik tevens gefrustreerd. Waar zijn die emoties van grandeur waar ik naar verlangde?
Boeddha zou met een grijns (ik weet het zeker!) zeggen dat dit het pad is. Lijden, voelen, observeren, blijven zitten. Wiebe Veenbaas zou me hoogst waarschijnlijk een vraag stellen: “wat in jou maakt dat je niet geraakt wordt dan?”. Beide zijn mijn meesters, hoewel ze het wellicht niet weten. En beide besluit ik te negeren en een andere weg te zoeken. Dat waar ik naar verlang zal toch ergens op dit continent moeten zijn?
De stem van mijn moeder galmt door mijn hoofd. Alles is mogelijk, zo lang je maar wilt. Wellicht een belemmerende overtuiging. Die me niet zal laten rusten totdat ik dat gevonden of gecreëerd heb waar ik naar op zoek was. Of een verruimende. Die me zal helpen vinden datgene waar ik naar op zoek was. Dat is het nare met overtuigingen. Je weet pas achteraf wat ze waard zijn…