Leugens over reistijden, de staat van de bussen en wegen en bijna een week lang migraine door de hoogte die ik aan het bereizen ben.Desondanks, mijn hart is veroverd. Door Bolivia. De giechelende vrouwtjes, grote doeken om hun schouders met daarin kinderen of boodschappen, waaierende rokken die hun dijen alleen maar breder doen lijken. Stoere, zongebruinde mannen, met vriendelijk glimmende ogen en hints van Mongolische trekken.De vier dagen in een jeep, rijdend door het altiplano van Bolivia, hebben me langzaam verdoofd. De ene natuurlijke schoonheid na de andere, eindeloze natuurlijke wonderen deden mijn mond steeds verder openvallen.De vragen die me de eerste dagen meer terreur dan vreugde brachten, leken voorgoed verdwenen. Ik weet waarom ik hier ben.Om met mijn hakkelige Spaans met de chauffeur te kleppen over het grote aantal naar de steden vertrekkende boeren. Om al cocakauwend vanuit achter in de jeep te vragen of de mierzoete sonatas wat harder mogen. Om bij zonsopgang op een zoutvlakte van 10.000 m2 te mogen staan, onder de illusie dat ik aan het einde van wereld ben beland. Om een van de hoogst navigeerbare eilanden te bezoeken, waarop eilanders hun huizen van riet op het water bouwen. Om in een hangmat uit te puffen, uitzicht op het meer, op 3800 meter hoogte. Duizelingwekkende hoogtes. Ik weet precies weer waarom ik hier ben.
04 November, 2008
duizelingwekkende hoogtes van het antiplano
Leugens over reistijden, de staat van de bussen en wegen en bijna een week lang migraine door de hoogte die ik aan het bereizen ben.Desondanks, mijn hart is veroverd. Door Bolivia. De giechelende vrouwtjes, grote doeken om hun schouders met daarin kinderen of boodschappen, waaierende rokken die hun dijen alleen maar breder doen lijken. Stoere, zongebruinde mannen, met vriendelijk glimmende ogen en hints van Mongolische trekken.De vier dagen in een jeep, rijdend door het altiplano van Bolivia, hebben me langzaam verdoofd. De ene natuurlijke schoonheid na de andere, eindeloze natuurlijke wonderen deden mijn mond steeds verder openvallen.De vragen die me de eerste dagen meer terreur dan vreugde brachten, leken voorgoed verdwenen. Ik weet waarom ik hier ben.Om met mijn hakkelige Spaans met de chauffeur te kleppen over het grote aantal naar de steden vertrekkende boeren. Om al cocakauwend vanuit achter in de jeep te vragen of de mierzoete sonatas wat harder mogen. Om bij zonsopgang op een zoutvlakte van 10.000 m2 te mogen staan, onder de illusie dat ik aan het einde van wereld ben beland. Om een van de hoogst navigeerbare eilanden te bezoeken, waarop eilanders hun huizen van riet op het water bouwen. Om in een hangmat uit te puffen, uitzicht op het meer, op 3800 meter hoogte. Duizelingwekkende hoogtes. Ik weet precies weer waarom ik hier ben.
