In een kleine week tijd heb ik het gepresteerd om het grootste contrast tot nu toe van mijn reis neer te zetten. Nu, zittend in een hostel achter het internet, realiseer ik me dat het nauwelijks in mijn koppie past. Daarom wil ik het graag woorden geven...
Zaterdag: met een blauwe houten vissersboot meer ik aan in de baai. Het zand is wit, zo dun als stof. Het atlantische regenwoud doemt over het slaperige strand. De arendachtige vogels vliegen laag over het eiland, op zoek naar prooi. Het eiland bestaat uit 1.000 vaste bewoners.
Zondag: de zoektocht naar een hostel levert meer dan veel op. Een oudere visser, die me graag meeneemt ´s ochtends om krabben te vangen. Ik doe een poging tot surfen en mag tot mijn verbazing gewoon zomaar een board mee de zee in. Na een gevecht van een uur geef ik toe dat deze golven mijn beginner-surfer-niveau te veel zijn.
Maandag: een lange wandeling over het verlaten strand en een duik als enige in een baai de grootte van de IJhaven. De boot naar de haven. Zes uur wachten op een guur busstation, bellend met de ABN AMRO die mijn pinpas mag blokkeren omdat er maar liefst ¢ 1700 van mijn rekening is gehaald via de, blijkbaar vrij populaire, skimtechniek.
Dinsdag: ik kom om 06.00 uur aan in Sâo Paulo, stad van 20 miljoen inwoners. Het busstation is groter dan het vliegveld van Athene. Het stinkt er naar uitwerpselen. Bij het touristenbureau waarschuwen ze me niet in het donker alleen over straat te gaan. In de metro zie ik een aanplakbiljet met `Er reizen dagelijks 3.000.000 mensen met de metrô de Paulistas´. Ik bezoek het MASP en wandel urenlang door de metropol. Ik koop in een boekenwinkel die wel 5 X groter is dan die ene in Rotterdam, 4 Engelse boeken, omdat het ruilen van boeken in BrasiU nogal tegenvalt. Voor donker ben ik binnen en zit ik met mijn billen, een boek en een biertje op de bank van het hostel. Gister liep ik met mijn blote voeten op het strand, onder een hemel vol sterren, luisterend naar de branding.
Wat is de wereld toch groot, en klein tegelijk....
Zaterdag: met een blauwe houten vissersboot meer ik aan in de baai. Het zand is wit, zo dun als stof. Het atlantische regenwoud doemt over het slaperige strand. De arendachtige vogels vliegen laag over het eiland, op zoek naar prooi. Het eiland bestaat uit 1.000 vaste bewoners.
Zondag: de zoektocht naar een hostel levert meer dan veel op. Een oudere visser, die me graag meeneemt ´s ochtends om krabben te vangen. Ik doe een poging tot surfen en mag tot mijn verbazing gewoon zomaar een board mee de zee in. Na een gevecht van een uur geef ik toe dat deze golven mijn beginner-surfer-niveau te veel zijn.
Maandag: een lange wandeling over het verlaten strand en een duik als enige in een baai de grootte van de IJhaven. De boot naar de haven. Zes uur wachten op een guur busstation, bellend met de ABN AMRO die mijn pinpas mag blokkeren omdat er maar liefst ¢ 1700 van mijn rekening is gehaald via de, blijkbaar vrij populaire, skimtechniek.
Dinsdag: ik kom om 06.00 uur aan in Sâo Paulo, stad van 20 miljoen inwoners. Het busstation is groter dan het vliegveld van Athene. Het stinkt er naar uitwerpselen. Bij het touristenbureau waarschuwen ze me niet in het donker alleen over straat te gaan. In de metro zie ik een aanplakbiljet met `Er reizen dagelijks 3.000.000 mensen met de metrô de Paulistas´. Ik bezoek het MASP en wandel urenlang door de metropol. Ik koop in een boekenwinkel die wel 5 X groter is dan die ene in Rotterdam, 4 Engelse boeken, omdat het ruilen van boeken in BrasiU nogal tegenvalt. Voor donker ben ik binnen en zit ik met mijn billen, een boek en een biertje op de bank van het hostel. Gister liep ik met mijn blote voeten op het strand, onder een hemel vol sterren, luisterend naar de branding.
Wat is de wereld toch groot, en klein tegelijk....
