Een reis van 5 maanden. Door een continent van 17.819.100 m2 waarvan ik pakweg op zijn best 0.1 % van gezien zal hebben. Te zeggen dat ik het heb leren kennen, zou een leugen zijn. Toch doe ik een goede poging. Van bestemming naar bestemming, vragend aan andere reizigers, locals en lezend in mijn LP (wat mij betreft altijd als laatste resource) kom ik tot die puntjes op de kaart die ik graag gezien wil hebben. Van het een naar het ander, pas ik een bus, trein, auto, jeep, ferry, vissersboot, of vliegtuig. Soms loop ik het, met name als het een grens betreft.
Met ruime 3 maanden erop zitten, blik ik (al) af en toe terug. Op de momenten die een indruk achter hebben gelaten, die me geraakt hebben. En hoewel ik (nog) druk bezig ben met het organiseren van mijn vervoer van doel naar doel, realiseer ik me dat de dingen die me echt geraakt hebben, geen bestemming waren, maar gewoon, zomaar onderweg langskwamen.
In een overvolle bus naar de grens geeft een jonge moeder haar kind staand in het gangpad zonder blikken of blozen de borst. Een man geeft me in de hete bergen wat coka, om op mijn benen te blijven staan. Op de markt reikt een bolle Boliviaanse mij haar eerst gebakken visje aan. Het doofstomme meisje wat mij in elke klas achtervolgt en hanenpoten in haar schriftje krast, zogenaamd kopierend wat ik op het bord zet. Ik slaap in een boomhut van een reservaat waar ik terechtkwam omdat ik ziek was en niet naar de volgende stad kon reizen. Er loopt een (echte) gaucho vlak langs ons over het plein, waar we om 06.30 uur sochtends staan te debatteren of we verder reizen of niet. Er zit een vlinder in het hostel in de wasserette, terwijl wij al de hele dag in de bloedhitte door een reservaat zijn gelopen. Er zwemmen twee dolfijnen langs net voordat we aanmeren in de haven met de boot die me terugbrengt naar het vaste land, na 4 dagen op een tropisch eiland.
Mijn oud directeur preekte vaak. Een van zijn preken luidde: wat wij als terzake zien is eigenlijk terzijde en het terzijde juist terzake. Hoewel ik het nog veel met hem oneens ben, begin ik dit, nu met wat eigen ervaringen erbij, te geloven. Wellicht dat ik niet op reis ben voor de bestemming, maar voor het pad op zich. En is het wel zo dat het doel niet hetgene moet zijn waar ik (en we) met z´n allen naar op zoek moeten zijn. De maanden die mij resteren, ben ik voornemens mijn doelen wat meer links te laten liggen, mijn reis wat meer te laten ZIJN. Met het risico dat wat terzijde was terzake wordt en daardoor weer terzijde...
Met ruime 3 maanden erop zitten, blik ik (al) af en toe terug. Op de momenten die een indruk achter hebben gelaten, die me geraakt hebben. En hoewel ik (nog) druk bezig ben met het organiseren van mijn vervoer van doel naar doel, realiseer ik me dat de dingen die me echt geraakt hebben, geen bestemming waren, maar gewoon, zomaar onderweg langskwamen.
In een overvolle bus naar de grens geeft een jonge moeder haar kind staand in het gangpad zonder blikken of blozen de borst. Een man geeft me in de hete bergen wat coka, om op mijn benen te blijven staan. Op de markt reikt een bolle Boliviaanse mij haar eerst gebakken visje aan. Het doofstomme meisje wat mij in elke klas achtervolgt en hanenpoten in haar schriftje krast, zogenaamd kopierend wat ik op het bord zet. Ik slaap in een boomhut van een reservaat waar ik terechtkwam omdat ik ziek was en niet naar de volgende stad kon reizen. Er loopt een (echte) gaucho vlak langs ons over het plein, waar we om 06.30 uur sochtends staan te debatteren of we verder reizen of niet. Er zit een vlinder in het hostel in de wasserette, terwijl wij al de hele dag in de bloedhitte door een reservaat zijn gelopen. Er zwemmen twee dolfijnen langs net voordat we aanmeren in de haven met de boot die me terugbrengt naar het vaste land, na 4 dagen op een tropisch eiland.
Mijn oud directeur preekte vaak. Een van zijn preken luidde: wat wij als terzake zien is eigenlijk terzijde en het terzijde juist terzake. Hoewel ik het nog veel met hem oneens ben, begin ik dit, nu met wat eigen ervaringen erbij, te geloven. Wellicht dat ik niet op reis ben voor de bestemming, maar voor het pad op zich. En is het wel zo dat het doel niet hetgene moet zijn waar ik (en we) met z´n allen naar op zoek moeten zijn. De maanden die mij resteren, ben ik voornemens mijn doelen wat meer links te laten liggen, mijn reis wat meer te laten ZIJN. Met het risico dat wat terzijde was terzake wordt en daardoor weer terzijde...
