kloppend hart

Mijn hart klopt harder als ik aan 'thuis' denk. Wat is het, waar is het? Zo lang op afstand...Hoe zal het zijn om terug te komen in een wereld die gewoon verder is gegaan? Om weer in een vast patroon te stappen? Om geen reiziger meer te zijn? Mijn hart klopt harder als ik denk aan vertrek. Wat zal ik het missen: dag in dag uit kunnen besluiten waar ik naartoe wil, wat ik wil doen, wil laten en wil zijn. Nieuwe prikkels, mensen en gevoelens. Bijzondere plekken, vernieuwende impulsen. Zeeen van tijd. Reflectieve, lege, volle, angstige of vrije momenten. Mijn laatse bestemming heb ik als de meest levendige, indrukwekkende, bij mij passsende ervaren. Wat zal ik het missen: de gekoelde kokosnoten die in drie hakbewegingen voor je open worden geslagen. De spierwitte stranden, licht gekoeld door omringende palmen. De in hangmatten schommelend ondernomen boottochten op het donkere, mysterieuze water van de Amazone. De kleurrijke Brazilianen, afstammelingen en mistozos van vrijwel elk volk op onze aardbol. De trommelende handen, zingende monden en rap stappende voeten van de samba. Meer dan voldoende zal ik achterlaten, zonder het ook maar even te missen: de continue zoektocht naar bijzondere plekken, intrigerende bestemmingen. De terugkerende integratie met mensen die op mijn pad kwamen. De oppervlakkige gesprekken. De aandacht voor voedsel, wat wel of niet zou zorgdragen voor diaree of eindeloze kotspartijen. Keer op keer mijn plekje moeten vinden in een (weer!!!) nieuwe context. Het constante gebrek aan het bijzijn van iedereen die ik zo liefheb. Aan vertrouwdheid, wederkerigheid, een vanzelfsprekend gesprek. Mijn hart gaat harder kloppen. Eindelijk. Ik ga weer onder 'mijn' mensen zijn.