ja, nu gaat het echt gebeuren. eerst duurde het heel erg lang, ik kon nog genoeg doen. nu ineens, is het nog maar 2 weken. of ál twee weken?
tijdens het klaarmaken van mijn huis voor mijn onderhuurstder, werd ik een beetje verdietig. mijn appartement, met al zijn onvolmaaktheden (trap nóg niet af), plinten nóg niet geverfd, rolgordijn nóg niet opgehangen, die ene lamp nog steeds niet gekocht, is nu ineens, door deze melancholische bril van mij, hét paleis geworden. mijn paleis. waar iemand anders 10 weken in gaat zitten.
ik kan geen moment focussen op het mooie weer in griekenland, het weerzien van mijn familie of het tibetaanse klooster in kathmandu. ik verzuip een beetje in het hier en nu. gek, want normaal kan ik dat helemaal niet (lees vooral wat meer stukjes in dit weblog). nu de kans me geboden wordt, zal ik maar even stil staan. bij mijn melancholie, hier, nu.
