Volgens mij ervaar ik dit voor het eerst op deze manier... Echte stress. Ik bedoel moeder worden (vandaag nog de hoogzwangere collega gesproken), een naaste verliezen, heel erg ziek zijn is veel erger.
Maar hier, in mijn wereldje, ervaar ik voor het eerst zo veel stress over triviale dingen. Hoe dat zo is gekomen?
Naja, zomaar ineens besloot ik te stoppen met werken voor een tijdje. Al mijn zekerheden laat ik los. Ik ga campagne voeren voor mijn vader, nadenken over mezelf en ook nog eens trekken in nepal. Stressss...
Ik ben heel blij met mijn besluit. Alleen vanavond kwam alles bij elkaar:
-in een afsluitend gesprek met mijn baas vertelde ik hem dat ik misschien liever een wereldreis zou makendan dat ik terugkom in het werk (hoewel ik hier zelf zeker nog niet uit ben trouwens). Stress...
-een paar kwartieren later liep ik het terrein af van de Baak. Het voelde echt als afscheid, het deed gewoon pijn. Kom ik wel terug? Stress...
-een paar minuten later belde mijn vader me. Helemaal kalm was ie, tegelijkertijd en snijdende teleurstelling in zijn stem. De lijst was bekend gemaakt. Hij staat er niet op. Er is nog een plek over en het is niet zeker of hij er op komt.
Au. Het is even te veel om te bevatten. De man in mijn leven vindt dat ik verdring. Hij heeft gelijk. Dit soort stress is me echt even te veel.
