Tijdens mijn intervisie groep, op een van mijn laatste dagen in NL, bespraken we het fenomeen "doorbreken van patronen". Volgens de methodiek die we hebben geleerd tijdens de opleiding die we gezamenlijk hebben gevolgd is kort samengevat het volgende nodig:
de betreffende mens (dbm)heeft de wil om het anders te gaan doen
dbm krijgt inzicht in zijn/haar (niet-)effectieve gedrag
dbm krijgt zich op zijn/haar belemmerende overtuigingen die het niet effectieve gedrag in stand houden (op momenten dat het spannend is)
dbm krijgt zicht op de angst die het niet-effectief gedrag (al jaren) in stand houdt
dbm krijgt zicht op zijn/haar verlangen
dbm krijgt zicht op de mogelijkheid van nieuw gedrag en formuleert verruimende overtuigingen
dbm leert hoe hij/zij steun kan creëren in de interactie met anderen, door middel van dialoog, om zo de omgeving te mobiliseren in het helpen met doorbreken van patronen
Mijn afgelopen trainingen hebben er vol van gezeten. En zijn succesvol gebleken (laatste puntje moet nog blijken). Ik heb de verruimende overtuiging dat meerdere deelnemers die ik tegen kom wat hebben aan en kunnen leren van deze methodiek.
Gisteravond kwam ik thuis bij mijn ouders. Ik werd opgehaald door mijn moeder. Ik zat vol verruimende overtuigingen en voornemens tot dialoog om met haar het patroon te doorbreken. Binnen 2 uur hadden we ruzie. Hm. Waar bleven aan mijn voornemens? De dialoog? Foetsie. Samen werden we in ons eigen, oude systeem gezogen.
Logisch ook. Een patroon doorbreek je niet de eerste keer. Het heet niet voor niets een patroon. En het gaat niet voor niets al jaren zoals het gaat.
Dat is precies wat ik altijd aan al mijn deelnemers vertel: verwacht niet dat het meteen lukt, leren kan soms even duren en is niet altijd even makkelijk.
Nu ik nog.
