Hoewel deze reis (na het Grote Bagage Fiasco)als gesmeerd lijkt te lopen (treinen zitten vol; ik heb wel een lastminute kaartje, ben eenzaam; iemand spreekt me aan, hotel niet goed? ; ernaast blijkt er een te zitten die beter is) blijft acceptatie een thema. Je bent immers in de wereld van anderen. Zij hebben andere waarden, normen en gebruikszaanwijzingen. Ik? Ik ben te gast, dus hanteer ik de overtuiging dat IK moet accepteren en niet ZIJ.
Het lukt wel aardig. Daar waar het niet lukt om dingen van mezelf te accepteren, lukt het wel om andermans "fouten" te pikken. Waarom eigenlijk? Is dat niet gewoon meten met twee maten? Als anderen er mogen zijn zoals ze zijn, hoe komt het dan eigenlijk dat ik mezelf wel op mijn kop geef als ik iets minder goed heb gedaan?
Hoe kan het dat ik van een tandloze indiaer kan accepteren dat hij naast me zit te rochelen terwijl ik van mezelf niet iets "verkeerd" mag doen bij het boeken van mijn treinreis?
Ik weet wel dat ik graag alles goed doe. Ik ben daarmee aan het werk. En dat werk is lang nog niet gedaan, dat weet ik. En dat heb ik ook geaccepteerd. IK weet ook dat ik vind dat ik beter moet weten. En dat ik de indiaer (blijkbaar; uhg wat een vreselijk over mezelf) mvergeef, omdat hij niet beter weet. En dat ik blijkbaar vind dat ik het beter weet te opzichte van hem? Ik ben er niet helemaal uit. Dit is een verse ontdekkig. Dus het verhaaltje is deze keer niet rond. Gewoon vast wat reflecties. Wellicht een vervolg ;) en heel misschien een conclusie?
