je thuis voelen

Thuis voelen.
Voor iemand zoals ik, is dat een breed begrip. Ik heb immers meerdere "thuizen". In meer dan een land. Dus thuis, voor mij, is niet persé een vaste fysieke plek. Met vaste spullen en vertrouwde omgeving. Ik weet dit natuurlijk al langer, aangezien ik al 9 jaar geleden van het ene thuis naar het andere thuis ben verhuisd.
Maar de afgelopen paar maanden is me nog duidelijker geworden waar ik me thuis voel. Want zelfs wanneer ik me in een totaal andere ruimte, natuurlijke context, andere Standard Time Zone, andere temperatuur, kleding, luchtvochtigheid, kruiden in mijn eten, geur op straat, taal, normen en regels, snelheid van leven, kan ik me vanaf het eerste moment helemaal thuis voelen. Of niet.
Want de afgelopen paar dagen, mijn eerste paar dagen in Nederland, voelde ik me helemaal niet thuis. En dát had ik niet zien aankomen. Want het hangt toch immers niet samen met kou, regen, donker? Ik wordt toch niet beinvloedt door al die externe omstandigheden? Ja, tuurlijk ben ik blij om in mijn huis te zijn. En oh zo dankbaar dat ik mijn vrienden en familie (hier) weer mag beetpakken. En vind ik het zeer fijn om in mijn lieve Utrecht door de stad te lopen.
Maar toch, thuis voel ik me niet. Wat is er aan de hand?
Gisteravond kwam ik erachter. Ik had namelijk besloten dat ik de aanblik van mijn handen en nagels na 5 weken Azie niet meer kon aanzien. Ik stapte naar binnen bij een snelmanicurist, op Utrecht centraal. Er werken slechts Thaise meisjes, flinterdun en klein van formaat. Zodra ik binnenloop wordt me, na enig gekibbel (weet ik niet, ik versta het namelijk niet) verteld dat ik over 5 minuten aan de beurt ben. Geen wachtlijst waar alles netjes op wordt geschreven, geen afspraak, niks.
15 minuten later wordt ik op een soort extra, in een hoekje staande stoel gezet,om vast mijn handen te laten weken. Nog 10 minuten later ben ik aan de beurt. Een moeder met twee dochters die na mij aan het wachten waren, zijn inmiddels geirriteerd vertrokken.
De manicuristes kibbelen vrolijk door, onverstaanbaar voor en onverstoorbaar door hun klanten. Zodra mijn manicuriste plaats neemt probeer ik haar uit te leggen wat ik wil met mijn nagels. Ze kijkt me met grote ogen aan. "No English" zegt ze zachtjes, een beetje beschaamd. In een reflex verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Ik lach blijkbaar zo breed dat ze ook moet lachen. Eindelijk, eindelijk voel ik me thuis. Hier, tussen de kwebbelende Thaise manicuristes. Ik krijg tranen in mijn ogen. Mijn manicuriste krijgt me vragend aan. "French manicure?" vraagt ze met een glimlach. Ik kan nog net toestemmend knikken voordat ze aan de slag gaat.
Ik was vergeten dat thuis iets is wat ik zelf maak. Of het nou fysiek of emotioneel is. Warm of koud. In Europa of Azie.
Thuis zit blijkbaar in me.