Verleiding

Mijn verleiding is prestatie.
Elke keer, en ook echt élke keer, dat de mogelijkheid tot presteren zich voordoet, gaat er ergens heel diep in mij een lampje branden. Dat gloeiende lampje activeert mijn meest aanwezige behoefte: die om het goed te doen en daarmee ook graag om goed gevonden te worden door anderen.
Het is wel een handig lampje in zekere zin. Het helpt mij om de behoefte te bevredigen (wat wil je nog meer?) en in wezen aan een tevreden, voldaan gevoel. Wel fijn.
Ware het niet dat ik onlangs heb besloten wat minder te willen presteren. En heb gekozen om daarvoor in de plaats wat meer naar een paar van mijn andere lampjes te gaan luisteren. Die van ontspanning en die van plezier, bijvoorbeeld.
Arme prestatielampje. Die snapt er natuurlijk helemaal niet van. En blijft om de haverklap niet alleen aangaan, maar bij geen gehoor ook nog eens gloeiend rood te worden. Het schreeuwt; luister naar mij, luister naar mij!!! Maar ik wil niet luisteren. Dus doe ik mijn best om liefdevol te glimlachen naar mijn lampje en, met geduld, uit te leggen dat ik niet ga reageren de komende tijd. En dat het niet aan hem ligt, maar aan mij. En dat ik nog steeds van hem hou.
Het is verre van makkelijk. Want mijn lampje gaat erg ver. Het smeekt en huilt en begrijpt helemaal niet waarom ik niet meer bereid ben naar om te luisteren naar al die jaren trouwe dienst.
Maar ik weet het zeker.Voorlopig zal ik nee blijven zeggen. Hoe zwaar me dat ook valt. Want ik hou van mijn lampje. En zal het ook altijd blijven koesteren. In de hoop dat mijn lampje langzaam zal wennen aan al dit nieuws. En op een dag zal begrijpen waarom ik voor een ander lampje moest kiezen.