In mijn werk heb ik nogal wat kennis opgedaan als het gaat om leren. De trend van nu in Nederland is het stimuleren van ervaringsgericht leren, wat kortweg betekent dat leren bestaat uit het zo realistisch mogelijk meemaken van hetgeen wat geleerd kan worden.
Met deze bagage belandde ik in het dorpje Cocachimba in Peru. Alwaar een groep gidsen, die qua leren niet veel verder waren gekomen dan de basisschool, zich graag meester in het Engels wilde maken. Met mij.
Mijn ambitie was, zoals altijd in mijn werk, groot. Sessies die door henzelf gevuld zouden worden, met hun eigen vragen in de taal. Sessies die opgedeeld zouden worden in enerzijds het leren van Engels en anderzijds het discussiëren over het belang van toerisme in deze opstartende gemeenschap. Sessies met simulaties of werkelijke gesprekken met bezoekende toeristen die wel met mijn gidsen zouden willen oefenen.
Het bleek anders. Ze hadden geen idee van wat ze wilden leren. Er kwamen telkens maar een stuk of 3 opdagen, wat een discussie vrij lastig maakte. Toeristen waren er nauwelijks. En als ze er al waren, bleven ze zeker niet slapen.
De eerste avond heb ik 5 zinnen met ze vertaald in het Engels. Welkom, mijn naam is, de toer kost …. Ik heb net zo lang voorgezegd en na laten zeggen totdat het in hun hoofden zat. Aan het einde van mijn 3weekse verblijf kunnen ze meer dan 60 zinnen naproduceren. Met hun schriftjes zitten ze, al voordat de klas begint, samen te oefenen. Ik heb geen idee wat het ze werkelijk gaat opleveren, dat moet nog blijken als ik ooit hier terugkom. Maar ik ben blij. Om het ene ding wat wellicht een blijvend resultaat zal zijn: hun vernieuwde enthousiasme voor leren.
En dankbaar dat ik mijn ‘leerprincipes’ overboord heb gegooid. Want leren gaat ook over aanlsuiten.
Met deze bagage belandde ik in het dorpje Cocachimba in Peru. Alwaar een groep gidsen, die qua leren niet veel verder waren gekomen dan de basisschool, zich graag meester in het Engels wilde maken. Met mij.
Mijn ambitie was, zoals altijd in mijn werk, groot. Sessies die door henzelf gevuld zouden worden, met hun eigen vragen in de taal. Sessies die opgedeeld zouden worden in enerzijds het leren van Engels en anderzijds het discussiëren over het belang van toerisme in deze opstartende gemeenschap. Sessies met simulaties of werkelijke gesprekken met bezoekende toeristen die wel met mijn gidsen zouden willen oefenen.
Het bleek anders. Ze hadden geen idee van wat ze wilden leren. Er kwamen telkens maar een stuk of 3 opdagen, wat een discussie vrij lastig maakte. Toeristen waren er nauwelijks. En als ze er al waren, bleven ze zeker niet slapen.
De eerste avond heb ik 5 zinnen met ze vertaald in het Engels. Welkom, mijn naam is, de toer kost …. Ik heb net zo lang voorgezegd en na laten zeggen totdat het in hun hoofden zat. Aan het einde van mijn 3weekse verblijf kunnen ze meer dan 60 zinnen naproduceren. Met hun schriftjes zitten ze, al voordat de klas begint, samen te oefenen. Ik heb geen idee wat het ze werkelijk gaat opleveren, dat moet nog blijken als ik ooit hier terugkom. Maar ik ben blij. Om het ene ding wat wellicht een blijvend resultaat zal zijn: hun vernieuwde enthousiasme voor leren.
En dankbaar dat ik mijn ‘leerprincipes’ overboord heb gegooid. Want leren gaat ook over aanlsuiten.
