dankjewel

In het verlaten dorpje van de waterval, gebeurt er vrij weinig. De dagen lijken, in vergelijking met mijn reizende en werkende bestaan, vrijwel leeg. Toch gaan ze snel. Vanaf morgen begint weer opnieuw mijn nomadisch bestaan.
Mijn ervaringen zijn rijk. Ik heb mogen voelen hoe het is. Om afhankelijk te zijn van de regen. Daar mijn leerlingen, die bijvoorbeeld een hele heuvel moeten beklimmen om naar school te komen, bij regen gewoonweg niet komen opdagen. Om te delen in het kleine beetje eten. Daar ik elke dag bij een ander gezin gevoed werd, zodat ieder zou bijdragen aan mijn verblijf. Om te eten wat het land geeft, waardoor mijn maaltijden hebben bestaan uit aardappels, rijst, bonen en brood (in 1 en hetzelfde gerecht, elke dag weer). Om te ervaren dat wanneer er weinig te doen is, het leven prima kan bestaan uit wakker worden, eten, lezen, eten, lesgeven, eten, slapen. Om te mogen meemaken wat simpel werkelijk betekent.
Gister was de laatste klas met de schoolkinderen. Na de laatste keer oefenen op “We wish you a Merry Christmas” heb ik ze Bye Bye gezegd. Normaal sprinten ze de klas uit, deze keer niet. Ze bleven zitten. Omdat ze graag nog een keer het lied wilden zingen. De tranen sprongen in mijn ogen. Een groter dankjewel had ik niet kunnen krijgen…