Een van de dingen die ik na twee maanden nog steeds niet kan bevatten, is de neiging van Zuid Amerikanen om binnen te zitten. Ze leven in de meest prachtige omgeving, omringd door bos, berg, oceaan of rivier (de jungle uitgezonderd, daar begrijp ik volkomen dat je niet buiten wilt zitten. En ondanks dat, zitten, eten, liggen, hangen, drinken, praten en dansen ze binnen. En dat niet alleen, maar ook nog sluiten ze zo goed mogelijk ramen, deuren en kieren, opdat er zo weinig lucht binnen komt. Het is koud, leggen ze vriendelijk uit.
Maar het is niet koud. Het is meestal minimum 10 en maximum 40 graden (ok, de nachten in de bergen ook uitgezonderd). In het hostal waar ik verblijf tijdens mijn werk met de gidsen, wordt ik verwezen naar een donkere (maar uitzonderlijk schone) kamer. Het eerste wat ik doe is de blauwe houten ligstoel die in de kamer staat, naar buiten verplaatsen. De gastvrouw, een vriendelijke christelijke moeder, kijkt me vragen aan. Of ik buiten ga zitten, vraagt ze. (Dit speelt zich af in een dorp aan de rand van de jungle, in de bergen, op een prachtig terrasje met zicht op de watervallen. De temperatuur is varieert tussen de 15-35 graden.)
Ze zeggen dat het gras altijd groener is bij de buren. Ik, niet gewend aan zoveel moois om me heen, niet gewend aan de langdurende en milde zomer in deze regio, wil niks liever dan buiten zitten. Zij, verlangend naar de luxe van een huis met echt cement, een luxe bescherming tegen de regens in de winter en elektriciteit, begrijpen totaal niet dat ik de kamer die alle boevengenoemde elementen heeft, probeer te ontsnappen.
Het zal vast cultuurverschil heten.
Maar het is niet koud. Het is meestal minimum 10 en maximum 40 graden (ok, de nachten in de bergen ook uitgezonderd). In het hostal waar ik verblijf tijdens mijn werk met de gidsen, wordt ik verwezen naar een donkere (maar uitzonderlijk schone) kamer. Het eerste wat ik doe is de blauwe houten ligstoel die in de kamer staat, naar buiten verplaatsen. De gastvrouw, een vriendelijke christelijke moeder, kijkt me vragen aan. Of ik buiten ga zitten, vraagt ze. (Dit speelt zich af in een dorp aan de rand van de jungle, in de bergen, op een prachtig terrasje met zicht op de watervallen. De temperatuur is varieert tussen de 15-35 graden.)
Ze zeggen dat het gras altijd groener is bij de buren. Ik, niet gewend aan zoveel moois om me heen, niet gewend aan de langdurende en milde zomer in deze regio, wil niks liever dan buiten zitten. Zij, verlangend naar de luxe van een huis met echt cement, een luxe bescherming tegen de regens in de winter en elektriciteit, begrijpen totaal niet dat ik de kamer die alle boevengenoemde elementen heeft, probeer te ontsnappen.
Het zal vast cultuurverschil heten.
