In de dagen van scharreligheid kwam het besluit. Meer cultuur, meer natuur, minder gebaand pad. Maar hoe? Al scharrelend kwam ik uit op een plekje ten noorden van Lima. Het besluit leverde een ticket op naar Trujillo, met stop in Lima. Een afstand van minimaal 2 dagen over land. Peru en ik kregen een tweede kans om elkaar wat beter te leren kennen. In de paar uur overstap die ik in Lima had, heb ik alle waarshuwingen genegeerd: gevaarlijk, ver weg van het vliegveld, smerig en zeker niet de plek om Peru een tweede kans te geven. Een uur in een rammelden minbusje met een kind op schoot en een vrijwillige gids naast me begon ik de oceaan te ruiken. Een wandeling bergafwaarts bracht me bij de grijze, smerige, drukkende kust van Lima. Het zicht van golven, de geur van de zee, de eindelijk natte atmosfeer. Tranen rolde spontaan langs mijn wangen. Ook hier valt er niet aan te ontkomen. Ik ben een kind van de zee...
Een halve dag later landde ik in Huanchaco. Het stoffige vliegveld deed me schrikken. Waar ben ik terecht gekomen? Uiteindelijk ben ik er ruim een week gebleven. Met strenge leraar Chicho heb ik binnen de beloofde 5 dagen geleerd zelfstandig te surfen (vraag niet hoe het eruit ziet.....). Met Junay en Peter, bezen van het vrij groot opgezette (door nederlanders gestichtte) vrijwilligersbureau heb ik gepraat over effectiviteit en een workshop persoonlijk leiderschap georganiseerd. Met hen heb ik me tijdens het organiseren van een lokaal congres tegen de leervormen aan bemoeid. En overal, ben ik met open en oprechte armen ontvangen. Op mijn 5e dag boden ze me een mooie vrijilligersplek aan. Het organiseren van een groep gidsen bij de Gotca watervallen in de Amazonas. In een dorpje van 50 families (degen in de bergen meegeteld). Ik heb niet eens getwijfeld...
In de dagen van scharreligheid kwam het besluit. Meer cultuur, meer natuur, minder gebaand pad. Maar hoe? Al scharrelend kwam ik uit op een plekje ten noorden van Lima. Het besluit leverde een ticket op naar Trujillo, met stop in Lima. Een afstand van minimaal 2 dagen over land. Peru en ik kregen een tweede kans om elkaar wat beter te leren kennen. In de paar uur overstap die ik in Lima had, heb ik alle waarshuwingen genegeerd: gevaarlijk, ver weg van het vliegveld, smerig en zeker niet de plek om Peru een tweede kans te geven. Een uur in een rammelden minbusje met een kind op schoot en een vrijwillige gids naast me begon ik de oceaan te ruiken. Een wandeling bergafwaarts bracht me bij de grijze, smerige, drukkende kust van Lima. Het zicht van golven, de geur van de zee, de eindelijk natte atmosfeer. Tranen rolde spontaan langs mijn wangen. Ook hier valt er niet aan te ontkomen. Ik ben een kind van de zee...
Een halve dag later landde ik in Huanchaco. Het stoffige vliegveld deed me schrikken. Waar ben ik terecht gekomen? Uiteindelijk ben ik er ruim een week gebleven. Met strenge leraar Chicho heb ik binnen de beloofde 5 dagen geleerd zelfstandig te surfen (vraag niet hoe het eruit ziet.....). Met Junay en Peter, bezen van het vrij groot opgezette (door nederlanders gestichtte) vrijwilligersbureau heb ik gepraat over effectiviteit en een workshop persoonlijk leiderschap georganiseerd. Met hen heb ik me tijdens het organiseren van een lokaal congres tegen de leervormen aan bemoeid. En overal, ben ik met open en oprechte armen ontvangen. Op mijn 5e dag boden ze me een mooie vrijilligersplek aan. Het organiseren van een groep gidsen bij de Gotca watervallen in de Amazonas. In een dorpje van 50 families (degen in de bergen meegeteld). Ik heb niet eens getwijfeld...
