Geluk zit in kleine dingen, dat heb ik als kind al geleerd. En dat Geluk een moment is. Een moment dat je even bekruipt daar waar je er niet mee bezig was.Ik vraag me af wat geluk eigenlijk betekent voor mensen van mijn generatie. Ik observeer ons weleens. In de trein, auto, in de trainingen die ik geef op de Baak. In de kroeg, supermarkt, videotheek, sportschool, museum, bioscoop, op vakantie. Op al die plekken waar we allemaal altijd zijn. En waar we altijd bezig zijn met van alles en nog wat: aan het doen. Alles achter elkaar of juist vaak ook tegelijk en alles heel snel, vaak en goed. Meer, nog meer, beter, álles het liefst. En dan vraag ik me weleens af of dingen nog tot ons doordringen. Of dat we zo bezig zijn met alles te bereiken wat we willen of misschien: alles te doen wat op ons afkomt. Want of we het allemaal wíllen, daar ben ik niet zo zeker van.
Geluk? Waar dan?
Ik ben 26. Ik heb een appartement gekocht in een maand tijd. Een hypotheek afgesloten. Al het andere gedaan wat erbij hoort. Vrijwel eigenhandig. Ik ben er wel blij mee. Het is mooi én het is gelukt. Maar pas echt gelukkig voelde ik me vorige week: ik stond in de badkamer van mijn nieuwste bezit. En ik bedacht me ineens dat ik mijn wasrek (wat nu altijd midden in mijn studio staat) voortaan misschien net in mijn badkamer zou passen. En ineens voelde ik me intens Gelukkig. Zomaar, ineens, zo simpel. Niet in de zin van materialisme. Ook niet in de zin van praktisch gemak. Maar gewoon: omdat dat stomme wasrek niet meer midden in mijn kamer zou staan. Ik ben even blijven staan en ik heb tijd genomen. Om mijn kleine geluk te voelen. En ik heb me voorgenomen om tijd te blijven maken. Voor stomme, simpele dingen. Hoeveel andere dingen ik ook van mezelf moet...
