Botte Eerlijkheid

Nuance?
Water bij de wijn. Grijs gebied. Net niet. Tussen wal en schip. Polder. Heb er niks mee. Iets uit je hart vertellen kent geen nuance. En is daarmee echter, mooier en raker. Vind ik.
Maar ongenuanceerde tekst is niet altijd leuk om te horen. Daarom zoek ik zelf toch de nuance op als ik bang ben dat anderen wat ik te zeggen heb niet zullen waarderen. En bang ben dat ze me niet aardig zullen vinden. Wat ik toch wel erg belangrijk vind, hoe graag ik dat ook wat minder belangrijk zou vinden. Ik maak dan een grapje, of draai er even lekker omheen. Want graag wil ik wel aardig gevonden worden. Als het even kan.
Waarom eigenlijk? Welke Grote Uitvinder (lees: wij, de maatschappij) heeft ooit bedacht dat 'genuanceerd zijn' positieve waarde heeft? Als resultaat daarvan zijn we nu massaal op onze tenen getrapt als we niet met een genuanceerde handschoen behandeld worden. Wat als alles anders was gelopen? Als de Grote Uitvinder in plaats van de Nuance juist de Botte Eerlijkheid zou hebben uitgevonden? En daar de Meest Waardevolle Norm van had gemaakt? Zou het leven dan niet een stuk makkelijker zijn?
(Maar dan wel écht, want vaak genoeg hoor ik mezelf en anderen tegen elkaar zeggen dat we eerlijk zijn érg belangrijk vinden en tegelijkertijd sturen we in grote getalen té eerlijke mensen naar sensitiviteitscursussen om zich "te leren inleven in de gevoelens van anderen". Gelukkig verdienen zowel de Baak als ik hier een groot deel van ons geld mee, dus zo erg vind ik het niet, maar tóch...)